Galeria Handlowa

W końcu oczy zaczęły szczypać, dlatego Taurys zamrugał szybko i spojrzał na Feliksa, wyraźnie zachwycony.
- L-Lenkija! Ja znam tę książkę.... To jest.... Tylko co ona tu robi przecież to jest okropnie stare! - Spoglądał to na Polskę, to na książkę podekscytowany, ale zarazem strasznie zdziwiony. - Znam autora tej książki.... to jest jeszcze z XV wieku.... jak nie wcześniej. Pamiętam go jeszcze... i my tu jesteśmy... - Książka prawdę mówiąc ledwo trzymała się okładki, kilka stron luzem były włożone między innymi, wymiętymi i poplamionymi, miejscami również przetartymi na rogach. Litwa nie mógł w to uwierzyć, albo to naprawdę było to o czym myślał, albo po prostu umysł płatał mu figle, jednak wszystko wskazywało na to, że jednak cuda się zdarzają.

- Ja totalnie nie pamiętam tej książki - spojrzał lekko zdziwiony na przyjaciela. Nie spodziewał się, że Taurys pamięta tak stare książki.
- Generalnie to świetnie, że napisali o nas - uśmiechnął do Litwina. Bardzo ucieszył się na tą wiadomość, że ktoś o nich napisał. Będzie można trochę powspominać dawne czasy.
Polak spojrzał na książkę i zamyślił się trochę.
- Trochę to dziwne, że tak stara książka znalazła się tutaj.

Kiwnął głową
- Też tak uważam, każda książka tutaj jest nowa - Ściągnął brwi i zaczął szybko, aczkolwiek ostrożnie kartkować starą księgę po czym podniósł wzrok na Feliksa - Nie ma ceny.... w ogóle nie ma spisu ani pieczątek, dosłownie nic - [b] Ruszył w stronę kasy i chwile rozmawiał ze sprzedawcą, po czym oddalił się zrugany przez niego. Westchnął ciężko. [b] - Ktoś musiał tę książkę tu zostawić... dobrze, że był rejestr inaczej przywłaszczył by sobie ją na dobre... Tylko ciekawe co ona tu robi. - Był ogromnie ciekawy kto podłożył tu tę książkę, choć szczerze wolałby, żeby była na sprzedaż, mógłby ją kupić a tak nie miał pojęcia co robić. Zerknął na Feliksa jakby oczekując porady, jednak powątpiewał, że Polak może mu pomóc.

Szedł po schodach ruchomych i już był prawie w księgarni... Nagle poczuł że ktoś go trzyma za spodnie. Kiedy się odwrócił zauważył małą dziewczynkę która chciała go gdzieś zaprowadzić. Wrócił z nią ponownie do sklepu zoolgiczmego. Okazało się że może Litwa mógł zostawił myszkę ale on nie... Musi zabrać kotkę ze spbą...
-Chodź Saro- rzekł do małej,brązowej kotki i zwiął ją na ręce. Sara szybko weszła mu do kieszeni bluzki i tam skuliła się tak że ktoś mógł by pomyśleć że Turcja ma chusteczki higieniczne w kieszeni od bluzki.

Wszedł z nią do księgarni i zobaczył że Litwa z Polską o czymś gadają
-O czym rozmawiacie?- rzekł i uśmiechnął się a Sara mrukneła pytająco.

- Też jestem ciekaw co robi tu ta książka - spojrzał na książkę z zainteresowaniem. - Generalnie to bardzo dziwne, że ktoś mógł ją tutaj zostawić - zamyślił się trochę.
Po paru minutach zobaczył stojącego obok nich Turcję.
- Właśnie rozmawiamy o książce, którą Licia znalazł - uśmiechnął się lekko do Turka. Nagle usłyszał ciche miałczenie dobiegające z kieszeni Sadika. - Wziąłeś kota?

