Lodowisko .

Gdy jest się zaproszonym wypada przyjść - z taką myślą Milena udała się na lodowisko. Na razie nikt jeszcze nie przyszedł. Postanowiła więc rozgrzać się czymś.
Rozejrzała się i utkwiła wzrok w automacie z napojami.Skoro już tu jest...podeszła i wybrała gorącą czekoladę. Czekając na nią ponownie rozejrzała się po wnętrzu budynku. Było bardziej przestronne niż myślała. Wzięła czekoladę i usiadła na ławeczce.
Sama chemia, uśmiechnęła się do siebie. No, ale jaka dobra.
Mimo, że wnętrze było ogrzewanie nie ściągnęła płaszcza. Specjalnie gorąco w nim nie było. Zastanawiała się kiedy przyjdzie reszta. Nie pałała do nich jakąś szczególną miłością, ale miło od czasu do czasu spędzić z innymi trochę czasu. Jak każdy, nie przepadała za obecnością niektórych, ale co poradzić.
Dopiła kakao i udała się do szatni. Wolała zabrać płaszcz ze sobą, ale byłoby to raczej niepraktyczne. Wzięła numerek, a następnie udała się do kasy i wypożyczyła łyżwy. Upewniła się, że są w dobrym stanie i nie ma tam pleśni, jak w niektórych. Przebrała buty, postawiła je z boku, żeby nikomu nie przyszło do głowy coś z nimi zrobić. Dziwne ludy chodzą po tym świecie.
Przeszła przez drzwi do kolejnej sali. Ta także była dość duża. Z zewnątrz budynek wydawał się mniejszy, a jeszcze te wszystkie pomieszczenia techniczne. Z uznaniem pokiwała głową nad tą dobrą pracą. Dla spożytkowania czasu, którego miała zanadto dużo, znając innych, przeszłą przez barierki na lodowisko. Jakąś wybitnie świetną łyżwiarką niebyła, ale pamiętała jeszcze jak się jeździ. Po niedługim czasie już wywijała piruety, gdy usłyszała znajomy głos.

Miło jest czasem spróbować czegoś nowego. A taką rzeczą na pewno było dla Aloisia jeżdżenie na łyżwach. Do tej pory obserwował tylko, jak bracia z łatwością śmigali po lodowisku. Chyba warto w końcu spróbować... Może on też nauczy się jeździć tak dobrze... Wybrał się więc na lodowisko. (Dostał zaproszenie, więc czemu by nie?) Wszedł do budynku przez zautomatyzowane drzwi i rozejrzał się dookoła. Ruszył w stronę szatni, zostawi tam płaszcz. Trudno byłoby poruszać się na łyżwach w płaszczu krępującym ruchy. Schował numerek do kieszeni bluzy i poszedł wypożyczyć łyżwy. Trzy razy upewniał się, czy aby na pewno nie będą za duże, ani za małe. W końcu wszedł na lodowisko. A że lód jest śliski, a grawitacja działa bez zarzutu, od razu wypchnęło go na sam środek. Dopiero teraz zauważył, że jest tutaj już Tarnów i wykręcił w ostatniej chwili, zanim się z nią zderzył. Ale że grawitacja zdecydowanie nie była dzisiaj po jego stronie, chwilę po tym manewrze wylądował na tyłku na środku lodowiska.

Feliks bardzo ucieszył się na myśl o spędzeniu czasu z znajomymi na lodowisku. Ubrał się ciepło i wyszedł z domu. Wszedł do budynku, rozejrzał się w poszukiwaniu znajomych twarzy. Niestety nikogo nie zauważył w pierwszym pomieszczeniu. Rozglądał się jeszcze przez chwilę i poszedł do kasy, zapłacił za jazdę i w wypożyczalni wypożyczył łyżwy figurowe. Usiadł na ławkę i założył łyżwy, które jak się okazało pasowały wręcz idealnie. Zdjął brązowy płaszcz i zostawił go w szatni. Wziął numerek i w pośpiechu schował go do kieszeni. Przeszedł przez drzwi, prowadzące na lodowisko. Przez barierkę zauważył Tarnów i Filettino. Bardzo się ucieszył na ich widok, więc szybko wszedł na lód.
- Hej Milena! - wrzasnął uradowany.
Nagle Filettino wywrócił się i wylądował na środku lodowiska. Feliks podjechał do chłopaka i pomógł mu wstać.
- Wszystko dobrze?

