Galeria Handlowa

W końcu... nadszedł ten dzień.
Dzień, w którym... Marie musiała kupić nowe buty.
Stare były jeszcze dobre, ale mimo wszystko potrzebowała nowych. Tak na wszelki wypadek. By nie wyróżniać się z tłumu nie założyła swojego zwyczajowego munduru, tylko kolorową koszulkę i czarne jeansy. Cienki płaszcz przewiesiła przez ramię i przeszła obok kilku sklepowych wystaw, zatrzymując się przy każdej na chwilę. Zajęta jedną z wystaw zauważyła kątem oka zbliżającą się do niej osobę, która wydawała się być znajoma..

Tego dnia Toris w końcu otrzymał upragniony dzień wolny. Nigdy nie przepadał za tłocznymi miejscami, a zwłaszcza za centrami handlowymi, jednak wolny czas i potrzeba zadziałały na jego nie korzyść. Wstał wcześniej by uniknąć większych tłumów i zaczął się przygotowywać do wyjścia. Ubrał się właściwie... normalnie, choć Litwin zazwyczaj nosił albo mundur, albo coś formalnego. Zarzucił na plecy kurtkę i z bojową miną ruszył do centrum. Z ulgą stwierdził, że nie ma zbyt wielu ludzi, mógł więc spokojnie przemierzać budynek, zatrzymując się co chwilę aby coś obejrzeć. Idąc wzdłuż sklepów, przystanął przy jednym i przyjrzał się wystawie. Nie zauważył stojącej nieopodal Marie i z błogą nieświadomością ruszył dalej, zmniejszając dystans między nimi.

- Wreszcie weekend!!!!! - wyskoczył z łóżka Turek. Szybko się ubrał i poszedł do galerii handlowej. Ubrał się w normalne spodnie z jeansu, białą koszulę i oczywiście swoją ulubioną czapkę. Turecka czapka o mało nie spadła z jego głowy, kiedy biegł. Szef nie będzie wrzeszczał dziś.... Lalala. Śpiewało mu w głowie kiedy szedł. Musiał kupić tyle rzeczy. Wszedł do galerii... Zauważył siostrę Prus. Schował czapkę turecką ponieważ usłyszał, że jakieś dziecko wytyka palec w jego stronę i pokazuje go mamie.... Turek mamo.... Prawdziwy turek!!!!! - popatrzył na dzieciaka. Czy to że jestem prawdziwym Turkiem to chyba nie jakaś sensacja?. Poszedł dalej a czapkę schował do kieszeni... Podejść do Marie czy nie? Stanął niedaleko niej....

Pruskiemu dzisiaj... praktycznie zupełnie nic się nie chciało. Pół dnia przekręcał się na łóżku, z bolesnym szeptem na ustach "Gott, trzeba wstawać... Albo nie, jeszcze pięć minut" i przez to zyskał dodatkowe dwie godziny leżakowania. I pewnie spałby dłużej, gdyby nie jego Dumka, która zirytowana już jego lenistwem, zaczęła skakać po jego białych włosach, ćwierkając w niebogłosy. Wtedy też Gilbert Beilschmidt uchylił nieco bardziej swoje krwistoczerwone oczy, następnie mrugając rozpoznawczo. Spojrzał w lewo, prawo...
- Gilbird, przestań się rzucać, już wstaję... - mruknął, podnosząc się do siadu. Żółty pisklaczek zeskoczył z jego głowy, a potem z łóżka, czekając na pana z wyraźną irytacją w oczkach. - No już, juuuż... - ziewnął albinos, czochrając dłońmi swoje rozbrykane kosmyki. Później złapał krawędź kołdry, odkrywając się szybko. Wstał, rozciągając się poprzez rozłożenie szeroko rąk. Oczywiście, nie brakło długiego ziewnięcia. Wolnym krokiem ruszył do łazienki.
A po jakimś czasie już był całkiem gotowy. Na sobie miał dużą, czarną bluzę z białym napisem "The best of the best!", trochę jaśniejsze, specjalnie potargane spodnie. Rzecz jasna, nie zapomniał też o założeniu swych ulubionych butów, GLANY. Za kostkę, ofc. Na koniec jeszcze zarzucił na siebie ciemny płaszcz, na szyję długi, jasnoczerwony szalik. No i gotowe. Wyszedł, zamykając drzwi domu.
- ZIMNIEJ BYĆ NIE MOGŁO?! - wydarł się, poprawiając szalik. Gilbird schował się w nim przed mrozem, biedaczek. Beilschmidt dość długo błąkał się po mieście bez dłuższego celu, aż w końcu jego czerwone oczy zauważyły coś bardzo interesującego. Premiera nowej części gry! W pięć minut później był już w centrum handlowym, mając określony cel! Przechodził zwinnie obok ludzi, nie dając sobie niczemu odwrócić uwagi. No ale, się nie udało. A dlaczego? Zauważył swoją siostrę. Ta. W tym momencie jego trajektoria lotu nieco się zmieniła i popędził w stronę Marie, uśmiechając się szeroko.
- Tchuss, Schwester! Wie gehts? - zapytał, przystając zaraz za nią i zerkając przez jej ramię. - Ty na zakupach? Niemożliwe. - to samo można było w sumie powiedzieć o nim... No ale... GRA.

