Ogromny Park

- Nie pytaj mnie o rzeczy, których sami aniołowie zapewne nie wiedzą, drogi kuzynie... - odparł mu swym typowym, filozoficznym głosem. No bo co miał mu powiedzieć? Że to go nie obchodzi, co po części było prawdą? Że lepiej, jeśli się ciut oddalą, to wtedy na pewno ich nie wmieszają co do tego? Zerknął na cukierki Turka. Tak, z całą pewnością nie chciał wiedzieć co w nich jest, jak smakują i z jakiej racji daje je komuś, za kim nie przepada. Grzecznie blado się uśmiechnął i pokręcił głową, sugerując, ze nie ma zwyczajnie ochoty. A konkretniej nie miał ochoty brać cokolwiek od TEGO kraju.
Spojrzał po chwili na Norwegię. Ah, Nordycy! Choć z samym Norgem nie miał nigdy kontaktu, wierzył, że jest równie w porządku osobą, co Pan Berwald. Ukłonił mu się delikatnie, jak to miał w zwyczaju wobec WSZYSTKICH (nie tylko kobiet).

- Oj przestańcie!!!!! To są normalne cukierki!!!!!!! Bez konserwantów, sztucznych barwników, alkoholu, orzechów laskowych czy narkotyków!!!!!!!! Zwykłe czekoladowe cukierki!!!!!!! - Turcji nie podobało się to w ogóle, że mu nie ufają. Wiedział, że Avusturya będzie obgadywać go z Almanya. Litvanya cofnie się, by nie oberwać od śnieżki. A Norveç jak go zobaczy, to zacznie wolno chodzić, pokazując tym samym, że nie chciałby go widzieć. Tylko Polonya go lubi z całej paczki. Z rezygnacją schował torbę cukierków do kieszeni.
- Dobra. To z jakiej okazji się tu spotkaliśmy? - rzekł i czapkę św. Mikołaja naciągnął mocnej na głowę. Nie podobało mu się, że poza Polonya nikt mu nie ufa.

Avusturya - Austria
Almanya - Niemcy
Litvanya - Litwa
Norveç - Norwegia
Polonya - Polska

Francis, niezwykle dumny ze swych umiejętności cichego podkradania się do wroga, siedział w okolicznych krzakach i obserwował sytuacje.
- Que le diable. Na tym całym "przyjęciu" nie ma nikogo ładnego.
Niemcy to Niemcy. Po prostu nie. Austria pewnie jak zwykle strzeli focha, jak tylko mu choćby zasugeruję. Norwegi jest tak obojętny, że nie zauważyłby gdyby go przelecieć na śniegu - Francja postanowił więc jeszcze to rozważyć. Polska... ten mały hultaj jak raz go zaprosiłem do domu, to go kilka lat kijem wyganiałem, a do mojej sypialni nawet nie zajrzał. Cham. Litwa? Niee... jakieś toto małe, dziwne i brzydkie.
Za to Turcja w swojej czapce wyglądał uroczo. A maska tylko dodawała mu tajemniczości. Poza tym był całkiem przystojny. A przynajmniej dolna połowa twarzy.
Mamy zwycięzcę!
Ku zdziwieniu wszystkich obecnych, Francja nagle wyrósł w swoim krzykliwym mundurze za Turkiem, i obejmując bo w pasie uśmiechną się ślicznie. Dookoła, nie wiadomo skąd, pojawiły się kwitnące róże.
- Bonjour, les amis! Cudownie was spotkać. O, Turcja ma cukierki? Dostanę od ciebie trochę słodkości?
Witaj, nowe terytorium Francji! - pomyślał.

Marie, nie wiedząc czego się do końca spodziewać po "totalnie świetniej imprezie" i telefonie od Feliksa, postanowiła to sprawdzić osobiście. Ubrana w swój mundur i długie buty na obcasie spacerowym krokiem przemierzała kolejne alejki. Było dość chłodno więc wcisnęła już zaczerwienione dłonie do głębokich kieszeni munduru. Rześkie powietrze sprawiło, że jej policzki nabrały uroczych rumieńców, czego nie była świadoma. Jakieś 2 minuty temu widziała niedaleko skradającego się Francisa, ale postanowiła go nie straszyć. Podchodząc bliżej do grupy usłyszała ostatnie słowa Francji i mimowolnie się uśmiechnęła. Z owym uśmiechem zerknęła na wszystkich zebranych. Turcja wyglądał jakby miał ochotę gołymi rękoma udusić Francuza, Toris próbował doprowadzić do porządku włosy Feliksa, Niemcy ze stoickim spokojem przyglądał się całemu zajściu, a Norwegia wydawał się być oderwany od rzeczywistości, wpatrując się w płatki śniegu, przez co Austria wydawał się być najpoważniejszy z całej grupy.
- Witam wszystkich.. - powiedziała dość głośno, czego od razu pożałowała ponieważ została obdarowana spojrzeniem wszystkich zgromadzonych.

