Mały Stawek

(no to jak zapowiadałem - moje oświadczyny ^^)

- No to wszystko gotowe - rzekł Turcja wsuwając list do domu Krakowa. Nie był to zwykły list, ale zaproszenie na kolejną randkę. Jednak tym razem nie będzie to zwykła randka - dzisiaj Sadik chce się oświadczyć. Od kilku tygodni dokładnie planował ten dzień. Ciepła noc, kolacja przy świecach, a potem spacer pod gołym niebem. Dzisiaj będzie to szczęśliwy dzień. - pomyślał. Dzisiaj też księżyc i Gwiazda Polarna ustawią się tak, że będzie idealnie na niebie pokazana jego flaga - no dobra niebo będzie ciemne a nie czerwone... Turcja wrócił do domu, by się już ostatecznie przygotować. Pierścionek zaręczynowy - jest, kwiaty są.... - zaczął liczyć. Wziął i wyprasował czysty garnitur, bo przecież nie pójdzie byle jak. Miał jeszcze dużo czasu do randki - zapisał w liście, że przyjdzie o 19 i zabierze Kraków na staw - więc poszedł na chwile na rynek, by zobaczyć czy jest jakiś dobry perfum dla niego. Kiedy przechodził obok swojego ogrodu, zobaczył, że nowe różowo-czerwone tulipany zakwitły. O..Te są przepiękne.... To te dam swojej księżniczce....

Nie można powiedzieć, że Krakau zapomniała o randce,... Tylko noo.. Jakoś takoś zajęła się czymś innym. Po przeczytaniu listu, przypomniało się jej, że miała odmalować ściany w salonie. -Przecież ile mi to zajmie? Najwyżej pół godzinki~ - pomyślała i pełna zapału zaczęła malować. I tak minęła godzina, i kolejna. Kiedy w końcu skończyła była 18 - Boże! Została mi godzina! O boże, o boże, o boże! - pomyślała gorączkowo i zaczęła się czym prędzej przygotowywać. Wywaliła z szafy wszystkie ubrania i zaczęła je przekładać w poszukiwaniu czegoś odpowiedniego. W końcu zdecydowała się na kremową, koronkową sukienkę i cienki, rzemykowaty pasek. Potem z powrotem wpakowała ciuchy do szafy, kompletnie nie przejmując się czy są poskładane. Wzięła ekspresowy prysznic, i aby zaoszczędzić czas, jednocześnie prasowała sukienkę i suszyła włosy. Jak się jej to udało? Nie wiadomo. W końcu wystrojona padła na kanapę. Makijażu jak zwykle nie zrobiła. Jedynie co to pomalowała sobie usta błyszczykiem. Nigdy nie była fanka "tapety" na buzi, poza tym dziewczyna bynajmniej nie należała do osób brzydkich. Wystukując jakiś rytm swoją nogą o podłogę, czekała na przybycie Sadika.

Sadik właśnie kończył ostatnie poprawki... Przez godzinę się mył by nie było ani jednej małej plamki brudy na ciele. O 18 zaczął ścinać kwiaty. Jeśli o nie chodzi to dla Krakowa ścinał najpiękniejsze kwiaty ze swojego ogrodu. No a, że głównie Turcja hodował tulipany, więc najczęściej były to tulipany. Dziś połączył w bukiecie perłowo czerwone róże (bez kolców!) z różowo- czerwonymi tulipanami, dodając małych różowych tulipanów. Dał duży bukiet do wody, by nie zwiędły na czas kiedy będzie się ubierał. Kiedy wychodził to wszystko miał zapięte na ostatni guzik. Czarny garnitur, krawat i buty nie odmawiały posłuszeństwa kiedy je ubierał. Pierścionek który znajdował się w pudełeczku schował do kieszeni zapinanej przy sercu. Wziął ze sobą bukiet i pomyślał czy wszystko już wziął i czy o czymś nie zapomniał. To ma był dla mojej księżniczki idealny dzień. Kiedy szedł do jej domu uważał by się nie poplamić, bo jak tu przyjść z plamą! To, więc czysty, gotowy i pachnący zapachem imbiru, korzennych przypraw i orientalnych zapachów zapukał do jej drwi.

