Lodowisko .

Zmieszał się na takie słowa. No co ma poradzić, że jest takim dziwnym człowiekiem, który potrafi jeździć na rolkach a na łyżwach nie potrafi. Aż odsunął się od Tarnów i rzekł cichym głosikiem
- Co mam poradzić? Ja się serio nauczyłem jeździć dobrze na rolkach. A po drugie na łyżwach jeździsz tylko na lodowisku, a na rolkach możesz jeździć wszędzie… No jak pogoda pozwala. I chce się nauczyć… Chce po prostu pokonać swój strach - te ostatnie słowa rzekł bardzo cicho, by nikt poza Tarnów tego nie słyszał

- Hmm...no cóż, postaram się pomóc - powiedziała, jakby ignorując ostatnie słowa - też zaczynałam na rolkach. Przez to było łatwiej, ale bez przewrotek się nie obeszło. Może najpierw spróbujesz 'nie panikować' jadąc samemu? Spokojnie, masz czas, możesz jechać tak wolno jak tylko chcesz.
Po tych słowach, uśmiechnęła się lekko i niespodziewanie puściła Turka, po czym go lekko popchnęła. Tak, aby pojechał trochę do przodu, bez większej możliwości przewrotki.

Zawsze, po prostu zawsze przychodził wszędzie ostatni. Albo przynajmniej spóźniony. Tak było i tym razem. Po zrobieniu wszystkiego jak należy, kilkukrotnym cofaniu się, żeby sprawdzić, czy na pewno - bo przecież nigdy nic nie wiadomo - przerzucił sobie własne łyżwy przez ramię i z kubkiem czekolady w ręku stanął przy bandzie. Miał nawet towarzystwo w postaci tego białego kanadyjskiego futrzaka. Wchodząc, z uśmiechem pomachał do obecnych.
- Zimowe szaleństwo pełną gębą, co?! - krzyknął, chociaż wcale nie musiał, bo całkiem spora  grupka osób stała zaledwie kilka kroków od niego.

- Merhaba Danimarka - rzekł do Danimarki, gdy usłyszał jego dość głośne powitanie.
Przełknął ślinę i powoli sunął na lodzie. Sunął tak wolno, że go nawet ślimaki wyprzedzały. Nogi miał tak twarde ze strachu, że nie mógł się ruszyć. W końcu zatrzymał się i spróbował zrobić "krok do przodu". Lekko sunął lewą stopą, gdy nagle stracił równowagę i upadł na cztery litery. Zdarzyło się to tak szybko, że Sadık nie do końca zrozumiał jakim cudem siedzi na lodzie, chodź przed chwilką stał. Maska zleciała z twarzy i znalazła się na środku lodowiska. Jego brązowo-zielone tęczówki wyraźnie pokazywały zdziwienie i głębokie zastanowienie. W końcu otworzył usta i rzekł:
- Jak ja to zrobiłem?

- Ave! - pomachała do Danii, choć stał dość blisko.
Popatrzyła na Turka z politowaniem. Mogły go wyprzedzić zwykłe ślimaki, a co dopiero ślimaki wyścigowe. Poruszał się w tempie krwi, choć mam wrażenie, iż wolniej, bo pono krew płynie szybko...Wtem Sadik przewrócił się, a z twarzy spadła mu maska.
- Piękne oczęta najdroższy, ale nie wypada ci czyścić lodowiska -powiedziała, tak po prostu, i podjechała troszeczkę do przodu, zabierając maskę z tafli. - Wolałam sama ci ją ściągnąć - dodała z przekąsem, po czym szybko zasłoniła usta, gdy zrozumiała, że mówiła to na głos.
- Powiedziałam to, prawda?
Z drugiej strony, jak na to nie spojrzeć, mało osób widziało Turka bez maski. Ciekawe jak ona jest zrobiona, gdyż przez nią nie widać koloru tęczówek, ciekawe. Miała, więc, czasem ochotę zakraść się do niego i mu ją zabrać, żeby jej nie znalazł. Byłaby okazja zobaczyć kolorek...

