Ogromny Park

Na zewnątrz było dosyć zimno, mimo to pogoda dopisywała i Toris raźnie ruszył do parku. Lubił takie dni, pogodne ale i mroźne. Poprawiał mu się humor i z radością zaczerpywał świeżego powietrza. Ubrany w jesienną kurtkę i szalik nie narzekał na chłód. Wydawało mu się nawet, że im bliżej zimy, tym bardziej zmniejsza się jego podatność na mróz. Było mu zwyczajnie ciepło. I ta cisza. Pierwsze dni Grudnia były pewną zapowiedzią zimy, trawa oszroniona ledwo poddawała się słońcu, ludzie pośpiesznie przemieszali ulice, przy okazji szczękając zębami i pocierając rękoma o zmarznięte ciało, pragnąc jak najszybciej znaleźć się w domu. Litwin szedł zamyślony, z oczami zwróconymi ku niebu. Było dziś niezwykle niebieskie, białe chmury od czasu do czasu pojawiały się na nim, a leniwe promienie słońca muskały delikatnie skórę. O tym myśląc dotarł do parku. Nie było w nim zbyt wielu ludzi, niewielu jest takich, którzy chcieliby spędzić dosyć mroźne popołudnie na zewnątrz, a co dopiero w parku. Tak właściwie, jakby się lepiej przyjrzeć Toris był sam. Oparł się o latarnię, spojrzał na zegarek i zagłębiony w myślach, czekał spokojnie na pozostałych.

Tak właściwie po co Feliks go akurat zaprosił? Bo Rod nie chciał wierzyć, że Polska by chciał, by Rod mu grał na tej 'imprezie'. Z resztą znali się i nie mieli jakichś 'wspaniałych' relacji... Pech był tylko taki, że Rod nie miał co robić. A znał siebie. Kolejny weekend spędzony w samotności rzuciłby się mu zapewne na psychikę... Dlatego też postanowił się jednak ruszyć. Wyszedł specjalnie wcześniej, bo OCZYWIŚCIE musiał się zgubić. Szczęście jednak, szybko się odnalazł... I teraz zmierzał już dobrą drogą do parku.
Grudzień... Jak pięknie. Za niedługo w Alpach wylęgną narciarze. I zaczną się zawody w skokach narciarskich! Uśmiechnął się bledziutko do tej myśli. Tak... Znów będzie ciekawie... Rod poprawił szalik na szyi, a potem swój czarny elegancki kapelusz. Musiał przynajmniej wyglądać odpowiednio arystokratycznie na tej, nie bójmy się tego słowa, proletariackiej imprezie!

Po odebranym telefonie Feliks szybko się ubrał i założył swój ulubiony różowy szalik. Na podwórko było trochę zimno. Dobrze, że zabrałem szalik. Pewnie gdybym się nie ubrał trochę cieplej to na drugi dzień byłbym już chory. Zmierzając w stronę parku spojrzał na drzewa pozbawione swoich liści. Pewnie niedługo spadnie śnieg.
Szybko doszedł do parku. Pierwszą osobą którą zobaczył na umówionym miejscu był Toris. Feliks podbiegł w stronę przyjaciela.
- Hej Licia!!! - wrzasnął.

Toris zagłębiał się w krainy marzeń, nie zwracając uwagi na to, że jego ciało powoli sztywniało a zaróżowiałe policzki zaczynały być sine. Po chwili jednak z transu wyrwał go znajomy głos. To było dziwne że jego przyjaciel tak wcześnie dotarł na miejsce. Uśmiechnął się pogodnie i jego twarz na nowo zaczęła przybierać rumiany kolor.
- Polsko, dzień dobry -Litwa zwrócił się w stronę Feliksa. Prawie się nie zmienił od ich ostatniej wizyty. Ten sam beztroski uśmiech, ten sam głos, te same oczy. Litwin nieśmiało, aczkolwiek radośnie i żwawo podszedł do przyjaciela.

Kiedy szedł w stronę miejsca spotkania, humor z czasem mu się poprawiał. Tym lepiej... Może jakoś odnajdzie się w tym towarzystwie. No cóż, zobaczymy... Tymczasem niosły go do przodu i nogi i słowa piosenki, którą mimowolnie już zaczął nucić i która umilkła, gdy Rod zauważył Litwę i Polskę. No, będzie ciekawie...
- Grüß Gott! - przywitał się, gdy był już na tyle blisko, by mogli go usłyszeć. Wszak nie będzie się drzeć na cały park! To nie w jego stylu... No chyba, że trzeba komuś udzielić lekcji wychowania na szybko...