Jako, że podczas czekania złapał ja Mały Głód, tak to dziewczynka z przyjemnością zjadła małą kromeczkę z masełkiem. Potem jeszcze raz umyła zęby - tak dla ostrożności, i wpakowała sobie gumę do żucie do buzi. Czekając na Sadika postanowiła jeszcze zakręcić sobie loki. W dziwny sposób... Wzięła bowiem prostownicę i zaczęła wpierw prostować włosy, a potem ich końcówki o nią zawijała. Wyszły nawet takie fajne fale. Zadowolona z efektu, wróciła do salonu. Nie usiedziała zbyt długo na kanapie, bowiem usłyszała pukanie do drzwi. Krakau sprawdziła jeszcze czy wszystko jest w porządku. Balerinki są, sukienka jest, chyba wszystko jest okej.. A nie! Zaraz! Na śmierć bym zapomniała bosz! podbiegła pod kredensu i ze swojej tajnej szafeczki wyciągnęła naszyjnik. Ale nie taki zwykły. To był prezent od Turka. Dostała go na ich pierwszej randce. Małe, różowe serduszko... A właściwie jego połowa. Drugą część miał bowiem jej luby. Uśmiechnęła się i zapięła wisiorek na swojej szyi. Potem czym prędzej podeszła do drzwi i z niemałym wysiłkiem je otworzyła. Uff były to naprawdę ciężkie, antywłamaniowe drzwi. - Sadik! - zawołała na widok chłopaka i czym prędzej go przytuliła. Musiało to bardzo śmiesznie wyglądać, bowiem był on od niej znacznie wyższy. Ale Marii to nie przeszkadzało ani trochę!

Turek oniemiał z wrażenia. Kremowa, koronkowa sukienka, pasek z rzemyka, naszyjnik który jej dał na pierwszej randce, loki i twarz bez makijażu tylko usta pociągnięte błyszczkiem sprawiały, że Turek prawie zaniemówił i się zarumienił. Nie lubił widzieć tapety na twarzy, dlatego cieszył się że Kraków rzadko robi makijaż....
- Witaj księżniczko - wręczył jej bukiet kwiatów
- Idziemy? - dotknął jej dłoni

Z uśmiechem na twarzy bierze kwiaty i wącha je.- Mmmm.. Ślicznie pachną! Czyżby były z twojego ogrodu? - stanęła na palcach i ledwie cmoknęła go w brodę. Wyżej nie sięgała. - Ależ oczywiście, chodźmy, chodźmy~- wzięła go po kobiecemu pod ramię, wcześniej zamknąłwszy drzwi. - A właściwie, to gdzie mnie tym razem zabierzesz hmm..? Wyjawisz mi tą tajemnicę, czy raczej nie? - zachichotała lekko.

- Oj...Nie powiem - uśmiechnął się i poprowadził ją w kierunku stawku. Ciesze się, że ubrała te serduszko... Jest na szczęście wodoodporne... Dzięki temu mogę myć się nawet z tym serduszkiem.... Turcja w ogóle nie ściągał tego różowego serduszka od dnia kiedy podarował jej to. Nawet teraz miał ubrany.
- Tutaj skręcamy - skręcili w prawo i zaprowadził ją nad staw, a nad nim był rozłożony stół ze świecami...

Daaaww~!- westchnęła na widok stawu, stołu i ogólnie całokształtu. - Sadik! Toż przecie tu jest przepięknie! -oczy rozbłysły jej niczym iskierki, a dziewczyna mocno przytuliła Turcję. Zaraz potem zauważyła kaczki na tafli wody. Z uśmiechem na twarzy podbiegła do brzegu i kucnęła, wcale nie martwiąc się o swoje buciki. - Jejku! Kaczuszki! - zawołała pełna entuzjazmu. - Popatrz tylko jakie śliczne!