Turcja spojrzał na książkę i nic nie rozumiał.
- Jak ktoś mógłby zostawił książkę w księgarni. Ni rozumiem tego. Jak już się nie chce czytać danej książki to się ją oddaje do biblioteki, a nie do księgarni. - popatrzył na Litwę - Chcesz tą książkę? Jak tak to mogę to załatwić - uśmiechnął się od ucha do ucha. Wtem usłyszał pytanie Polski.
- Zawrócili mnie do sklepu zoologicznego i powiedzieli, że nie mogę zostawić Sary, więc ją zabrałem. Twoja myszka Litwo mogła zostać, ale nie wiem czemu nie Sarunia - pogłaskał kieszeń, a kotka wysunęła małą brązową główkę na wierzch kieszeni.

Zerknął na Turcję i ściągnął brwi
- Nie chodzi o to, że chcę tę książkę. Nie mówi ona o jakiś wielkich tajemnicach jednak samo to, że tutaj się znajduje i nie jest w spisie mnie dziwi. W dodatku takie książki powinny być w muzeum albo w jakichś archiwalnych bibliotekach - Zerkał to na Feliksa to na Sadika, zastanawiając się ciągle kto mógł podrzucić tu tę księgę. W końcu jego wzrok zatrzymał się na Turku - Ta książka nie ma numeru ani pieczątki, co oznacza, że ktoś miał ją w posiadaniu i od tak ją tu zostawił - - Zerknął na kotkę - Nie pozwolili? Ale dlaczego? Przecież na ogół nawet nie pytając można zatrzymać zwierzątko i później je odebrać, tym bardziej, że ja prosiłem panią sprzedawczynię, żeby oba zwierzaki zostały - Westchnął i pokręcił głową. Sama rozmowa podczas kupna obu zwierząt nie była niczym przyjemnym, jakby w oczach innych nie wyglądała. Właściwie Litwin powinien się domyśleć, że tak to się wszystko skończy. Tym samym zrobiło mu się głupio, że mu pozwolili zostawić myszkę, a Turcji nie. To było zdecydowanie nie w porządku.

Turcja się skapnął, że Litwinowi zrobiło się głupio, że jego myszka została, a Sary nie pozwolili mu zostawić.
- Hej... Nie przejmuj się - poklepał Litwę po plecach - Tak szczerze mówiąc jakoś nie mogłem Sary opuścić... Jest zbyt słodka by ją zostawić, więc jakoś się ciesze, że nie pozwolili mi jej tam zostawić - Turek pogłaskał Sarę po uszku i uśmiechnął się do kotki.
- A nie ma kamer monitoringu, by sprawdzić kto tu ją podłożył?

- Ja też raczej nie mógłbym zostawić tak uroczego zwierzątka samego - spojrzał na kotkę wystawiającą główkę z kieszeni Turka.
- Myślę, że raczej powinny być tutaj jakieś kamery - zamyślił się trochę i rozejrzał się po sklepie w poszukiwaniu kamer.- Wiesz co totalnie to trochę wątpię w to, że nam pozwolą spojrzeć sobie w to co zarejestrowały kamery w sklepie.

- To prawda. Ale jak im powiemy, że jest tu książka, która nie powinna tu być, to może nam pozwolą? - Turek rzekł z nadzieją w głosie. Wtem Sara miałkneła i delikatnie pogryzła kieszeń bluzki.
- Oj... Sara jest głodna - tu Sadik nie miał szczęśliwj miny

Słuchał ich w ciszy od czasu do czasu kiwając głową jakby na potwierdzenie, że ich słucha. W końcu westchnął cicho.
- Jeżeli im powiemy, że znaleźliśmy tu te książkę a nie mamy pojęcia skąd ona się tu wzięła, to mogą ją sobie przywłaszczyć albo powiedzieć, że chcieliśmy ukraść. Po za tym nawet jeśli ani jedno ani drugie to i tak nam nie pozwolą spojrzeć na kamery... - Skrzywił się i zaczął kartkować książkę, po czym zerknął na Turka.
- Wypadałoby kupić jej coś do jedzenia - Podrapał kotkę za uszkiem lekko się uśmiechając. Po chwili jednak zwrócił niepewny wzrok na Polskę, oznajmiając tym samym, że nie ma bladego pojęcia co zrobić z książką. Ale czego on mógł oczekiwać od Feliksa? Cudu? Chyba, że jego przyjaciel był cudotwórcą, w takim wypadku przydałoby się jakieś jedzonko dla kota i wiadomości na temat księgi...