Sadıka bolała dupa i czuł zimno… Nie dziwne, ponieważ siedział już od kilku minut na lodzie i nie potrafił wstać. Popatrzył na Tarnów z miną "co ty gadasz"?! Kiedy przetarł oczy dłonią, skapnął się, że nie miał na sobie maski. Szybko przeszukał wzrokiem lodowisku, w poszukiwaniu białego, niewielkiego przedmiotu. W końcu znalazł swą zgubę w dłoniach Tarnów. I usłyszał z jej komentarz o masce…
- Evet… Powiedziałaś to zbyt wyraźnie. Oddaj moją maskę - rzekł głosem rozkazującym, z wyraźnym akcentem na słowo "oddaj"

Patrzała, to na maskę, to na jej właściciela, i znów, to na maskę, to na Turka. Ciekawe którą część usłyszał...wyglądał, jednak jakby chciał ją zabić na miejscu. Dlatego właśnie, wzrok nie może zabijać, żal by było niszczyć persony. Wiedziała, że gdyby mu jej nie oddała, zapewne musiałaby potem spieralać przed nim przez całe swoje długie życie. Miała jednak ochotę to uwieczni. Wyjęła swój szkicownik z jednej, wielkiej kieszeni i bardzo szybko nabazgrała tam obrazek. Trwało to na tyle krótko, iż raczej nie powinien niczego zauważyć. Podjechała do niego, oddała ją i zacząła się gapić jak ciele na malowane wrota.

Maska! Wreszcie... Sadık miał wymalowane szczęście na brązowo-zielonych tęczówkach kiedy Tranów oddała mu jego zgubę. Już chciał założyć ją na twarz, gdy poczuł, że ktoś się na niego gapi. A nawet więcej niż gapi... Popatrzył w górę, na twarz Tarnów
- No co? Nie można się już cieszyć? - rzekł z przekąsem
Jak widziała jego oczy to już uznał, że będzie patrzył na nią. Nie za bardzo chciał, by wszyscy dowiedzieli się o dziwnym, prawie nieokreślonym kolorze tęczówek. Reszta zgromadzonych chyba nie widziała?

- Huh? - spojrzała na Turka nieprzytomnym wzrokiem - Co? A, tak, możesz, bynajmniej, czemu nie... - zaczęła pleść zmieszana. z niewiadomych przyczyn czuła się winna temu co się stało, nie zdziwiłaby się też, gdyby Sadik był na nią wściekły. Przeto, specjalnie nosił tą maskę, ne? A może on rzeczywiście chce mi coś zrobić, a może tylko mi się zdaje. Niemniej jednak, należy uważać, skoro nie jest się w jego łaskach.
- Znaczy...nic się nie stało? Bo to niby moja wina, więc...

- Eh...
Sadık westchnął. No co miał zrobić? Zabić ją, że maska mu sama spadła z twarzy i ją podniosła? Jest Turkiem, a nie fanatycznie nastawionym Arabem, dla które jest XIII albo już XIV wiek. Próbował wstać, jednak mu się nie udawało. Spuścił głowę.
- Nic mi się nie stało, tylko trochę mnie siedzenie boli. Tylko... Coś się tobie stało? - zapytał kiedy usłyszał słowa Tarnów, które nie składały się w żadną całość - I znając życie, chciałaś zobaczyć moją maskę, nie? Dlatego podniosłaś ją z lodowiska.
Sadık wiedział, że ludzie są bardzo ciekawscy, a jego maska wzbudzała wielką tajemnice, nie zapominając, że Turek często sam jest tajemniczy.

- Nie, nic. - odparła dziewczyna na jego pytanie. W końcu właściwie nic jej nie zrobił, nie jest poszkodowana. - W oryginalnym zamierzeniu chciałam ją oddać. Potem wyglądałeś jakbyś chciał mnie nabić na pal i patrzeć ja cierpię, więc rozważałam...zresztą, nieważne. Nie było pytania, chyba i tak nikt nie zauważył. To dobrze.
Wydawało jej się, iż Turek już nie wstanie. Nie, żeby zrobiło jej się go żal, czy gnębiło ją poczucie winy, ale postanowiła pomóc mu wstać. Wzięła go za ręce i próbowała go podnieść, ale ostatnio jakoś była zmęczona to zamiast pomóc mu wstać wyrżnęła w niego. Nawet nie wiadomo jak jej się to udało, przeto stała.

Ty nawet nie wiesz jak się śmiałam przez to co napisałaś ._.

(wyrżnęła?!)

Sadık z trudem wstał dzięki pomocy Tarnów. Ledwo stał na nogach, jednach chwiejąc się utrzymywał jakąś równowagę. Wysłuchał całej jej wypowiedzi. Skrzyżował ręce, by wyglądać jak kiedyś gdy był Imperium Osmańskim i rzekł dość władczym głosem
- Nie mineło jeszcze sto lat odkąd zostałem Republiką i pamiętam jeszcze sułtańskie życie. Radzę lepiej nie dawać mi takich pomysłów jak nabijanie na pal, bo bardzo często robiono takie rzeczy i pamiętam jak robić, by ból skazańca był silniejszy - zrobił dość niebezpieczny uśmiech, by potem wrócić do tego lubianego i grzecznego Sadika. Uśmiechnął się ciepło
- Ale dziękuję. Widzę, że dzisiaj jeżdżę bez swojej maski, nie? - trzymał dalej maskę w dłoni

(>D Umiem rozśmieszyć człowieka)

//Też się zastanawiam...

