Wątek miłości czyli o tym jak Litwa i Pruska mają się ku sobie <3

Po długim, męczącym spacerze zziębnięta para, w końcu dotarła do domu. Jedyne o czym teraz byli w stanie się skupić to myśl o tym, że zaraz napiją się gorącej herbaty i wygrzeją w cieple kominka.

(ładnie obiecuję, że uzupełnię resztę w najbliższym czasie czyli jutro ^^")

Droga nie należała do najprzyjemniejszych. Ledwo można było nazwać ja ścieżką, wszędzie wokół niej rozrastały się cierniste krzaki, praktycznie uniemożliwiające swobodny ruch. W końcu jednak w oddali ukazał się spory i dosyć stary dworek. Prusy potrafiła się ładnie urządzić, a samo miejsce w którym znajdował się dom dodawało mu uroku, nawet w zimę. Początkowo ruch rozgrzał Litwina, jednak ile można iść po mrozie? Torisowi wydawało się, że droga zajęła im o wiele więcej czasu, niż przypuszczała Marie. Ale nie było źle, towarzystwo Pruski poprawiało mu humor. Gdy znaleźli się już w środku, Litwa westchnął zachwycony wnętrzem domu. Wszystko było na swoim miejscu i ładnie komponowało się z całą resztą. Po przebytej drodze Litwin czuł się jakby od wieków nie zaznał ciepła, które gościło wewnątrz domu. Początkowo zupełnie inaczej wyobrażał sobie dom Marie... może to ze względu na Gilberta? Ten człowiek gdyby nie Ludwig, zarósłby w brudzie i nic z tym nie robił. Miło było odkrywać coraz więcej to nowych informacji na temat dziewczyny, zwłaszcza że działały na jej korzyść.

Znała każdy kamień, każde drzewo tak dobrze, że mogłaby dojść do domu z zamkniętymi oczami. Zamieniła kilka zdań z Torisem po drodze, jednak obije nie byli zbyt rozmowni z powodu zimna, które dawało się we znaki. Po według niej dość krótkim, ale za to szybkim spacerze dotarli do dworku, który kusił swoim ciepłem. Gdy już tylko weszli do środka, zdjęła buty i mundur i z uśmiechem zabrała go do głównego pokoju.
- Czuj się jak u siebie, za chwilkę wracam- powiedziała śpiewnym tonem i zniknęła za drzwiami.
Pierwszą rzeczą jaką zrobiła było rozpalenie w komiku starego drewna i wstawienie gorącej wody na herbatę. Okryła chłopaka grubym kocem, gdy tylko usiadł, zrobiło się jej go szkoda. Miała wrażenie, że to właśnie przez nią tak przemarzł, w końcu oddał jej swój szalik.
Sama usiadła w drugim fotelu i pozwoliła by ciepło kominka ją ogrzało chociaż przez chwilę. I tak zaraz będzie musiała wstać wyłączyć czajnik...

Podziękował za jej gest, chociaż nie było mu zbyt zimno. Owszem przemarzł trochę na zewnątrz, jednak nie aż tak bardzo. Nawet to, że oddał jej swój szalik nie przeszkadzało Litwinowi. Cieszył się, że choć trochę mógł jej pomóc, a sam przywykł do mrozów, w każdym razie do zmiennej temperatury, która często gościła nad Bałtykiem. Poczuł ciepło bijące od kominka, dzięki któremu zupełnie zapomniał o mrozie panującym na zewnątrz. Uśmiechnął się lekko do Prus, która zajęła miejsce naprzeciwko. Chciał coś powiedzieć, jednak płomienie z kominka odwróciły jego uwagę. Wpatrywał się w nie, w głowie mając zupełną pustkę. Nagle pomyślał o ruinach, przy których jeszcze jakiś czas temu się znajdowali. Zastanawiał się jak to jest zobaczyć albo poczuć takiego ducha, chociaż to one spowodowały, że jest tutaj, a nie ciągle z Polską i Austrią. Oderwał wzrok od płomieni i jednym spojrzeniem ogarnął pokój. Był nawet ładniejszy jak korytarz i przytulniejszy. Dom był spory i to bardzo, co przysunęło Torisowi różne myśli. Mieszkać samemu, w tak dużym domu po środku lasu.
- Masz tu bardzo ładnie- Uśmiechnął się do niej ponownie i dokończył z troską - Nie czujesz się samotna w takim miejscu? Sam mieszkam w dosyć odludnym miejscu i czasami to odczuwam - Mówiąc o swoim domu, Litwa wyobraził sobie teraz jego wnętrze. Pusto i ciemno, gdy był w domu było tak samo, jedynie w jego pokoju zawsze świeciła się lampka, przy której przesiadywał wieczorami nad pracą.