- Jedzenie mam - Turek uśmiechnął się i wyszedł ze sklepu. Usiadł na ławce przed sklepem. Wyciągnął Sarę z kieszeni i dał jej jedzonko w misce. Kupił je w sklepie zoologicznym. Jednak Sara odepchnęła miskę i nie chciała jeść jedzenia dla kotów.
- Jak nie to to co chcesz jeść?! - spytał się trochę wkurzony. Sara skoczyła z ławki na podłogę i podeszła do budki z kebabami i miałkneła. Turek podszedł do kotka i kucnął przy niej.
- Chcesz kebaba? - kotka kiwnęła głową. Wziął Sarę na ręce i kupił jej i sobie kebaba. Obaj usiedli w ławce i zaczęli jeść. Ludzie patrzyli się dziwnie, gdy zauważyli że kotka je kebaba i nic jej nie jest.

Siedziała na ławce obok, w milczeniu obserwując kota jedzącego kebaba. Nie był to zwyczajny widok, ale nie reagowała na niego tak żywiołowo, jak inni przechodnie. Właściwie, czemu miałaby się nim interesować? Na takim kocie nie można zarobić. Z takiego kota nie ma pożytku.
Ludzie podchodzili, patrzyli tym swoim podłym, oceniającym wzrokiem, robili dziwne miny i odchodzili, a ona tylko siedziała i patrzyła...

Faris z zaciekawieniem wszedł do galerii. Szedł powoli, rozglądając się wokół. Raz nawet wpadł na jakiegoś przypadkowego przechodnia; na jego policzkach pojawiły się szkarłatne rumieńce. Chłopak przeprosił osobę, w sumie nawet nie wiedział kto to jest- wzrok utkwił w podłodze. Otrzepał się i ruszył dalej, teraz jednak bardziej uważał.
Źrenice chłopaka rozszerzyły się bardziej, gdy dostrzegł bardzo znajomą twarz. Twarz, którą tak często widywał, do której jest tak bardzo przywiązany. Na jego ustach od razu pojawił się uśmiech.
-Günaydın! -zawołał. Podszedł do Turcji- Smacznego. -powiedział. Spojrzał na kota, który siedział obok i ... Jadł kebaba? Najwidoczniej. - Twój kiciuś? -zapytał, chociaż to powinno być oczywiste. Ale zawsze lepiej się upewnić. Faris rozejrzał się. Jego uwadze nie umknęła dziewczyna siedząca obok. Wpatrywała się w kota, jednak nic nie mówiła. -Czy to twoja znajoma? -zapytał Turka.

Zobaczył Izmira
- BRACISZKU!!!- przytulił brata i zwiął kotkę na ręce - Tak to moja kotka Sara. Jest taka słodziutka i kochana, że nie mogłem jej zostawić w sklepie zoologicznym... Kto? - odwrócił się i zobaczył Argentyne- Yo Argentyno. Co tak siedzisz i nic nie mówisz?-tuli Izmira a Sara leży sobie miękko w kieszeni i patrzy na Argentyne

Kiedy Sadik przytulił Farisa, chłopak wydał ciche "Łoooł". Bo tego się nie spodziewał. Ale po chwili z miłością odwzajemnił uścisk. Z jego twarzy nie schodził ani uśmiech, ani rumieniec, który pojawił się niedawno, bo zaledwie wtedy, gdy Turcja zamknął go w swoich ramionach.
-Też się cieszę, że Cię widzę. -powiedział Izmir z rozbawieniem. Zerknął na kota, po czym stwierdził- Ładna. Nie dziwię się, nikt o zdrowych zmysłach by jej nie zostawił. -Chłopak poważniejąc, popędził swoim wzrokiem za wzrokiem Sadika; na Argentynę. Bo Turcja powiedział "Argentyna", o ile się nie mylił. Średnio kojarzył dziewczynę z twarzy, ale mimo wszystko posłał jej dość nieśmiały uśmiech.