Feliks bardzo ucieszył się na widok Litwy i obdarzył swojego przyjaciela szerokim uśmiechem.
- Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę, że tu jesteś Licia. Jestem ciekaw kiedy pojawi się reszta - rozejrzał się po parku. Nagle dostrzegł Roda, pomachał do niego.
- Cześć Rod! - odpowiedział na przywitanie.

Polska jak zwykle był pełen wigoru. Jedyne wyjątki stanowiła gorączka.Mimo to Feliks i w takie dni potrafił drzeć się, skakać i wierzgać. Litwa na to wspomnienie uśmiechnął się, jednak w chwili gdy miał zamiar odpowiedzieć, zjawił się Roderich. Toris zwrócił się więc do niego, w końcu jak wszyscy się witają to on też powinien... chociażby z samej grzeczności
- Dzień Dobry Austrio- udało mu się powiedzieć te słowa w miarę normalnie, jednak mimo to zapeszył się i od razu odwrócił wzrok. Przyciągnęło je drzewo, które było mniej onieśmielającym widokiem.

Lekki powiew chłodnego wiatru przesunął mu kapelusz, zaraz jednak panicz to naprawił. Zerknął za Litwinem. Coś nie tak? A może zwykła nieśmiałość... Postanowił nie zaprzątać sobie tym głowy.
- Czyżbyśmy dopiero my byli, cóż za dziwa? - westchnął. No tak. Ludzie się zmawiają a potem nie przychodzą, czy nie zawsze tak jest? - Jak dzień waćpanom mija?
Początek konwersacji zawsze bywa najtrudniejszy...

- Dobrze.. na razie- Zamyślony spoglądał na rude zwierzątko żwawo przeskakujące z gałęzi na gałąź. Była strasznie urocza i mimowolnie przyciągała uwagę Litwy. Z nieśmiałym uśmiechem obserwował ją, a gdy znikła mu z oczu zmarszczył tylko lekko brwi i powrócił już w pełni do towarzyszy
- Um... raczej wątpię żeby zrobiła się duża grupa, w końcu jest dosyć zimno...

Powiedzieć, że był pełen podejrzeń to niedopowiedzenie. Co mógł mieć na myśli Polska, mówiąc o imprezie? Czy coś planował? A może to rzeczywiście było całkiem zwyczajne zaproszenie, a on miał po prostu paranoję? Oby, nie uśmiechała mu się wojna. Skandal też nie. W zasadzie, nic mu się nie uśmiechało.
Mimo zimna, postanowił przejść się do tego parku. Oczywiście, uprzednio dobrał strój odpowiedni do obecnej pory roku. Z żalem odrzucił prochowiec, z lekką odrazą burkę - swoją drogą, nie miał pojęcia, skąd wzięła się w jego szafie - decydując się w końcu na niezbyt gruby, wojskowy płaszcz. Dobrał do niego odpowiednie, skórzane rękawiczki i zebrawszy się w sobie ruszył w stronę parku. Droga nie była długa, wobec czego już wkrótce znalazł się na miejscu, już z daleka widząc Austrię, Litwę i Polskę. Podszedł do nich z lekkim ociąganiem.
- Guten Tag. - Odezwał się, bacznie obserwując ich reakcję. - Jakże miło was widzieć.
Odrobina uprzejmości nie zaszkodzi, richtig?

- Mnie też to trochę dziwi, że tylko my jesteśmy, ale pewnie niedługo przyjdzie reszta - zamyślił się trochę. Dzień Austrio mija mi wręcz wspaniale. Mam nadzieję, że impreza będzie udana.
Rozejrzał się po parku i zaczął obserwować jakąś dziewczynę spacerującą z psem. Nagle z rozmyślań wyrwał go czyiś głos.
- Cześć Niemcy - odpowiedział na przywitanie. - Cieszę się, że tu jesteś...
Feliks zaczął się przyglądać przybyłemu Niemcowi.

- Niemcy Dzień Dobry- te slowa wchodziły już Litwie w nawyk. Jaka dziwna zbieranina, brakowało tu jeszcze Rosji.... NIE! Bo zapeszy. Litwa przymknął swój mózg i spojrzał po pozostałych- ... Tak właściwie to ile nas tu miało być?...