Odwróciła się zobaczyć kto przyszedł.
- Cześć Feliks, chodź! - pomachała do niego.
Zaraz po tym gdy to powiedziała zauważyła Filettino jadącego w jej stronę. Odskoczyła w tył, aby się z nim nie zderzyć, prawie się przewracając. Widać było, że nie najlepiej radził sobie z jazdą. Nagle chłopak się przewrócił. Zaniepokojona podjechała do niego, sprawdzić czy nic mu nie jest. Wkrótce obok niej pojawił się Feliks. Razem z nim pomogła wstać Aloisemu wybacz jeśli źle odmieniam. Po wstępnych oględzinach uznała, że to tylko lekkie potłuczenie Chciała się jednak upewnić, czy na pewno nic mu nie jest.
- Boli cię coś? - spytała po czym obejrzała się na wejście do pomieszczenia. Wydawało jej się, że kogoś tam zauważyła.

Szkoda, że nie jest to hokej pod lodem - z tą myślą szedł Austriak na wyznaczony punkt. Wszedł i się rozpłaszczył, wypożyczył łyżwy i po chwili już mógł wchodzić. Akurat ujrzał, jak Filettino upada, Polska i Tarnów podjeżdżają, by mu pomóc. Sam doślizgał się do nich ze spokojem. Łyżwiarstwo, to sport zimowy. On lubi sporty zimowe. Szczególnie skoki narciarskie i hokej pod lodem. Szkoda, że nie jesteśmy na stoczni...
- Servus! - przywitał się. Był w o wiele lepszym nastroju, niż wtedy, na kuligu. Zapomniał niektóe krzywdy tam wyrządzone. Może jednak z krajami się zżyje?

No cóż. Zaprosili go, tak. Śmiał się nawet pokusić o stwierdzenie, że zrobili to tylko dlatego, że głupio im było nie wysłać zaproszenia krajowi, który z lodem, lodowiskiem i sportami zimowymi miał najwięcej wspólnego. Wspomnijmy takie Vancouver kilka lat temu, chociażby… Ale nie o tym teraz. Matthew nawet cieszył się na to wyjście. Z drugiej strony, jeśli nikt go nigdy nie zauważał, to potem jakby ktoś na Kanadę wpadł, to by to się mogło źle skończyć. I to psuło Williamsowi nastrój. Na szczęście nie na tyle, żeby nie wyszedł z domu i nie poszedł na umówione miejsce. Bo przecież nie mógł przepuścić takiej okazji, okazji, na którą od dawna czekał. Tak, wybierał się na lodowisko już od jakiegoś czasu. Ale pójście samemu a spotkanie z innymi krajami to nie to samo, prawda? Może znajdzie się ktoś na tyle uprzejmy, żeby jednak na mnie nie wpadać…
Korzystając z faktu, że łyżwy miał własne, przerzucił sobie parę hokejówek przez ramię i podszedł do drzwi, ale zatrzymał się z ręką na klamce.
- Hej, Kimajirou, chcesz iść ze mną? – zawołał, a wspomniany niedźwiadek chwilę później pojawił się obok swojego właściciela, wpatrując się w niego błyszczącymi ślepkami. – No, to idziemy.
Na miejscu byli szybciej niż się Kanadyjczyk spodziewał, co pozytywnie wpłynęło na jego samopoczucie. Tak, teraz był pewien, że przyjście tu nie było błędem. Po zostawieniu wierzchniej odzieży w szatni założył łyżwy, swoje buty zostawił pod ławką, co by się nikt o nie nie przewrócił, po czym skierował się na halę główną. Kuma podreptał za nim, nie chcąc zostać w nieznanym miejscu bez opieki.
- O… nie jestem sam – mruknął do siebie Williams, widząc przed sobą już cztery osoby. Podsadził swojego podopiecznego na bandę i podjechał do towarzystwa, czując się na lodzie tak naturalnie, jakby wcale nie mógł się za chwilę wywrócić. Zdecydowanie czuł się jak ta ryba w wodzie. – Um… bonjour – wymamrotał jednak, kiedy zbliżył się do zebranego towarzystwa. Nawet z łyżwami na nogach nie czuł się zbyt pewnie w gronie innych, chociaż to były tylko cztery osoby. Dobrze, że nie przyszedłem później...