Alex przyszedł do galerii handlowej bez większej potrzeby. No bo co miał robić sam? A tak to zobaczy jakiś ludzi, poogląda wystawy, a może nawet coś kupi. Przechodził właśnie obok sklepu obuwniczego, chwilę popatrzył i stwierdził, że te czarne buty z czerwonymi paskami po bokach są nawet niezłe. Ale nie. Nie będzie dzisiaj wydawał kasy na jakieś buty, bo przecież ma dobre obuwie. Ruszył dalej i napotkał księgarnię! Miejsce, w którym można siedzieć godzinami. Wszedł do środka i ogarnął go ten zapach - świeżych książek. Ruszył w stronę działu filozoficznego, złapal pierwszą, lepszą książkę i usiadł na jednej z kanap, w spokoju oceniając lekturę.

Po dość długim czasie przytulania się z braciszkiem, Izmir zaczął się delikatnie wyplątywać z jego ramion. Odruchowo, sprawdził swoje kieszenie. Wszystko było na miejscu. To idiotyczne, przecież to Sadiq... Ale dzieciństwo w swoim państwie, mimo iż szczęśliwe, wiele go nauczyło. Chłopak rozejrzał się. Księgarnia. Faris ostatnio nie czytał zbyt wiele, ale może coś godnego uwagi wpadłoby mu w ręce? Chłopak spojrzał na Turcję.
-Idę na zakupy. -powiedział, tak jakby faktycznie miał zamiar kupować nie wiadomo co. Nie wiedział, ile czasu minie nim wyjdzie spomiędzy regałów, toteż postanowił pożegnać się ze starszym Adnanem - Elveda! -rzucił z uśmiechem, po czym ruszył w stronę sklepu.
Idąc do przodu, przyglądał się swoim butom, więc sam nie widział kiedy dokładnie wszedł do księgarni.
Gdy w końcu się rozejrzał, sam nie wiedział gdzie iść. W księgarni było całkiem sporo ludzi. Izmir potrząsnął głową, ale mimo wszystko poszedł tam, gdzie było mniej osób. W końcu chciałbym się skupić na książkach, a nie uważać, by nie wpaść na nikogo... Tym oto sposobem dotarł do działu filozoficznego, gdzie w sumie siedział tylko jeden chłopak, pozostali tylko przemykali przez ten dział. Faris spojrzał na grzbiety książek. Filozofia...? Z delikatnymi wątpliwościami wziął jakąś... Powieść? Sam nie wiedział co to dokładnie jest. Spojrzał na kanapę.
- Nie będę przeszkadzać, jeśli się dosiądę? -zapytał ze swoim "markowym" półuśmieszkiem na twarzy. Przeczesał włosy palcami i przyjrzał się siedzącemu. Ku jego zaskoczeniu... Wyglądał całkiem nieźle.

Czytając Alex nie zwracał na nikogo uwagi, jednak po chwili zrozumiał, że ktoś nad nim stoi. Podniósł głowę w stronę nieznanego mu człowieka.
- S-słucham? Aaaa... Oczywiście, proszę. - wskazał na miejsce obok siebie. Nie czekając na to czy chłopak usiądzie czy też nie, Alex powrócił do lektury. Bywało tak, że inni dziwili mu się, że czyta książki z działu filozofii, jednak to go kręciło. Poznawanie świata z zupełnie innej strony, takiej której nie da się nauczyć, to trzeba zrozumieć własnym rozumem.

Faris uśmiechnął się, widząc reakcję chłopaka. Taki... Roztrzepany. Izmir usiadł. Oparł się plecami o tył kanapy, tym samym zajmując na niej trochę miejsca. Dokładnie obejrzał okładkę książki, po czym otworzył ją. Zaczął czytać.
Od czasu do czasu podnosił oczy znad książki, rozglądając się. Czasem obserwował przechodzących ludzi, czasem spoglądał na chłopaka siedzącego obok.
Iz ziewnął. Za każdym razem, gdy wracał do powieści, oczy zaczynały mu się delikatnie kleić.
Sam nie wiedział kiedy zasnął. Książka opadła na kolana, jego głowa niezdarnie poleciała w bok, delikatnie ocierając się o ramię białowłosego.