Prusy..... - jęknął w głowie Sadik. Stanął niedaleko Marie, ale tak, by ona go zauważyła i podeszła. Teraz jak pojawił się jej starszy braciszek, Turcja wolał zejść z drogi... Głupek - pomyślał patrząc z ukrycia na Gilberta i poszedł w przeciwnym kierunku. Wszedł do sklepu mięsnego i zaczął patrzeć na nowo wypakowywany towar. To jest kurczak?! Popatrzył na niby świeże mięso i wyszedł ze sklepu. Jakbym to podał na stół to goście padli, by trupem... Ale chyba wstawiam za duże wymagania dla galerii... Lepiej pójdę po spożywkę na rynek jutro, bo na dziś jeszcze będę miał co jeść.... Obejrzał jeszcze różne wystawy sklepowe i stwierdził, że w tym sezonie nie ma fajnych i porządnych ubrań. Nie będę ubierał się w worek treningowy.... To ubranie Grecji nie moje...Turcja chodził teraz bez celu po centrum handlowym... Może poderwę jakąś fajną laskę - pomyślał, ale kiedy się rozejrzał nie znalazł ani jednej... Już chciał wracać do domu kiedy zobaczył coś czego nie nie spodziewał dziś ujrzeć.... To niemożliwe....

Lekko się przestraszyła i podskoczyła z powodu brata, który.. zakradł się do niej tak, że nie słyszała...
- KRETYN! - przecież nigdy się nie przyzna, że udało mu się ją wystraszyć - Tchuss, tchuss...
Spojrzała na niego surowo, mając przez chwilę ochotę sprać go za to na oczach wszystkich ludzi. Nie ma to jak mieć rodzeństwo~
A Ty na zakupach? - odbiła pytanie, pytaniem.
Kochany braciszek.. na zakupach. Może chciał kupić coś ładnego swojej wspaniałej siostrzyczce?
Odwróciła się znowu w stronę wystawy i stanęła krok w tył by być na równo z nim. Nie mogąc się powstrzymać lekko dźgnęła go między żebra łokciem. Zapłata za mini zawał...

Z satysfakcją odebrał reakcje siostry, która nieco podskoczyła po jego słowach, więc na usta Prusaka wpłynął uśmiech o lekko złośliwym zabarwieniu.
- A tam kretyn od razu. Jestem Twoim bratem, mam specjalne pozwolenie na robienie sobie żartów w takim stylu wobec Ciebie, Schwester. - zaśmiał się cicho, przypatrując wystawie, przy której stała. Kiedy Marie zadała pytanie, Gilbert wrócił do niej swoimi krwistymi tęczówkami. Phee, gdyby nie ta gra, pewnie już byłby daleko stąd, włócząc się po mieście w poszukiwaniu kogoś, na którym mógłby porobić sobie żarty.
- Jest premiera kolejnej części takiej jednej gry. Bardzo ją lubię... No i może kupię sobie w końcu jakieś rękawiczki, bo te ciemne skórzane, wiesz, chodzi mi o tą parę, gdzie na jednej rękawiczce był pruski orzeł... No, to mi się przetarła... Nie wiem jakim cudem, no ale... - rozejrzał się kątem oczu, wypatrując jakichś ciekawych wystaw, kiedy nagle poczuł na żebrach uderzenie. Co prawda - prawie w ogóle nie zabolało, jednak jakieś tam zaskoczenie zawsze było.
- O, a co to? Czyżby moja siostrzyczka wyszła z wprawy? Kiedyś uderzałaś mocniej, nawet wtedy, kiedy wokoło byli różni ludzie. - swoje łapki Gilbert trzymał cały czas w kieszeniach płaszcza, ale chwilę potem wyciągnął jedną z nich, łapiąc mały kosmyk włosów Marie i lekko ciągnąc.
- Boisz się, że jakby mi się coś stało w środku centrum handlowego, to byłoby na Ciebie? - zaczął się z nią droczyć, ubierając słowa w rozbawiony ton. - Poszukiwana Marie B. za zabicie swojego brata, Gilberta B., przebywa w miejscu obecnie nieznanym, wszystkie informacje, mogące ułatwić przebieg śledztwa prosimy kierować pod numer podany na ekranie...

