Ławeczka przy wierzbie

Każdy czasem potrzebuje się wyciszyć, odpocząć od tego co na co dzień otacza... Jest więc pewne miejsce,które się nadaje do tego typu rzeczy. Nieopodal jeziorka w samotni stoi sobie przy pięknej, olbrzymiej wierzbie mała, drewniana,ale starannie wykonana ławeczka. Ławeczka ta na pierwszy rzut oka nie jest widoczna gdyż przysłania ją wierzba,a raczej jej gałęzie,które dają dzięki temu odrobinę prywatności,ale też cień w upalne dni.

Dzień jak co dzień... Ciepło, w okół głośno aż nie dało się zebrać własnych myśli, to też białowłosy chłopak, Islandia postanowił odpocząć od pewnych ludzi,którzy ciągle go otaczali i przy okazji hałasowali na tyle,że głowa go powoli zaczęła już boleć. Idąc wolnym,leniwym krokiem natknął się na wierzbę, widząc iż ta daje spory cień,a dziś było dość ciepło bynajmniej dla niego, to też ruszył w jej stronę. Będąc już pod jej gałęziami zerknął na małą, drewnianą ławkę, mając do wyboru ziemie, od której mógłby się ubrudzić bądź wygodną ławkę, wybrał to drugie. Usadowił się wygonie i cicho westchnął przymykając oczy i wsłuchując się w cisze jaka go otaczała.

Szwajcaria czasami lubi bez specjalnego powodu przespacerować się i pomyśleć o mniej lub bardziej ważnych rzeczach. Niekiedy potrafi się włóczyć całymi godzinami. Po prostu lubi się czasami odizolować od całego świata i pobyć w samotności.
Tak było i tego dnia. Pogoda nawet dopisała, toteż Vash udał się na przechadzkę. Mijał różne miejsca, różne osoby. Nawet nie zauważył, kiedy znalazł się przy wierzbie. Ucieszył się, bo nareszcie znalazł jakiś odosobniony zakątek. Przeszedł spory kawałek, więc uznał, że miło by było gdzieś odsapnąć, chociaż na moment. Tylko żeby była tu gdzieś ławka...
Zwingli rozejrzał się i... zaraz za wierzbą ujrzał niewielką, drewnianą ławeczkę. Ale okazało się, że jednak nie był sam... Na owej ławce siedział Islandia. Szwajcar zdziwiony był trochę jego obecnością. Odruchowo chciał nawet sięgnąć po strzelbę, ale ostatecznie tego nie zrobił. Już miał zawrócić. Ale mimo wszystko, żeby nie wyjść na całkowitego dziwaka, dosiadł się do Islandii. Na chwilę, żeby odpocząć. Raz po raz spoglądał na współtowarzysza, ale jakoś nie odważył się zagadać...

Siedział wsłuchując się w śpiew ptaków ,które tylko zachęcały aby tu siedzieć i siedzieć... Słysząc kroki poruszył się,ale nie otworzył oczu,bo po co? Może to tylko jakiś przychodny? Albo któryś z jego braci go szuka? Kto wie... Nie ważne kto to był,ale ważne,by go nie dojrzał. Siedział tak czekając,aż dana osoba pójdzie jednak jak na złość... Musiała go dojrzeć. Siedział tak przez dłuższą chwilę nie wiedząc co zrobić. Może się zniechęci widząc,że nie mam ochoty na towarzystwo? -pomyślał jednak gdy owa osoba dalej siedziała, otworzył oczy i zerknął na ktosia, jakie było jego zdziwienie gdy owym ktosiem był Szwajcaria... Całkiem sporę. Cóż nie wiedział za wiele o tym chłopaku jedynie tyle,że ma przy sobie zawszę broń co go zmartwiło... Patrzył tak na niego przez dłuższa chwilę błądząc swoimi myślami gdzieś tam...