Odpowiedziała dopiero po chwili, płomienie okazały się być niemal hipnotyzujące...
- Hm..? D-dziękuję...Ale i tak przydałby się remont - westchnęła, rozglądając się wokół, by znowu utkwić wzrok w ogniu.
- Bardzo często.. ale zdążyłam się przyzwyczaić. - ledwo słyszalnie - Jest tu strasznie nudno, myślę, że gdyby nie konie, już dawno by mnie tu nie było..
Nic jej tu nie trzymało. Stary, już prawie sypiący się dworek, jedna dojazdowa droga, a wokół las. Centrum niczego.
Barwa jasnych płomieni odbijała się w jej oczach. Światło jakie dawał ogień było jedynym światłem w pokoju przez co atmosfera w nim była bardzo specyficzna.
- Już Ci ciepło? - spojrzała zatroskana w jego stronę po chwili, martwiąc się o to czy się nie przeziębi.

A więc czuli to samo. Atmosfera jak najbardziej specyficzna, trochę przygnębiała Litwina, no i ten hipnotyzujący płomień w kominku. Ponownie odwrócił od niego wzrok i spojrzał na Prusy. Martwiła się o niego, a on o nią, tyle że Litwa gnieździł to wszystko w środku. Jakoś nie potrafił znaleźć odpowiednich słów żeby ją pocieszyć i w jakiś sposób pokazać, że on też się martwi. Uśmiechnął się do niej, starał się delikatnie i pocieszająco ale jak mu to wyszło, nie miał bladego pojęcia.
- Tak, dziękuje Ci bardzo - Zaraz... czy ona powiedziała. Torisowi wesoło serce zakołatało. Z entuzjazmem ciągnął dalej- Masz konie? Te zwierzęta potrzebują przestrzeni i trochę trzeba się przy nich napracować. Sam mam kilka, dlatego mieszkam w dosyć odludnym miejscu. Ale warto - Mógłby gadać o nich godzinami, dniami i latami, jednak nie wypada. Jednak humor znacznie mu się poprawił. Kochał konie, od zawsze uwielbiał jazdę na nich, jednak to bły tylko zwierzęta, a on był personifikacją. Nie dałoby się zliczyć ile ich już miał....

Spojrzała na niego nieco zaskoczona.
- T-tak.. tu niedaleko jest stajnia, co prawda, dzielę ją z sąsiadem, ale on mieszka bardzo daleko i rzadko tu przyjeżdża - odparła zaskoczona jego entuzjazmem.
- Wiem, że warto... Jeden powód dla jakiego mieszkam na tym odludziu...
Nigdy nie pomyślałaby, że mogą mieć podobne zainteresowania. Uśmiechnęła się lekko, zadowolona z obrotu sytuacji. Gdyby nie było tak zimno i gdyby oboje nie przemarzli już pewnie szykowaliby się do wyjścia. W jakiś dziwny i niezrozumiały dla siebie sposób martwiła się o Torisa. Przez ten krótki czas stal się jej naprawdę bliski, pomijając ich historię, która bardziej przedstawiała ich w świetle wrogów niż przyjaciół.
Może tu zostać tyle ile chce...
Bo przecież i tak mieszkała sama, a tak rzadko miała okazję kogoś u siebie gościć.

Uśmiechnął się szerzej, gdy zobaczył że Prusce poprawił się humor. Przez chwilę myślał, że coś jest nie tak, szybko to jednak minęło. Nadal martwił się o nią i było mu dosyć smutno, tak wewnętrznie. W końcu i on będzie musiał stąd się zbierać, do swojego własnego, pustego domu, a ona zostanie tu całkiem sama. Coś zakuło go w okolicach serca. Nie miał ochoty jej opuszczać, no ale i ona i on mieli swoje życie, swoją pracę i obowiązki... Jakaś jego część próbowała odsunąć te myśli na bok, to chyba przez sytuację sprzed kilku godzin. Wszystko zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni, dosłownie. Wszystko, co Toris niegdyś sądził na temat Marie wyparowało. Z chwili na chwilę uśmiech powoli bladł i znikał z jego twarzy. Na jego miejscu pojawiła się troska i współczucie. Wstał i podszedł do Pruski. Zdjął z siebie koc i opatulił ją nim, tym razem jednak znacznie czulej niż przy sytuacji na zewnątrz. Nie było mu już zimno, w ogóle nie było mu zimno, przez grzeczność nie chciał odmawiać.
- Czasami pragniesz być sam.... jednak kiedy już jesteś... czujesz się samotnym - Powiedział to cicho do siebie, niemalże szeptem. Nie wiedział dlaczego nagle poczuł się przygnębiony. Ciągle patrzył na Pruskę, nie ukrywając troski i smutku, dłonią lekko pogładził jej policzek. Toris bardzo często bywał sam. A nawet jeśli przebywał w towarzystwie Feliksa, Raivisa Eduarda, czy kogokolwiek innego, nie zawsze potrafił się wśród nich odnaleźć. Głupio mu było przyznać, ale czuł, jakby tylko Marie go rozumiała. A przecież przez wieki nie było między nimi nawet cieniutkiej nici porozumienia, nie było ani jednej rzeczy, którą by razem dzielili. A teraz cokolwiek by nie powiedziała, Litwin rozumiał i odczuwał w równym stopniu... choć wiedział, że przez niego była w gorszej sytuacji.