Gdy znudziło mu się oglądanie wystaw ruszył dalej. Usłyszał jakiś krzyk i odruchowo spojrzał w tamtą stronę. Jęknął załamany na widok pruskiego rodzeństwa. Akurat ONI musieli tu być razem z nim, tego dnia i w tej chwili! Rozejrzał się szybko i ponownie zerknął na dwójkę. Wykorzystując chwilę w której się kłócili, przemknął niepostrzeżenie obok nich i prawie biegiem ruszył jak najdalej od tych pokręconych ludzi. Jeszcze mu brakowało przykrości z ich strony. A miał ich sporo w przeszłości, dlatego teraz nie zamierzał ryzykować. Odetchnął z ulgą gdy znalazł się w bezpiecznej odległości od rodzeństwa. Ponownie zaczął przemierzać sklepy, spotkało go jednak kolejne zaskoczenie. Turcja...... No kogo jak kogo, ale akurat Turka się nie spodziewał i to jeszcze w takim miejscu. Nagle to centrum zaczęło przypominać klatkę, z jednej strony Prusy, a z drugiej Turek! Pokręcił głową i zacisnął dłonie. Nie przyszedł tu żeby przejmować się takimi rzeczami, zwłaszcza, że każdy ma prawo na zakupy. Ma swoje sprawy i swoje załatwi. Hardo ruszył przed siebie, jednak z każdym krokiem pewność siebie opuszczała go jak z dziurawego balonika.Mimo wszystko Toris nie miał ochoty na spotkanie z którymkolwiek z nich.

Przyszedł tutaj, do tego molocha, świątyni konsumpcjonizmu w poszukiwaniu najszybszej drogi do poświątecznego zadowolenia administracji publicznej jakim miały być podarki noworoczne. Że też jego musieli na te zakupy wysłać... chociaż z drugiej strony czy nie było to lepsze od siedzenia w papierach i przyczyniania się do wycinania drzew? Siak czy tak stanął przed faktem dokonanym więc postanowił podarowany mu czas skutecznie zmarnować snując się od sklepu do sklepu, do witryny do witryny. Tu kupił herbatę, tam jakąś ramkę, gdzieś indziej jeszcze jakąś inną pierdółkę - coś mu się zdawało, że dużo dziś przyniesie do domu...

Feliks spojrzał na zegarek była już dosyć późna pora wstał i pierwsze co zrobił to ubrał się. Założył różową koszulową bluzę i pośpiesznie zjadł śniadanie. Założył ciepłą kurtkę i po nakarmieniu kucyków pojechał do miasta. Spacerując ujrzał galerię handlową. Wszedł do budynku i zaczął rozglądać się po wystawach sklepowych. Wszedł do jednego z sklepów z ubraniami i stwierdził, że nic tam nie ma ciekawego. Wychodząc ujrzał Marie z bratem postanowił nie przeszkadzać w kłótni, więc ruszył dalej. Po drodze zobaczył Turcję, a później Litwę. Nie zastanawiając się podbiegł do Torisa.
- Cześć Licia!

Postanowił jednak zawrócić, kij że trafi ponownie na Niemców, w końcu w zupełnie innej intencji tu przyszedł. Usłyszał za sobą znajomy, a nawet bardzo znajomy głos, na którego dźwięk automatycznie się odkręcił. Uśmiechnął się do Polski.
- Labas Lenkija - Co on będzie mówił więcej. Oczywiście miał ochotę spytać jak tam zdrowie, co słychać w kraju, jednak zdecydowanie to wystarczyło, żeby to Polak zabrał głos.