Jest dobrze, jest dobrze! Nie zostanie całkowicie zesłowianizowany, będzie miał do kogo pójść, gdy zmęczy go ta atmosfera. No chyba, że Ludi sam się spije i będzie jeszcze gorszy od pijanych innych... Bo Rod nie wierzył, że na imprezie organizowanej przez Polskę nie pojawi się alkohol...
- Servus, ma Vetta!
Przywitał się, oczywiście w swoim dialekcie. Nie będzie mówił w Hochdeutschu, skoro nie musi, JUŻ nie musi. Jego dialekt, jak sam uważa, jest ładniejszy...
Zerknął na Torisa. I skąd biedny paniczyk ma znać odpowiedź na takie pytanie?
- Czy to ważne, Litwo? Doprawdy, czy spodziewasz się, że wszyscy by się zjawili? - Rod już całkiem stracił wiarę w tak zwanych 'gości', zawsze kogoś brakowało, komuś coś wypadło. Po prostu się przyzwyczaił...

Wlepił podejrzliwy wzrok w Polskę. Czemu on się tak w niego wpatruje? Czy coś planu... Nein, zaczyna popadać w paranoję. Niedobrze.
Skinął głową Litwie, ignorując jego pytanie - jakby nie patrzeć, odpowiedzi nie znał. Miał tylko nadzieję, że Rosja będzie trzymać się z daleka.
- Österreich. Wir haben uns lange nicht gesehen. - Zignorował wypaczanie pięknego, niemieckiego języka jakąś tam gwarą. Szkoda nerwów.
Po raz kolejny zastanowił się, po co właściwie tu przychodził... Przecież coś MUSIAŁO pójść źle. To pewne jak to, że dwa plus dwa to cztery plus vat. Przecież był tu Polska. A Polska i organizowanie czegoś, daje razem mieszankę wybuchową... Ale nic nie wybuchnie w dosłownym tych słów znaczeniu... Prawda...?

Nie jakąś tam gwarą, ale pięknym dialektem liczącym około 7000 słów! I to tych najbardziej podstawowych. I innym nieco mówieniem tych samych wyrazów... Powodzenia w dogadaniu się po Niemiecku, Ludwig!
- Leida. Zeit defte itta gengen... - nie dawał tego po sobie poznać, ale.. tęsknił za nim - Abba heuer hab'n wir Gelegenheit zu ersetz'n, hm?
Jego uwagę zaraz przyciągnęła para wróbli. Nie zimno im tam, na tym drzewie? Rod obserwował sobie trelące ptaszki zafascynowany, uszy miał jednak otwarte na nich. Podzielna uwaga, to cenna rzecz... Zwłaszcza dla poety, który umie się zachwycić taką drobnostką. Możliwe, że oczka mu nieco bardziej rozbłysły dzięki tym dziobatym stworzonkom. Do tego zima... Znajomi... Ah, czy może być coś jeszcze cudnego? Może! Jeszcze muzyka by się zdała! No ale nie ma sytuacji idealnych...

(* "Niestety, czas nie pozwalał sie na siebie natknąć [...] Ale dziś mamy sposobność, by to naprawić, hm?")

Kiedy usłyszał, że wszyscy idą do parku się spotkać, Turcja postanowił jednak pójść. Założył swój ciepły szalik, płaszcz na zimę i ....
- Gdzie podziała się moja czapka? - rzekł w nadziei, że odpowie.... Odkąd mieszka sam, w jego domu zrobiło się zbyt pusto. Wziął pierwszą czapkę, którą znalazł, a była to czapka świętego Mikołaja
- No... Św. Mikołaj pochodził z mojego domu - upewnił sam siebie i wyszedł. Kiedy był w parku zauważył swoich znajomych. Wziął śnieg leżący na ziemi, ulepił z nich kulkę i rzucił w Feliksa.
- Selam - uśmiechnął się, podszedł do znajomych i rzekł do Polski - Wybacz nie mogłem się powstrzymać - i jeszcze mocnej się uśmiechnął
(Selam - znaczy Cześć)

Toris po chwili zrezygnował z odszyfrowywania Niemieckiego akcentu i wlepił znużone oczy w buty. Po chwili jednak usłyszał chrzęst i zobaczył Turka który szykował się do rzutu kulki w Feliksa. Gdy to zrobił Litwin zdążył tylko zacisnąć powieki po czym usłyszał twarde łupnięcie śnieżki. Otworzył oczy i ledwo powstrzymał się od śmiechu widząc ośnieżonego przyjaciela. Zachował jednak powagę, podszedł szybko do Polski i próbował strzepać mu śnieg z głowy i ramion
- P-Polsko nic ci nie jest?- spojrzał zdezorientowany na przyjaciela i był pewny... że Polak albo zrobi mu drakę i będzie wyrażał swoje niezadowolenie godzinami, albo zacznie się wygłupiać starając się oddać Turkowi.... Toris zaczął liczyć ile ma czasu na odwrót.

