Strych i dach

Strych to składowisko, a właściwie cmentarzysko gratów maści wszelakiej. Od pamiątek z wczesnego dzieciństwa - tak samego Danii jak i innych Nordyków - do rzeczy, które nie są mu niezbędne obecnie, na przykład dokumenty z kilku ostatnich lat. Wszystko zbiera kurz już od ładnych kilku(nastu?) wieków, dlatego osoby ze słabym zdrowiem dróg oddechowych powinny trzymać się od tego miejsca z daleka. Ale jeśli ktoś jednak zaryzykuje zapuszczenie się na strych, powinien uważnie patrzeć pod nogi, ponieważ łatwo się o coś potknąć, czy to o niszczejące powoli książki i obrazy, czy skrzynie lub nawet broń. W ostatnim przypadku bliskie spotkanie z tego typu rzeczami może okazać się szczególnie niemiłe. Søren co prawda kilka razy brał się za porządki, ale jeśli nawet coś wyrzucał, zaraz przynosił na miejsce wyrzuconej rzeczy kilka nowych. Większość znajdujących się tam obiektów nadawałoby się tylko i wyłącznie do wyrzucenia, ale znajdą się i całkiem nieźle wyglądające obrazy (kilka nawet wróciło na ściany piętro niżej), książki czy coś w tym stylu. Ktoś powiedziałby, że lepiej by było, gdyby pooddawać rzeczy do jakiegoś muzeum, ale Dania ma do nich za duży sentyment. A już zwłaszcza do pewnej ciężkiej, okutej skrzyni stojącej w ciemnym kącie niedaleko jedynego okna na strychu. Nikt dokładnie nie wie, co w niej właściwie jest, że Søren pilnuje jej tak, jakby od tego zależało jego życie. Wiadomo natomiast, że nie warto się do niej zanadto zbliżać, a już tym bardziej próbować do niej zajrzeć, bo zapewne skończyłoby się jako obiekt wylatujący ze sporą prędkością przez okno... co najmniej. Wtedy skończy się jako czerwona plama na trawniku na dole... A skoro już mowa o czerwieni - ściany strychu były odnawiane razem ze ścianami sypialni, aktualnie są krwistoczerwone.

Jedyne wyjście na dach to okno na strychu. Dwuskrzydłowe, nie ma więc większych problemów... przynajmniej dopóki ktoś nie znajdzie się za zewnętrznym parapecie. Nie ma się praktycznie o co złapać, chyba, że za okiennice. Są to jednak dość stare kawałki drewna służące za raczej wątpliwej jakości ozdobę, ponieważ farba odchodzi z nich płatami, w dodatku są widocznie popękane. Jednak Dania za nic w świecie się ich nie pozbędzie. Owszem, na dachu, czy raczej na jego części - niewielkim, w miarę płaskim, skrawku - można sobie posiedzieć, pod warunkiem, że przejdzie się po stromym podłożu. Kilka dachówek może okazać się wręcz niebezpiecznymi, ale skoro Søren tyle już zwlekał z remontem dachu, jeszcze trochę czekania nie zaszkodzi, prawda? Chociaż właściciel domu bardzo by chciał zorganizować sobie nawet niewielki balkon, ale to wiązałoby się z przerobieniem większej części dachu... Pomarzyć każdy może, póki co, Dan ma inne rzeczy na głowie.