- Nie masz żadnego pozwolenia, Bruder~, przynajmniej nie na piśmie, a innych nie przyjmuję... - bardzo oficjalnym tonem, wcześniej unosząc palec w górę.
- Ja tam się nie dziwię.. masz już je tyle czasu, zmęczenie materiału. Nigdy nie byłam w stanie zrozumieć dlaczego aż tak bardzo je lubisz, wiesz? A wprawy mam o wiele więcej niż Ci się wydaje, przeciwnik nigdy nie pokazuje całej swojej siły! - mówić to ostanie pokazała mu język jak mała dziewczynka. Zawsze tak się czuła gdy Gilbert przy niej był, nie ważne czy się wygłupiali czy nie. Skrzywiła się gdy pociągnął za niesforny kosmyk jej białych włosów.
- Jaaaa? Tobie? Coś zrobić..? Pfffff..... Kochanemu braciszkowi? - wyciągnęła dłoń i zaczęła lekko tarmosić jego policzek z szerokim uśmiechem - Malutki Bruder jest taaaki delikatny i kruchy...~ - niemal wszystko powiedziała śpiewnym tonem robiąc mu na złość.

Turcja patrzył wręcz z uwielbieniem na sklep znajdujący się naprzeciwko niego. Szyld od razu przyciągał : "Słodycze z całego świata". Co jak co, ale Turcja KOCHA słodycze. Przepraszam ubóstwiam!!! - szybko poprawił się w myślach Sadik. Już szedł w kierunku swojego raju, kiedy nagle ktoś o mało co go nie przewrócił. Spojrzał w stronę lecącej blond główki. Już chciał tego delikwenta zabić, za to, że przeszkodził mu dojść do słodyczowego raju, kiedy zauważył, że to nie kto inny jak Polska. Polska podbiegł do Torisa, którego teraz Turcja zauważył. Pomyślał przez chwilę czy podejść, jednak postanowił wejść do słodyczowego raju.....

- Widzę Licia, że ty też na zakupach . Tak się zastanawiam co szukasz do kupienia w galerii? - Feliks uśmiechnął się do przyjaciela. Był strasznie ciekawy co Licia szuka, bo wyglądał jakby przyszedł tu po konkretne zakupy.

- Drobnostki, jednak biegać po całym mieście od sklepu do sklepu jest dosyć nie wygodnie, dlatego pomyślałem, że załatwię wszystko tutaj - Uśmiechnął się do Feliksa. Cieszył się, że jego przyjaciel dobrze się czuje i, najwidoczniej dobrze sobie radzi. Przebiegł kątem oka za Turkiem podążającym prosto do sklepu ze słodyczami. Gdy zniknął mu z oczu, ponownie spojrzał na Polskę - A ciebie co tu sprowadza Lenkija?

Turcja wręcz rzucił się na słodycze... Kupił chyba z pół sklepu... Cukierki, krówki, czekolady i wszystkie inne słodkości znalazły się błyskawicznie w torbie Turcji.... Wychodził szczęśliwy ze sklepu, kiedy zobaczył rozmawiających Polkę i Litwę. A może do nich podejdę? Stanął niedaleko ich i nadal się zastanawiał czy podejść czy nie.

- Generalnie to przyszedłem tutaj tak tylko pochodzić i pomyślałem, że może znajdę tu jakieś fajne ubrania - uśmiechnął się do przyjaciela. Nagle dostrzegł stojącego nieopodal Turcję z torebką słodyczy. Feliks doskonale wiedział, że jak Turcja kocha słodycze. Spodziewał się, że któregoś razu wykupi połowę sklepu.
Chłopak pomachał do Turka na powitanie.

Uśmiechnął się do Polski. Czyli jak zwykle ma czas na wszystko . Ponownie zerknął na Turcję. Zaskoczyła go ilość słodyczy, jaką miał przy sobie . Sam Litwa nigdy w życiu tyle nie zjadł, ogólnie, nie przepadał za nimi. Od czasu do czasu i w bardzo małych ilościach. Zastanawiał się, jak ten człowiek ma zamiar to zjeść. Przeraził się na samą myśl, ile dziennie tego pochłania i jak jego organizm znosi takie ilości. Ponownie spojrzał na Polskę machającego do stojącego nieopodal Sadika. Nie powtórzył tego co on, ale uśmiechnął się lekko do Turcji. Po za Gilbertem i Alfredem, Polska i Turek z pewnością należeli do najbardziej rozgadanych, co oznaczało że trochę tu postoją.