Filettino spacerował sobie po parku. Od tak, żeby nabrać świerzego powietrza. Czasami, gdy tak chodził, zapędzał się naprawdę bardzo daleko. Niektóre myśli nie dawały mu spokoju, więc szedł przed siebie zamyślony, nie widząc terenu dookoła, co było równoznaczne z brakiem orientacji w terenie. Mijał różne drzewa, kamienie i inne fragmenty terenu, aż w końcu zauważył wielką, rozłożystą wierzbę, której gałęzie sięgały samej ziemii. Postanowił chwilę tam odpocząć. Wszedł do "wnętrza" wierzbowej kryjówki i ignorując całkowicie ławeczkę usiadł na trawie, opierając się o pień drzewa.

Szwajcaria siedział na ławce sprawiając wrażenie zamyślonego. Nie chciał okazywać swojego niepokoju., zapewne dlatego, że nie był człowiekiem szczególnie towarzyskim. Rzadko takie sytuacje w jego przypadku miały miejsce. Starał się więc obserwować otaczający go park, wpatrywać się w jakieś drzewo, robić cokolwiek... Ale obecność Islandii go po prostu rozpraszała.
Co teraz? Odezwać się do niego...? Nie, mam być w końcu neutralny... Chociaż ten chłopak wydaje się być nieszkodliwy.. Ale z drugiej strony co ja będę miał z tego? Sam nie wiem co robić...
Nagle Szwajcar zauważył, że Islandia patrzy na niego.
W końcu się odważył...
- W-Witaj...

Patrzył się tak i patrzył póki osobnik,w którego się wpatrywał nie przemówił. Białowłosy będąc przyłapanym na gapieniu się,odwrócił głowę speszony i cicho burknął ,,dzień dobry" . Nie odwracał się gdyż czuł okalające jego porcelanową twarz rumieńce,które nie chciały jak na złość zniknąć. Gdy w końcu jednak to małe skrępowanie mu minęło, odwrócił się ponownie,by zerknąć na blondyna czy ten czasem nie szykuje na niego broni,w końcu skoro ją miał to nie wiadomo wiadomo na kogo bądź na co. Nie mając pomysłu na rozpoczęcie rozmowy,bo w końcu nie był dobry w komunikacji międzyludzkich tak więc siedział czekając aż chłopak coś powie bądź zamilknie,by rozkoszować się ciszą.

Już myślał, że został w końcu sam ze swoimi myślami, kiedy usłyszał jakiś głos. Automatycznie skulił się przez swoją zbytnią nieśmiałość. 'Świetnie! I po ciszy...' - Pomyślał. Rozejrzał się dookoła i zobaczył dwie osoby siedzące na ławce. - 'No cóż, nie wyglądają na rozmownych.' - Ignorując otaczający go świat, nadal siedział i nie robił nic więcej, poza przemyślaniem pewnych spraw, ale to, że na niedużej odległości od niego znajdują się nieznane mu osoby nie dawało mu spokoju.

Vash był pełen wątpliwości, co do kontynuacji rozmowy. Wiedział, że robi coś, co zupełnie nie było do niego podobne. To zapewne przez chęć zachowania neutralności. Na tym punkcie miał wręcz chorobliwą obsesję...
Czy to aby na pewno mi nie zaszkodzi? Nie mam pojęcia...
Ale mimo wszystko czuł, że jego towarzysz jest osobą, z którą może znaleźć wspólny język. Tak samo jak on, wydawał się nie być kimś, kto lubi przebywać w obecności większej ilości ludzi. To go jednak przekonało, aby się ponownie odezwać.
- A więc jesteś Islandia, tak..? Spokojnie, nie będę strzelać. Dodał, gdy zauważył poczucie niepokoju u towarzysza. Bo domyślił się, że to właśnie o jego nieodłączną strzelbę chodzi.