Turcja uśmiechnął się i przykucnął obok niej. Nagle wstał, podszedł do stołu wziął chleb i wrócił do niej. Oderwał kawałek chleba i rzucił go kaczkom, a one zaczęły zjadać ten kawałek. Zaczął rzucać kawałkami chleba tak, że kaczki wręcz podeszły do nich. Kiedy były one zajęte jedzeniem można je było delikatnie pogłaskać po plecach, co Turcja uczynił. Uśmiechnął się od ucha do ucha do księżniczki i podał jej malutką kaczuszkę, która była słodziuchna.

Z uśmiechem na ustach obserwowała, jak Sadik krami kaczki i je głaska. Wyglądał teraz jeszcze słodziachniej! Kiedy podał jej kaczątko, wzięła ja delikatnie i popatrzyła na nią błyszczącymi z przejęcia oczami. - Jest taka kruchutka i słodka.. Aż boje się, ze coś jej zrobię... - równie delikatnie odstawiła ja na ziemię i lekko popchnęła w stronę innych ptaków. Potem wstała z kucek i przeciągnęła się. Potem ściągnęła z prawej nogi balerinkę i zamoczyła duży paluch w wodzie. - Brrr! zimna. - zadrżała lekko.

- Jest za zimno, by się teraz kąpać - uśmiechnął się do niej - Może teraz zjemy? Przygotowałem spaghetti dla ciebie - pokazał jej stół i ciepłą patelnie sosu spaghetti. Wziął jej balerinkę, klęknął przed nią i nałożył go na jej stopę.

- Nom możemy w sumie, coś zjeść.. Głodna się już robię! - jakby na potwierdzenie jej słów, zaburczało jej w brzuszku. Nie zrażona tym uśmiechnęła się do Sadika. - I nie musiałeś mi zakładać tego papućka, dałabym sobie radę. - Co jak co, ale Maryś zawsze pozostawała sobą. Raźnym wiec krokiem ruszyła w stronę stołu.

Turcja uśmiechnął się wyraźnie zadowolony z siebie. Maria jak zwykle jest sobą... I dobrze.... Podszedł do stołu, odsunął krzesło od stołu, by Kraków usiadła. Kiedy usiadła Turcja podszedł do garnka i nałożył na jej talerz dużo spaghetti. Kiedy jej nałożył, nałożył sobie i dopiero wtedy usiadł przy stole. I tak nikogo poza Krakowem nie ma. Ściągnął maskę i uśmiechnął się do niej.

Zadowolona usiadła i zaczęła jeść.. A właściwie skubać. Miała niestety zły nawyk bawienia się jedzeniem. Więc goniła tym widelcem po talerzu, ot jak dziecko. No dochodziło do niej, ze jedzenie spagetti sprawiało jej hm, trudność. Co innego kotlet co go można pokroić. A tu takie o! Dziwne.. Nawijać trzeba i strasznie uważać. No dobra.. Było pyszne, ale trudności jedzenie sprawiało.

Zawsze go bawiło kiedy Kraków bawiła się jedzeniem. Taka mała, słodka dziewczynka. Aż chce się ją schrupać. Zaczął powoli jeść, bo czuł ile to zajmie Kraków, ale lubił taką powolność przy jedzeniu. Kiedy zjadł i Kraków też, wstał, podszedł do niej i się spytał delikatnym głosem:
- Pójdziesz, że mną na spacer? - podał jej rękę. Maskę schował do kieszeni.

No w końcu zjadła. Na pytanie Sadika po prostu skinęła głową, uśmiechnęła się i wzięła go za rękę. - Aa gdzie pójdziemy? - zapytała zaciekawiona. - Będą tam zwierzęta? Albo kwiatki? Lalki? Słodycze? Hmm, hmm, hmm?