Turcja podszedł do nich zadowolony.
- Yo Polonya, Litvanya. Co na alışveriş widzę? - uśmiechnął się. Wyciągnął w ich kierunku torbę ze słodyczami. To była duża torebka cała wypełniona po brzegi. Oczywiście taka mała porcja nie wystarczyła nawet na jeden wieczór. Nie pokaże dziś nikomu co ma w swoim wielkim plecaku, który ma na plecach. Olbrzymi plecak był wypełniony różnorodnymi słodkościami..... Według Sadika przeliczeń kupił ponad czterdzieści kilogramów słodyczy, czyli to wystarczy na cały tydzień.... Będzie słodko
- Jak tam u was? Szefowie nie marudzą? - Turcja od razu sobie przypomniał jak jego szef się wczoraj na niego wydarł bez powodu..... Dobra dziś nie będę o tym myślał. Uśmiechnął się do nich.....


alışveriş - zakupach
Polonya - Polska
Litvanya - Litwa

(ja jestem taka sama jak Turcja ^^ Tylko pokaż słodycze to ja do nich już idę ^^ Nawet nieświadomie przybliżam się do tej osoby jak ma coś słodkiego.....^^"""" Jestem chyba naprawdę Turcją)

- Tak na zakupach jesteśmy - uśmiechnął się do Turcji. - Generalnie to u mnie wszystko jest w porządku ostatnio miałem trochę papierkowej roboty, a szefowie całe szczęście się mnie nie czepiają. A tak w ogóle to co u ciebie Turcja?
Feliks był strasznie ciekaw co dzieje się u Turka. Jak znajomy wspomniał o szefach to Polska zaczął podejrzewać, że u niego ostatnio nie dzieje się najlepiej.

Przywitał się tylko z Turkiem, nie zamierzając wnikać w rozmowę. Uśmiechnął się lekko, w końcu co miał mówić? Feliks właściwie powiedział wszystko za niego, a on sam właściwie nie miał pomysłu żeby powiedzieć cokolwiek. Przysłuchiwał się rozmowie, właściwie jak zwykle, jednak nie sprawiało mu to większych problemów,a nawet było dla niego bardziej komfortowe. W zależności kto zabierał głos, Litwin przenosił na niego wzrok. Właściwie też był ciekawy co słychać u Turcji i jak sobie radzi, chodź wiedział, że mimo pogody ducha emanującej z Turka, ten niekoniecznie musiał sobie radzić, w końcu mówią że idzie kryzys...

Jego humor od razu się pogorszył. Po co zadawałem pytanie o szefa? Turek od razu pożałował tego... - Szczerze to niezbyt. Szef się na mnie uwziął. Cały czas na mnie wrzeszczy bez powodu.... A że to źle zrobiłem, albo tamto czy siamto... Na dodatek Grecja ostatnio wykręcił mi taki numer, że o mało zawału nie dostałem... I jeszcze Syria...... Wiem, że robi sobie rewolucje u siebie w domu, ale to nie znaczy, że może sobie bezkarnie robić z mojego domu pole strzelnicze.... No i jeszcze nawet w tym roku nie chcą ze mną porozmawiać Anglia, Francja i Niemcy bym wstąpił do UE.... Czasu na mnie w tym roku nie znajdą.... Wszyscy się na mnie uwzięli...- Turcja jak to wszystko powiedział to usiadł po turecku przed nimi i schował głowę w rękach. Lżej mu się zrobiło na sercu jak im powiedział co go gryzło już od dłuższego czasu. Wyglądał teraz jak małe dziecko co się przed chwilką przyznało do winy...

Polak z zaciekawieniem słuchał wypowiedzi Turka. Zdziwił się trochę kiedy znajomy usiadł na podłogę w galerii po turecku. Rozejrzał się trochę wokół i zauważył przechodzących obok ludzi dziwnie się im przyglądających. Spojrzał z powrotem na Turka siedzącego przed nim z schowaną głową w rękach.
- Totalnie to nie przejmuj się na pewno niedługo będzie lepiej - Feliks uśmiechnął się do znajomego.

Słuchał Turcji a potem trochę zdziwiony patrzył, jak ten siada na podłodze w galerii. Nie rozglądał się za gapiami, czuł ich wzrok jakby miał dodatkowy zmysł. Przykucnął przy Turcj i uśmiechnął się pokrzepiająco. Zerknął na Polskę, a gdy skończył mówić kiwnął głową.
- Oni też muszą mieć jakieś powody dla których podejmują się takich działań, ale w końcu to minie- Wstał i wyciągnął do niego rękę, nadal się uśmiechając.