Zaskoczony, ponownie zerknął na blondyna, a w odpowiedzi kiwnął potwierdzająco głową. Aż tak było widać ,że jest z północy? A może to podobieństwo do reszty rodziny,a może... Zwyczajnie strzelał? Nie wiedział,ale podejrzewał,że chłopak po prostu strzelał,w końcu... Kto jeszcze z państw posiadał fiołkowe oczy z bardzo blond prawie,że biel włosami? Na drugą wypowiedź chłopaka, zmieszał się i to nieźle.
-Cóż... Słyszałem,że lubisz postrzelać we Włochy bądź Francję więc... Ostrożności nigdy dość - Odparł spokojnym,nieco znudzonym tonem głosu.
-Szwajcaria, nie mylę się? -Mruknął starając się zapanować nad swoim akcentem,który w połączeniu z angielskim był dość dziwny. Na trzeciego chłopaka zerknął przelotnie. Wyglądał dla niego jak jeden z Włochów,a więc to o włochach przy nim było pewnie dla tego nie miłe no,,ale może się mylić,równie dobrze,to może być jakiś Hiszpan...

Radosny Włochy przechadzał się dróżką w podskokach, roznosząc swoją wesołą aurę. Nie miał ani z kim pogadać, ani z kimś się spotkać, więc pozostał mu jedynie spacer. Jednak nawet i brak towarzystwa nie psuł mu humoru. Nawet i taki towarzyski chłopak potrzebuje chwili samotności.
Skoczne nogi zaprowadziły go do pewnej wierzby. Słyszał dochodzące nieopodal głosy.
Czyżby to był Szwajcaria?!
Nie był tego pewien, jednak swego rodzaju strach przeszył Włocha. Zerknął na osoby siedzące na ławce. Zauważył blondyna z jakimś innym gościem. Tak, to jednak był Szwajcaria... Jednak jego wzrok zainteresował loczek wystający zza wierzby... To był...
-Filettino!!-krzyknął bez obawy przed Vashem Feliciano, podbiegając do chłopaka z loczkiem. Stanął przed nim i szeroko się uśmiechnął.
-Ciaoo, Filettino~

Siedział tak sobie przy tej wierzbie, słuchał szumu wiatru i myślał. Nagle usłyszał, że ktoś go woła. Myśląc, że tylko się przesłyszał, nie zareagował za pierwszym razem. Ale gdy usłyszał znajomy głos tuż przed sobą, byl już pewien, że to naprawdę ktoś go woła. Podniósł głowę i otworzył oczy. Od razu zobaczył zobaczył promienny uśmiech brata.
- Um... Ciao, Fratello. - Także się do niego uśmiechnął, choć nie tak wesoło, jak by chciał. - Come va?
W sumie to nawet dawno się nie widzieli. 'Muszę mu powiedzieć, co się działo od ostatniego spotkanie~' Chociaż nie bardzo to okazywał, naprawdę cieszył się z tego spotkania.

-Va bene, grazie.-odpowiedział, przysiadając się pod wierzbę. Dosyć dawno się nie widział z bratem. Poczuł, że odrobinę za nim tęsknił.
Spostrzegł, że nie wyglądał zbyt entuzjastycznie. Czyżby był smutny?
-Wszystko w porządku, fratello?- przyjrzał mu się dokładniej, po czym znów radośnie się uśmiechnął. Miał nadzieję, że jeśli źle się czuł, to będzie w stanie poprawić mu humor.

- Cieszę się. - Może i nie wyglądał zbyt entuzjastycznie, ale to w jego wypadku zupełnie normalne. Brat był jedną z niewielu osób, do których tak po prostu, bez krępacji mógł się uśmiechnąć. Zwłaszcza że drugi brat najbardziej w świecie pragnie po prostu go zabić, chociaż Hiszpanii obiecał, że tego nie zrobi. - Tak, wszystko w porządku.
Nie wiedział skąd takie pytanie. Przecież czuł się bardzo dobrze... Może tego po nim nie widać, ale w tej chwili był bardzo szczęśliwy. Na uśmiech odpowiedział także uśmiechem, chociaż nadal nie wychodziło mu to tak wesoło, jak by chciał.