- Zobaczysz... - rzekł i delikatnie ją pocałował. Zaprowadził ją w głąb lasku, znajdujący się niedaleko stawu. Rzadko kto tam się zapuszcza, dlatego w tym lasku żyły dziko zwierzęta. Na szczęście nie żyły tam drapieżniki tylko spokojne, roślinożerne stworzenia i wiele gatunków ptaków. Sikorki, wróble, gile jadły dzikie jagody z krzaka. Kukułka po cichu podkładała swoje jajka do cudzych gniazd. Małe cielaki pasły się na polanie tuż obok młodych sarenek. Jeleń z ukrycia obserwował stado... To wszysto sprawiało, że Turcja był tu stałym bywalcem i często tu odpoczywał. Dziś - tej wyjątkowej nocy - chciał Kraków pokazać swoje miejsce wytchnienia, gdzie nikt nie śmie je zniszczyć. Pokazał jej podczas tego spaceru wiele pięknych zwierząt - ptaków, saren, królików... - jednak było coś co Turek chciał mocno jej pokazać. Zaprowadził ją do zagajnika. Tam ukucnął i podeszła do niego bardzo mała sarenka. Zwiął ją na ręce i pokazał ją Kraków.
- Proszę... Pogłaskaj ją. Jest bardzo mała i straciła rodziców i nikt ze stada nie chce jej przyjąć, dlatego ja ją wychowuje. Niedawno się urodziła i jeszcze nie ma imienia. Może ty coś wymyślisz? A i jeszcze jest sówka... To też dziewczyna i ma tą samą sytuacje co sarenka... Urodziła się kilka dni temu i jeszcze nie umie latać. Byłem tak jakby czy jej narodzinach ale nie wiem jak je nazwać. Pomożesz? - delikatnie podał Kraków sarenkę i wyciągnął z konara drzewa sówkę.



(Sowa : Gatunek: Włochatka mała Jak wygląda: http://25.media.tumblr.com/tumblr_ma5rjnQPfg1rf9mxco1_400.jpg
(Dziękuje Kanado za pomoc)
A sarenka to sarenka... Normalna mała sarenka. X"D )

Nie można powiedzieć.. Las ją zauroczył. Było tam przepięknie. Te wszystkie rośliny i zwierzęta. Kraków zawsze lubiła naturę więc od razu zakochała się w tym miejscu! Przez cała drogę do zagajnika chłonęła wszystkie obrazy, dźwięki i doznania niczym gąbka. No i te stworzonka które pokazywał jej Sadik..Z chęcią zabrałaby je do domu, ale... to by im zaszkodziło. Z zainteresowaniem słuchała historii sarenki i sówki i oczywiście pogłaskała oba zwierzątka. Były przekochane! No i dowiedziała się, że Turek ma drug do zwierząt. To dobrze jeżeli w przyszłości chciałaby mieć kota, czy psa. Prośba o wymyślenie imienia troszkę ją zaskoczyła.. Nie była w tym za dobra.. Pogładziła sarenkę po główce i zamyśliła się.. Imię... a właściwie dwa imiona..

Patrzył się na nią i na zwierzątka i robiło mu się ciepło w sercu. Nagle usłyszał jakieś kroki. Dokładnie to nie były kroki, ale jakiś szmer, że coś się porusza w ich stronę. Nagle za krzaków wyskoczyła głowa jelenia z wielkim porożem! Jak na złość jeleń swoim porożem zwrócił się w kierunku Krakowa, ponieważ wtedy głaskała sarenkę. Turcja zareagował szybciej niż pomyślał - stanął przed jeleniem zanim ten walnął Kraków i przytrzymał jego rogi. Mała sarenka widząc dorosłego jelenia stała i podeszła do samca. Jeleń i mała sarenka poszli w głąb lasu zostawiając Kraków i Turcję samych z sówką.
- Muszę się o coś ciebie spytać. Ale nie tu. Pójdziesz gdzieś ze mną? - podał jej rękę. Sówka poleciała prosto do kieszeni Kraków i zasnęła.