Lodowisko? Łyżwy… W domu mam śnieg i tam dzieciaki na czymś jeżdzą, ale ja sam nie jeździłem nigdy. Jednak jak zapraszają to przyjdę. Przyszedł na lodowisko ciepło ubrany. Z wielją nieufnością patrzył na lód.
- Merhaba…

(miałam szlaban dlatego wybaczcie ze post tak poźno ;-; )

Przywitała się Austrią. Usłyszała jednak jakiś cichy głos. Nie była pewne do kogo należy, jednak miała pewność, że jej się nie zdawało. Ponownie rozejrzała się czujnie po pomieszczeniu. Nie było to jakoś zbytnio dziwne zachowanie jak na nią. Pewnie nikt nawet tego nie zauważył.
Podjechała kilka trochę w stronę, z której, jak mniemała, dochodził głos. Raczej nikomu nie przeszkadzała. Po prostu przejechała obok. Wtedy zauważyła tego...jak mu tam było? A, tak. Zauważyła Kanadę. Aż tak podobny do Alfreda, jak mówiono, nie był. Nie mogła zrozumieć jakim cudem Kuba ciągle go myli. Przecież to dziwne. Rzadko bywała na konferencjach, ale mogła ich rozróżnić. Albo dziewczyna świetnie się skradała, albo Matthew myślał, że jest niewidoczny, gdyż chyba nie zareagował na jej przybycie.
- Ave! - powiedziała i z zaskoczenia przytuliła go na misia. Od dziś będę tak robić XD
Wtedy też popatrzyła na Turka, który niepewnie patrzał na lodowisko. Przeprosiła Kanadę, zapewniła, że jeszcze wróci i podjechała do wejścia.
- Chodź! - pociągnęła go za rękę na taflę. Oczywiście nie zapomniała o klasycznym przytulasie jak to zwykła robić, gdy chciała go wkurzyć. a) zakładam, że już założył łyżwy / b) chyba się wtedy nie wkurzał, ne?
Kuba cię widzi to i ja mogę ;-;

Turek patrzył niepewnie na lód, kiedy przytuliła go Tarnów.
- Merhaba… Nie umiem jeździć na łyżwach. Na nartach potrafię, ale na tym nie. A gdzie niby spadł ten dach na lodowisku? Bo nie chce mieć z tego powtórki i nie chce być wtedy tutaj. - patrzył z nieufnością na sufit.
Sadık lubił śnieg, jednak nie cierpiał lodu. Kiedyś bawił się na zamarniętym lodzie. No, ale wtedy był Imperium Osmańskim i słowa "grawitacja", "ciężkość" i synonimy nie były mu znane i że lód pęka... No i jak wiadomo wpadł do wody. Uratowali go janczarzy i po tym wydarzeniu nie cierpiał lodu. Dlatego był taki nieufny…

Dziewczyna ponownie pociągnęła go za rękę.
- No chodź. Ten dach jest dobry, nie zawali się. A jak już spadnie to na wszystkich, więc nie będziesz jedyny. - uśmiechnęła się do niego - to już jakieś pocieszenie...
Oczywiście Turek stał jak stał. Zaparła się więc łyżwami o taflę i spróbowała go wciągnąć na lód. No rusz się wreszcie! Przecież cię nie zje. Prawie się przy tym przewracając. Zrezygnowała więc.
- Na pewno nie chcesz ? Samemu może być nudno.

Sadık patrzył się przez kilka minut na lód. Bał się to było widać, jednak postanowił pokonać ten strach. Powoli położył stopę na cienkim lodzie patrząc, by nie upaść. Chodź miał założoną maskę na twarzy widać było to przerażenie i nieufność. Powoli, powoli... Powtarzał co chwilę, kiedy wjeżdżał na lód. Nic nie mówił dopóki nie znalazł się na lodzie.
- Lepiej bym się na tym lodzie nie zabił. I to nie jest pocieszające z tym dachem. Tamam... Co dalej?
Popatrzył z wielkim zapytaniem w stronę Tarnów mając nadzieje, że nie wymyśli nic głupiego.