Alex w skupeniu czytał książkę, którą zamierzał później kupić, jednak poczuł na swoim ramieniu coś. A dokładniej nieznajomego. Spojrzał w jego kierunku, a on... Spał! Jego głowa lekko dotykała ciała Alexa. Hamburg nie czekając i nie zważając na to czy tamten może odnieść jakieś szkody wstał, co zaskutkowało tym, że nieznajomy padł na kanapę.
- Co to ma być? Wstawaj! Jesteś w księgarni, nie w łóżku. Jeżeli jakaś książka Cię nie ciekawi, to się jej nie czyta, wiesz?

Zderzenie z kanapą, choć całkiem miłe, poskutkowało. Izmir natychmiast się zerwał, na baczność niemalże.
-C...Co? - powoli przeanalizował to, co przed chwilą się stało, a na jego twarzy pojawił się wyrazisty rumieniec. Odchrząknął- No, tego, no... Przepraszam... U-uzgünüm, üzgünüm... -wymamrotał, po czym chwycił książkę i przez chwilę obracał ją w palcach. Po chwili kątem oka spojrzał na białowłosego. Przeczesał włosy palcami i przełknął ślinę.
-Ja zdaję sobie sprawę, że nie zrobiłem zbyt dobrego pierwszego wrażenia, ale... - wyciągnął rękę do chłopaka - Faris jestem. -powiedział, modląc się w duchu, by chłopak podał mu rękę, bo inaczej... Inaczej sytuacja zrobi się dziwna i trochę niezręczna.

Alex zaśmiał się słysząc ostatnie słowa chłopaka.
- Alex, Hamburg - uścisnął jego dłoń. - Przykro mi, ale sądzę, że się tu zasiedziałem, więc idę po coś do picia... Znaczy się wcześniej udam się do kasy z nową książką - dodał. - Jak chcesz to możesz iść ze mną. - powiedział cicho i szybko poszedł zapłacić za nową zdobycz. Nie czekając na nowego kolegę, udał się do kawiarni.

-A, no, Izmir. -dodał po chwili Faris. Gdy usłyszał śmiech chłopaka wiedział, że może się rozluźnić, będzie w porządku. Pokiwał głową. W sumie, jemu też w gardle zaschło... Mam nadzieję, że nie spałem z otwartymi ustami, pomyślał ze zgrozą. Wziął powieść, która go kołysała do snu i odłożył na swoje miejsce. Na ogół nie był taki drobiazgowy, gdyby był "u siebie" to by ją rzucił gdzie popadnie, no ale... Następnie ruszył za Hamburgiem. Gdy go dogonił, spojrzał na niego i się uśmiechnął. Iz zaczął się zastanawiać, jak wyciągnąć z Alexa informacje o nim samym.
-Interesujesz się filozofią, nie? No, tak, oczywiście, że tak, głupie pytanie. Dużo czytasz? A komiksy jakieś czytasz? -zapytał na jednym wydechu. Otworzył usta, by wylać kolejny potok słów, ale za chwili je zamknął. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że się delikatnie narzuca. Odchrząknął - Um... Wybacz.

Alex wszedł do pierwszej lepszej kawiarni, a słysząc pytania nowego kolegi i widząc jego zakłopotanie zaczął się śmiać.
- Nie krępuj się. Nic nie szkodzi. Tak, interesuję się filozofią. Te wszystkie tajniki ludzieko życia, świata, wszechświata... To wszystko jest takie ciekawe, bo widzisz, spójrz na nasz świat, stwierdzisz, że jest ogromny, a wyobraź sobie, że... - Hamburg się zagadał, ale w porę zdał sobie z dego sprawę. - Przepraszam, nie będę Cię zanudzał. O co jeszcze pytałeś? O komiksy? Hmm... - zastanowił się chwilę. - Czasami coś... Ale nie mogę powiedzieć, że wolę komiksy od zwykłych książek. Z resztą, jak mogłem powiedzieć, że są "zwykłe", przecież to niedorzeczne. Książki są niezwykłe... - powiedział i zajął pierwszy lepszy i wolny stolik.



Nie zapominaj o pogrubianiu dialogów.