Przez jakiś czas słuchał rozmowy Austrii z Niemcami. Nagle poczuł, że ktoś w niego rzucił śnieżką. Odwróci się i ujrzał Turcję.
- Totalnie nic mi nie jest Licia, ale Turcja zaraz popamięta - odpowiedział na pytanie przyjaciela i zaczął się szybko otrzepywać z śniegu. Po czym ulepił śnieżkę i rzucił nią w Turcję.

A no właśnie. Oto jedna z tych rzeczy, których się obawiał. I przy okazji jedna z tych osób, których widzieć by wolał nie...
- Servus, Turkei... - mruknął pod nosem, nie chcąc zwrócić na siebie jego zbytniej uwagi. Wszak oni się w przeszłości bili. Nie, wróć: TUREK GO BIŁ!
Podszedł bliżej kuzyna, bądź co bądź, z nim będzie bezpieczniej.
- Zaczyna się - rzucił głosem pełnym irytacji, nie za głośno. W sumie do niego to powiedział, ale można by też odebrać, że do samego siebie. Nie był z tej sytuacji zadowolony. Wszak bić się nie lubi...

- Ho, ho zaczyna się!!!!! - rzekł rozśmieszony Turcja i próbował nie dostać ze śnieżki. Doskonale się bawił w ich towarzystwie. Nagle sobie o czymś przypomniał.
- A właśnie... Chcecie słodycze? Wczoraj był św. Mikołaj, więc jak byliście grzeczni dam trochę cukierków - poprawia czapkę św. Mikołaja, którą ma na głowie i z kieszeni wyciąga średni worek upchany cukierkami, krówkami i różnymi rodzajami słodkości.
- Lütfen - pokazuje słodycze i uśmiecha się nawet do Austrii, chociaż go nie lubi.

lütfen - proszę


Nie zapominaj o kropkach.

.... To było do przewidzenia. Toris z rezygnacją cofnął się od Polaka, nie chcąc oberwać przypadkowo białym pociskiem. Stanął w całkiem sporej odległości od innych, wsadził ręce do kieszeni a twarz schował pod kołnierzem. Robiło się zimno... w końcu stał tu najdłużej... ile jeszcze będą czekać?

Obserwował wszystko z zaciśniętymi wargami. Mein Gott, jak dzieci...
- Jak myślisz, jak dużo czasu zajmie im pomordowanie się nawzajem? - mruknął do Austriaka. - I czy możemy liczyć na brak powiązania nas z ich śmiercią?
W sumie, nie był taki pewny, czy Turcji udałoby się zabić tą małą chole... Znaczy się, tego jakże godnego podziwu obywatela, Feliksa. Spojrzał z rezerwą na worek trzymany przez nowo przybyłego. Chyba wolał nie wiedzieć, co jest w tych cukierkach.

Norwegia szedł jedną z parkowych alejek. W sumie nie bardzo chciało mu się iść na to spotkanie, ale stwierdził, że mały spacer dobrze mu zrobi. Niby było chłodno, ale dla Askela taka temperatura nie była nieprzyjemna. Przywykł do większych mrozów. W pewnym momencie dostrzegł w oddali zbierającą się grupkę osób. Osób, które wyglądały dosyć znajomo. Z daleka rozpoznał sylwetki Polski, Litwy, Niemiec i Austrii. Po chwili dostrzegł również Turcję, który rzucił śnieżką w Łukasiewicza. No tak, typowe.
Niespiesznym krokiem ruszył w stronę znajomych.
- Hei, jak się macie? - zapytał tym swoim znudzonym głosem.

Spojrzał na Norwega
- D-Dzień Dobry Norwegio.... ddobrze- Zwrócił z powrotem wzrok na Polskę i Turcję. Czemu oni nie mogli zachowywać się jak normalni ludzie?