- Dla mnie to byłoby pocieszenie. Dobrze jest mieć świadomość, że nie zginiesz jedyny. - zerknęła na niego - Jeździłeś kiedyś na rolkach ? Na łyżwach jest podobnie.
Wzięła go za rękę.
- Na razie spróbuj się nie przewrócić... - zauważyła jego pytające spojrzenie - Nie. Nie będę Cię dźgać, przewracać, wywracać i Bóg wie co jeszcze. Po prostu chodź.
Trzymając go za rękę zaczęła powoli jechać do przodu.

- To chore... Lepiej w ogóle nie zginąć! Na rolkach jeżdżę, ale to jest lód! Nie bezpieczna asfaltowa jezdnia - Sadık głośno protestował
Wszyscy mu mówili, że rolki a łyżwy to to samo prawie, ale to nieprawda! Jak się przewrócisz na rolkach to upadniesz na kamienistą/żwirową/brukową/asfaltową drogę, wstaniesz i pojedziesz dalej. Na łyżwach jak upadniesz to może lód się połamać i nieszczęśnika zamknąć na wieki pod lodem, czego nasz Sadık nie chciał.
- Nie spróbuj się nie przewrócić?! Łatwo powiedzieć... - popatrzył na lód z przerażeniem, kiedy Tarnów zaczęła powoli jechać. Chwycił się mocno jej ręki i nie chciał puścić.

- Nic mi nie jest. Ale grawitacja zdecydowanie nie jest dzisiaj po mojej stronie. - Roześmiał się.
Wstał z cienkiej tafli lodu z pomocą Felka. Spróbował utrzymać równowagę i tym razem mu się udało. Pojechał dalej, walcząc z okrutnym prawem grawitacji które za wszelką cenę próbowało go ponownie wywrócić.

Poczuła, że Turek mocną trzyma ją za rękę.
- Nie przesadzasz trochę ? Po za tym to jest sztuczne lodowisko. Nawet jeśli lód jakimś cudem by się złamał to i tak nigdzie nie wpadniesz.
To już była lekka paranoja. Bać się czegoś takiego. Przeto nic wielkiego mu się nie stanie. Chciała jednak mu pomóc, jak już przyszedł...
- Jak się nie przewrócisz to się nie nauczysz. Jak się uczyłeś jeździć na rolkach to też się przewracałeś, a bez łyżew lód nie jest wcale śliski. Nic Ci nie będzie. - posłała mu uśmiech - To jak ? Chcesz się nauczyć. Jakby co przewrócimy się razem...
Cały czas trzymała jego rękę. Jeszcze się chłopak zniechęci, trza człowieka pocieszyć. Objęła go więc, aby czuł się pewniej i ponownie zaczęła powoli posuwać się/jeździć/etc;, do przodu.
Sprawdzałam kiedyś to ze śliskością lodu.

Wiedział, że za mocno rękę trzymał, ale no… Bał się.
- Nie spadne do rzeki? To tamam… Ale jak to? Lód nie jest za śliski? To znaczy, że bez tych łyżew mógłbym się nie śliskać a chodzić?! - cicho się zdumiał nad tym co usłyszał
No a jeszcze bardziej się zdziwił kiedy go Tarnów przytuliła. Sadık był przytulasek i kochał się przytulać jak mało który. Od razu mu się cieplej na sercu zrobiło i posłusznie zaczął jechać, a raczej się czołgać na lodzie.

- W sumie jeśli je ściągniesz to mógłbyś chodzić... - dziewczyna się zamyśliła - No nieważne. Uważaj na granice, tam jest dość ślisko.
Ucieszyła się, że Turek wreszcie zaczął się ruszać. To już był jakiś sukces. Niech próbuje dalej, a nuż mu się uda.
- Pod spodem nie ma rzeki. Nie wolno robić lodowisk na zbiornikach wodnych. - zapewniła i poczęła przyspieszać. Nie puszczała Sadika, aby przypadkiem nie przestał jechać.

Ucieszył się, że Filettino nic się nie stało. Przez jakiś czas obserwował jak sobie chłopak dalej radzi na lodzie. Później zauważył Kanadę, Turcję i Austrię. Przywitał się z wszystkimi i przez jakiś czas przyglądał się Kanadzie, bo go jakoś nie bardzo kojarzył. Spojrzał z zainteresowaniem na niedźwiedzia polarnego siedzącego na bandzie. Domyślił się, że pewnie  zwierzątko należy do Kanady.
- Dawno Cię nie widziałem. Co u Ciebie słychać? - zwrócił się do stojącego obok Austriaka.