Chwilę zastanowiła się po tym co usłyszała od Turka. Specjalnie zmienił głos, okrutny. Jego 'obecna wersja' jest o wiele lepsza, niż dawna, choć z drugiej strony tamta była bardziej...jakaś lepsza w czymś.
- Za dużo Azteków, wybacz! - skłoniła się w geście przeprosin - Zrób co uważasz. Niby potem nic mi nie będzie, jednakże specjalną miłością do tortur na mej osobie nie pałam. Z resztą, co ja będę - machnęła ręką lekceważąco - Róbta co chceta, tyle powiem. Zapewne nie widzieli cię bez maski, więc czemu miałbyś jej teraz nie używać?

//Ano, ano, i to jak. Tekst o zabijaniu był najlepszy.

Sadık z dużym trudem próbował wrócić do swojej normalnej wersji, jednak im bardziej Tarnów się plątała w swych słowach, tym bardziej czuł, że zły Osman zaczyna z niego znów wyłazić. A tego pod żadnym pozorem nie chciał... Ani nikt z obecnych na lodowisku. Westchnął
- Tarnów... Błagam... Nie plącz się w słowach, bo mi zła osobowość zaczyna wracać i ja się tu staram, by tego nie zrobić. Nie lubię torturować ludzi, ani ich krzywdzić, jednak moje drugie "ja" kocha to robić i dlatego błagam. Nie gadaj już nic o zabijaniu - Turek w błagalnym geście złączył dłonie jak do modlitwy
Westchnął i ubrał maskę
- Z maską czy bez... I tak muszę się tu zaraz szybko opanować - i złożył ręce tak jakby sam chciał siebie przytulić

- Ta jest! - zasalutowała - postaram się.
Nie będzie się teraz spierać. Na co jej to było, jeszcze IIIWŚ wywoła, a lepiej tego nie robić. Wojna z Turcją...ciekawe czy byłaby szansa wygrać, choć lepiej tego nie sprawdzać. Tak, na wszelki wypadek.
- A właściwie to dalej masz zamiar próbować nauczyć się jeździć? - spytała ciekawa. W tym czasie zdążyła się prawie załamać i zrobić inne rzeczy, np;, wypić kakałko. Zlustrowała go wzrokiem, może coś będzie z tego, szansa jest, wystarczy wiedzieć czy zrezygnował.

Uśmiechnął się. Już zła strona mocy schowała się gdzieś w głębi niego, nie mogąc wyrządzić większych szkód środowisku. Dobra strona mocy znowu wróciła a swe prawowite miejsce i znów poczęła wydawać swe dobre owoce. Turek od razu złagodniał na twarzy i wydawał się milszy niż jeszcze kilka chwil temu. A wojny lepiej by Tarnów nie próbowała, bo by nie wygrała. Turek potrafi być czasami silniejszy niż sam o tym wie! Popatrzył na lód i chwilę się zamyślił na jej słowa.
- Evet! Chce się nauczyć!
Był pewny i zdecydowany. Wiedział, że jak teraz się podda już więcej łyżw nie ubierze

Czyli chce jeździć, dobra...tylko, jak zacząć? Obiecywać mu czego nie będzie, wrzucać na ściany, tudzież uprowadzać maskę, też nie. Pierwsze - już to zdobiła, drugie - na co to komu, trzecie - nie wypada tak, znowuż.
- Może sam wybierzesz jak mam cię uczyć. Tak będzie o wiele lepiej, uwierz - pewnie stwierdziła dziewczyna. Jej nieograniczona wyobraźnia podchodzi pod patologię. Lepiej nie wiedzieć co też myśli w danym momencie, nie robi się tak.
Podjechała do niego i, nie czekając na odpowiedź, złapała go za ręce. Co jej do tego głupiego łba wpadło, pewno sobie coś ubzdurała, nie przeszkadzajmy. Powoli zaczęła się cofać, cały czas trzymając dłonie Turka. Zaczął jechać, dobrze idzie. Wystarczy mieć ciekawy pomysł, potem samo idzie.

//Zła strona mocy...zostań Vaderem.

Spojrzał na nią zdziwiony.
- Jak to sam? Nie wiem jak się w ogóle się jeździ więc tym bardziej nie umiem wybrać formy nauki - jednak rzekł to za wolno, ponieważ już znalazł się na lodzie, a raczej zaczął jeździć. Tarnów cały czas go trzymała, więc Sadık się uśmiechnął. Aż nagle podjechał sam dwa kroki, cały czas się trzymając jej i wtulił się w Tarnów.