Przestraszyła się kiedy z gąszczu wyszedł ten potężny zwierz. Jednakże równocześnie serce jej podskoczyło, na widok Sadika który wręcz rzucił się by ją bronić. To było takie.. takie słodkie i tak bardzo do niego podobne! Co zresztą bardzo się jej podobało~ - Oczywiście, ze z tobą pójdę! - odparła uśmiechając się słodko i poczęła delikatnie głaskać sówkę. Doprawdy ten dzień był wprost cudowny! No i Sadik chciał ja jeszcze gdzieś zabrać! Kraków wręcz kipiała z ciekawości co jeszcze się dzisiaj stanie.

Wziął ją delikatnie za ręke i zaprowadził na polane na wzgórzu. Z tego miejsca można było podziwiać całą krainę. Był to przepiękny widok i można się było poczuć, że jest się bliżej nieba. Popatrzył na granatowe niebo pełne gwiazd. Poszukał tej jedynej gwiazdy, tej która zawsze mu pomagała znaleźć drogę, tę którą nazwał imieniem swojej ukochanej. Znalazł! Była tam gdzie zawsze - obok księżyca. Teraz na niebie rozświetlała jego flaga - półksiężyc obok najjaśniejszej gwiazdy nieba. Już czas. Położył obie dłonie na dłoniach Krakowa i delikatnie je ścisnął - maska jego dawno leżała w kieszeni - nie będzie tak ważnych i pięknych słów wypowiadał w masce.
- Mario. Widzisz tam? Półksiężyc i najjaśniejszą gwiazdę która świeci obok niego? Właśnie z nieba z tak pięknego nieba wziąłem symbole na moją flagę. Ta gwiazda to Kraków. Tak, ty kochanie. Ty ty mi zawsze wskazujesz właściwą drogę, którą powinienem kroczyć. Bez ciebie gubię się w ciemności życia. Jestem jak ślepiec wtedy. Jesteś dla mnie wszystkim - bez ciebie nie potrafie żyć. Jak powietrze dla ptaka, słońce dla roślin, woda dla ryb, bliska osoba dla człowieka. Chce być z tobą na zawsze. Od kiedy cię pierwszy raz zobaczyłem, zakochałem się w tobie. Już od dawna chciałem ciebie o to spytać - uklęknął przed nią i otworzył małe pudełeczko z pierścionkiem zaręczynowym w środku - Mario Theresio Edelstein... Kraków... Wyjdziesz za mnie? - spojrzał się na jej oczy pełny wiary i szczerości.

Słuchała tego z błyszczącymi oczkami. To co powiedział Sadik było takie piękne. Ona też chciała powiedzieć coś wzniosłego i zachwycającego jak on ale.. zdobyła się tylko na.. - T-tak. Wyjdę. - i tu głosik uwiązł jej w krtani. Ohh jak bardzo była zła sama na siebie. jej największe marzenie się spełniło, a ona umie powiedzieć tylko zwykłe "Tak"?! To, to było żałosne. To Turcja się tak starał, a ona zawarła odpowiedź w tych dwóch krótkich zdaniach? Oczka przepełniły się jej łzami. Nie wiedziała, czy są one ze szczęścia, czy ze smutku, że nie potrafi piękniej ująć swych uczuć w słowa. Po prostu się rozkleiła, a w środeczku czuła zarówno radość jak i złość pomieszaną z rozpaczą, względem swojej żałosności.

Popłakał się. Naprawdę się popłakał. Był tak szczęśliwy. Nigdy, by nie pomyślał, że przez dwa, krótkie słowa może być tak szczęśliwy... Przytulił się do niej i nie chciał jej puścić. Te krótkie słowa były dla niego wszystkim.
- Dziękuję księżniczko. To były najpiękniejsze słowa kochanie- uśmiechnął się i pocałował. Księżyc śnił mocno na niebie wraz z Gwiazdą. Może samo niebo się w sobie zakochała, a księżyc oświadczył się Gwieździe? Bo oba świecą jasno i radośnie-tak jakby do ślubu by szli...