- To tamam, że tu pod lodem rzeki nie ma.
Powoli sunął za Tarnów. Po jakimś czasie coraz lepiej mu to "jeżdżenie" wychodziło. Wtedy jak na złość Tarnów przyspieszyła. Niby powoli to zrobiła, ale różnice szybkości wyczuł. Złapał mocniej ją i ledwo sapnął, zamykając oczy.
- Wolniej... Za szybko.
Akurat kiedy to rzekł, jego nogi zdrętwiały i nie chciały dalej sunąć.

Zdecydowanie szło mu to coraz lepiej. I całkiem przestał się wywracać. Ale brakowało mu tutaj jednej osoby. Tą osobą był Berlin. Ciekawe, czy w ogóle się zjawi? Nie widział go od jakiegoś czasu i zaczynał się martwić, że może coś mu się stało. Bo mógł go przecież ktoś napaść. Aloisio znacznie posmutniał, ale po nim prawie nie było tego widać.

Po przywitaniu niemym (skinieniem głowy) wszystkich przybyłych później od niego starał się raczej trzymać na uboczu. Bycie w centrum towarzystwa nigdy nie było dla niego zbyt miłe. Obserwował z małym rozbawieniem, jak Turcja radzi sobie na lodzie, a właściwie jak nie radzi sobie. Biedaczyna...
Następnie jego uwagę przykuł Polak. Rod spoglądała na towarzysza ze skoczni przez chwilę.
- Jest w porządku, oczywiście nie licząc problemów, jakie szefostwo mi na co dzień sprawia. Ale po magii świątecznej i noworocznej jakoś o tym nie mam ochoty myśleć...
Spojrzał znów na Tarnów i Turka, a później na Filettino. Oparł się o barierkę, wyciszony w duszy.
- A u Ciebie, acan?

Dziewczyna zatrzymała się zrezygnowana.
- Nie przesadzasz, aby, troszeczkę? Poruszamy się w tempie żółwia, a nawet wolniej, a ty uważasz, że jest za szybko!? Gdybym była sadystką zrobiłabym tak; - nagle przyspieszyła do tempa szybko płynącego żółwia, aby potem nagle się zatrzymać i przytrzymać Turka przed wpadnięciem na ścianę - Oczywiście, jak zapewne się domyślasz, teraz bym cię puściła, żebyś mógł wpaść na ścianę. Tak więc, będziesz na tyle miły i przestaniesz narzekać, prawda?! - dodała z przekąsem.
Jak powszechnie wiadomo, Sadik jest wysoki, więc też trochę waży. Z tego też powodu, biedna dziewczyna, musiała mocno go uścisnąć, tym samym przytrzymując, aby na ścianę nie wpadł. Po tym poczuła ból ramienia, co zapewne było widać, gdy niedługo potem przytrzymała się za nie.
Se tak, o, ramię przytrzymała. Trochu pomaga, a nie wiem, czy taki opis wystarczy.

- Aaaa! - tylko to zdążył Turek powiedzieć kiedy Tarnów zaczęła tak szybko jechać
Aż mu się w oczach biało zrobiło z powodu tej szybkości. Jego twarz przybrała kolor lodu, a mina nie wygląda na żywą... Kiedy Tarnów go złapała to aż go zabolało, jednak strach wziął górę nad bólem. Nogi miał z waty, a twarz wyglądała jakby ducha zobaczył. Na jego szczęście oczy miał ukryte pod maską, bo gdyby tak nie było, Tarnów zauważyła by przerażone tęczówki. Chwycił ją lekko za ramię, które ją nie bolało i rzekł dość cichym ale stanowczym głosem
- Nigdy więcej tak nie rób... Chcesz bym już z aniołami witał?
Chwilę potem zauważył, że Tarnów trzyma się za ramię. Podszedł do niej bliżej.
- Boli cię?

- Z aniołami to zaraz będzie moje ramię...Jakim cudem ty jeździsz na rolkach?! - spytała dziewczyna, szczerze zdziwiona.
Bać się jeździć na łyżwach, a opanować jazdę na rolkach. Było to dość...nietypowe. Niemniej jednak nie wnikała w jego powody. Może kiedyś wyjaśni, albo i nie.
- Nie, skądże. Nic, a nic, nie czuję - dodała sarkastycznie, po czym roześmiała się ze swojego zachowania - No nic, to chcesz się nauczyć?