Spojrzała na Turka. Zaczął sam jechać, może minimalne odległości, ale jednak. Sukces. Odwzajemniła uśmiech. Zastanawiało ją, czemuż to wtulił się w nią. Jednak, nie przeszkadzało jej to nawet w najmniejszym stopniu. Czyżby nieuzasadniony strach? A może co innego, szczęście z powodu udanej jazdy? Tak, są ciekawsze rzeczy do roboty, niźli myślenie.
- Więc, będziesz jeździć? - spytała ciekawa. Zawsze można dać sobie spokój czy coś... Przez własny myślotok zahaczyła o jaką rzecz leżącą gdzieś, nawet nie wiadomo o co. W każdym razie zahaczyła o to, po czym wywaliła się wraz z Turkiem. - O żesz... - rozmasowała bolące kończyny - Nic ci nie jest? I co to, kurde, było...

Sam Sadık nie wiedział czemu się przytulił. Tak po prostu nagle potrzebował ciepła. Na pytanie Tarnów się uśmiechnął szeroko i rzekł z radością
- Evet! Będę jeździł tylko proszę... Poucz mnie -i wtulił się w nią znowu, zanim razem upadli. Turek popatrzył na lód szukając o co niby się Tarnów przewróciła, jednak nic takiego nie widział. Pomasował się po głowie, jak zawsze kiedy myślał. Kiedy usłyszał pytanko Tarnów, zrobił smutniastą minkę jakby zaraz miał się popłakać i rzekł smutny
- Boli mnie - oczywiście że nie aż tak, ale jak już zaszła taka sytuacja to chciałby chociaż chwilowego zaopiekowania się nim.

Dobra, to nie były do końca jej klimaty. Hiszpanka to jedna z tych ciepłolubnych osób. Jednak wszystkiego trzeba w życiu spróbować, dlatego tez wybrała sie na łyżwy. Na widok znajomych twarzy uśmiechneła sie od ucha do ucha i weszła na lodowisko w wypożyczonych łyżwach.
– ¡hola! – wykrzyknela radośnie do wszystkich i złapała sie barierki w ostatniej chwili prawie sie wywracając. – mało brakowało

Akurat skończył swoją czekoladę i prawie usiadł na pobliskiej ławce pod ścianą, żeby założyć łyżwy, kiedy coś, a raczej ktoś, łomotnął porządnie o bandę, prawie zrzucając z niej białego niedźwiedzia. Że nie miał właściwie nic do zwierzaka, to go trochę przytrzymał. Matt chyba gdzieś wyparował, bo zniknął Sørenowi z pola widzenia. Nie, żeby Duńczyk miał coś przeciwko, bo w końcu...
W tym momencie przypomniał siebie, że jeszcze miał do sprawdzenia, kto tu się w ogóle pojawił, więc spojrzał w bok. A, Hiszpanka. I ją tu przygoniło? Søren nie spodziewał się, że Isabel była fanką jeżdżenia na łyżwach, chociaż w sumie nic nigdy nie wiadomo, prawda?
- Hej, Spanien. - Przysunął się nieco do Isabel z uśmiechem. - Co cię sprowadziło w takie chłodne miejsce? Nie, że coś, tylko chyba niezbyt lubisz takie klimaty, co?

Właśnie próbowała sie ponownie nie wywalić trzymając jeszcze bande, kiedy to usłyszała znajomy, duński głos.
– Lubie, nie lubie, ale różnych rzeczy trzeba w życiu próbować!– uśmiechnęła się szeroko. Fakt troche chłodno jej było, ale liczyła na to, że sobie pojeździ i się rozgrzeje. Póściła bandę i stała tak przez chwile jakby myślała co dalej. Spokojnie Izka, to prawie jak rolki pomyślała i ruszyła. Za daleko nie pojechała, gdyż sie w końcu wywaliła.

- Prawda - odpowiedział na jej słowa i już miał zamiar cofnąć się na ławkę, kiedy usłyszał, że Hiszpanka wylądowała na lodzie. Obrócił się do niej. - W porządku?
W sumie i tak koniec końców założył łyżwy i wjechał na lodowisko. Wyciągnął rękę do Isabel, mając zamiar pomóc jej wstać. - Umiesz ty w ogóle jeździć na łyżwach? - zapytał z rozbrajającym wyszczerzem. Nie chciał być złośliwy, a nawet jeśli tak to brzmiało, nie było celowe... No dobra. Może odrobinę.

– Oczywiście! – przyjęła pomoc duńczyka. Niemal odrazu musiała się go złapać za ubiór, bo by znów sprawdziła czy lód twardy. –... Że nie – dodała do swojej wcześniejszej wypowiedzi. Mimo tego i tych złośliwości to dalej sie uśmiechała. – Ale mam czas, to nie może być trudne, ¿si'?