Mieszkanie

Dom, a dokładniej mieszkanie WKK, znajduje się w starej kamienicy na 4 piętrze. Prowadzi do niego zasyfiona klatka schodowa pełna graffiti i puszek od piwa.

Samo mieszkanie jest dosyć duże, ale nie ma za wiele pokoi. Kuchnia, salon, sypialnia i łazienka. No i do tego miniaturowy balkon.

Salon

Przestronny, poobstawiany pierdołkami. Maluneczki, rzeźby, stare fotele (oczywiście tanio nabyte) i ogólnie jedno do drugiego nijak pasuje. Na ścianie jest powieszony ozdobny dywan (a na Tandecie kupiony), pod ścianą stoi ładny tapczan pamiętający czasy komunizmu oraz meblościanka także z tego okresu. Mimo wszech panującego nieporządku i nadmiaru pierdółek, można się tu poczuć bardzo bezpiecznie i przytulnie.

Sypialnia

Średniej wielkości, utrzymany w "słodkich" kolorach i bardzo księżniczkowy. Po prostu wchodzisz i piszczysz "KYAA!". Jest tam ładna biała szafa pełna ubrań, turkusowa toaletka, łóżko pełne puchatych poduszek i miśków, szafka nocna obok niego oraz kilka foteli. Oczywiście obowiązkowo puchaty dywan, tysiące książek i mnóstwo pluszaków.. i lalek! Oczywiście nie brakuje tam starych ozdóbek np. ładnej lampy, czy czegoś innego.

Kuchnia

Kwadratowa, dosyć mała, w ciepłych kolorach. Posiada lodówkę, kuchenkę, zlew, kilka szafek i wiekowy piec. Na ścianach wiszą patelnie, czasem trafi się jakieś zioło. Może się w niej znajdować najwyżej 2 osoby. I to chude... Ogólnie sprawia miłe wrażenie i z chęcią by się w niej gotowało.. O ile by się umiało.. Czego o właścicielce powiedzieć nie można..

Łazienka

Najmniejsze pomieszczenie. Ledwo mieści się w nim wiekowa wanna, toaleta i umywalka. Utrzymana w jasnym błękicie i bieli (jedynie podłoga jest nie wiedzieć dlaczego brudno-czerwona), gdzieniegdzie złote dodatki np. lustro, czy żyrandol. Podłogę i ściany ma z kafelek z których większa część jest popękana. Wanna rdzewieje, umywalka zresztą też, ale Krakau nigdy się ich nie pozbędzie, bo ma do nich sentyment.

Czy on miał prawo jazdy? Nie. Czy miał szofera i limuzynę? A jakże!
Czarna nieduża limuzyna przyjechała na Krakowskie osiedle. Rod nie był do tego czasu świadom, gdzie jest dziecko tak naprawdę mieszka. Zawiódł się strasznie, jak ujrzał to miejsce. Ale teraz nie było na to czasu.
Wysiadł z limuzyny i skierował się do odpowiedniego mieszkania. Była dokładnie godzina, o której miał się zjawić, gdy stanął pod drzwiami. Idealna punktualność.
Mają dwie godziny do ślubu. Czas skontrolować Pannę Młodą i zabrać ją do Kościoła. Zadzwonił do drzwi.

Nie miała dzisiaj głowy. Do niczego. Po prostu totalna katastrofa. Najpierw jak na złość była awaria wody, więc z umyciem głowy musiała czekać, aż do ostatniej chwili. Potem okazało się, że jej suknia ślubna, jej kochana sukienka była zmięta w pewnych miejscach z niewiadomych powodów. Na szczęście jakoś się z tym uporała. Kiedy w końcu skończyła wszystko robić, spojrzała na zegar i - o zgrozo - dowiedziała się ni mniej ni więcej, że ma najwyżej godzinę na ubranie się i wymalowanie, przed przyjazdem ojca. Ledwo zdążyła - przez to głupie zapięcie w sukience - ale jakoś się udało. Tata zadzwonił, akurat jak wkładała śliczne, białe balerinki, więc nie stresując się, założyła je i otworzyła mu o drzwi. Nie dbając o nic, przytuliła się do niego z radością wymalowaną na twarzy. - Vatti! Oh, jak się cieszę, ze tu teraz ze mną jesteś. - wtuliła się w niego mocno, a w jej głosie dało się słyszeć szczęście i niepewność jednocześnie.
//Suknia

Przytulił ją ostrożnie, nie chcąc jej wygnieść. Sam też był w czarnym garniturze, który lepiej, by nie został nazbyt wymięty.
- Witam Ciebie, córeczko. - wszedł z nią do środka, oglądając pannę młodą - Piękne wyglądasz... Jak twój nastrój?

- Dziękuję Vatti~ Ty za to wyglądasz bardzo przystojnie! I bardzo dobrze! Jestem cała podekscytowana i mi dzisiaj wszystko leci z rąk. - posłała mu radosny uśmiech - Jestem już całkowicie gotowa. - oznajmiła pewnym głosem, mimo , iż w środku czuła pewną niepewność.

Przymknął nieco oczy. To dziwne uczucie... Dumy, czy obawy? Nie umiał dokładnie zinterpretować. Wiedział jednak, że choć do końca ten ślub mu się nie podobał, musiał mu stawić czoła. To w końcu wybranek jego córki. Czasy, gdy dziecku szukało się narzeczonego mimo wszystko minęły...
- W porządku. Weź ino kwiaty, torebeczkę jeśli bierzesz... I chodźmy. - odparł spokojnie, zerkając na chwilę wgłąb mieszkania. Taka dziura... Nie rozumiał, czemu Krakau nie chciała zamieszkać z nim w Wiedniu, gdy wojny się skończyły. Czemu chciała zostać tutaj... Może Sadiq sprawi jej lepszy byt? - dziwna kosmata myśl prześmignęła sięw jego umyśle.
- Pan młody przechowuje obrączki, jak mniemam?