Nie, Turcja za bardzo wziął to do siebie, Norwegii po prostu nie spieszyło się znaleźć w samym centrum zamieszania. Był typem samotnika, zazwyczaj wolał stać na uboczu i stamtąd obserwować rozwój wydarzeń. Skinął glową pozostałym w odpowiedzi na powitanie i stanął sobie opierając się opierając się o drzewo. Po chwili przestał zwracać uwagę na towarzystwo, ciekawsze od nich wydawały się nawet płatki śniegu. Z rozmyślań wyrwało go pojawienie się Francji, a zaraz po nim Prusaczki.
Ludzie powoli się schodzą... - pomyślał patrząc nieodgadnionym wzrokiem na nowoprzybyłych.

Wzrok Feliksa przyciągnęło zjawienie się Norwegii, chłopak przywitał się z znajomym. Zaczął obserwować spadający śnieg, kiedy nagle pojawił się Francja. Polska bardzo się zdziwił na widok Francisa, który pojawił się tak nagle.
Po paru minutach dostrzegł Marie.
- Cześć! - wykrzyknął i pomachał do dziewczyny.

Cześć, Feluś- obdarowała go pięknym uśmiechem i odmachała. Było to raczej odruchowe, bo nikomu zwykle nie macha się z tak małych odległości.
Polska był zawsze uroczy na ten swój niepowtarzalny sposób. Sposób bycia i zawsze roześmiane oczy sprawiały, że nie sposób było nie uśmiechnąć się na jego widok.
- Dlaczego on jest zawsze taki wesoły..?- pomyślała, wiedząc, że prawdopodobnie nigdy nie uzyska odpowiedzi.

Zaskoczony spoglądał, jak z kilku ludzi zaczął robić się tłum. Zbladł lekko i z zażenowaną miną zaczął wszystkich liczyć. Ludzie jednak zjawiali się za szybko dlatego Litwin zrezygnował. Zatrząsł się z zimna, był już niezły mróz a oni stali tu z godzinę już. Patrzył jak Polska toczy bitwę na śnieżki z Turcją i uśmiechnął się. Była to jednak trudna czynność ponieważ cała twarz zdążyła mu zamarznąć prawie na amen. Schował ją ponownie w szalik i przyglądał się sytuacji. Już mu się wszystko pogubiło i po chwili zrezygnował z witania się z każdym z osobna. Stanął gdzieś w kącie i powrócił do dawnego zajęcia.

Taaak, pora się wycofać na bezpieczną odległość. Zbyt dużo ludzi. Zbyt dużo hałasu. A obserwowanie tego wszystkiego z odległości kilku metrów to całkiem dobry pomysł.
Dobrze, zastanówmy się... Na dobrą sprawę, wszystko dałoby się opisać jednym słowem: burdel. I ciągle przychodziły kolejne narody. Jeszcze trochę, a już w ogóle nie będzie wiadomo, co się dzieje.
- Czarno widzę najbliższą przyszłość... - Mruknął do siebie. Kiedyś zapewne próbowałby wszystkich jakoś ogarnąć, ale teraz... Nie, lepiej przyglądać się wszystkiemu z boku.
Zauważył, że Litwa najwyraźniej stosuje tę samą taktykę. Mądry wybór.

Bo posty wnoszące dużo do fabuły, wnoszą dużo do fabuły.

Czy wydawał się poważny? Cóż, to całkiem możliwe, jeśli nie zajrzeć mu w oczy. Sam Rodryś był często powściągliwy w swych uczuciach i tylko oczy błyszczały mu jak u małego dziecka. Bo takim małym dzieckiem był i się nigdy nie zmieni. Chyba...
Ot, zaraz tu wyrósł ni stąd, ni zowąd Francis. Austriak chyba wolał nie wiedzieć, co na Boga ten blondyn robił w krzakach... Zapomniał, jak chodzą ludzie? A co do tego, czy czerwono-biało-czerwony strzeliłby focha na tak prostacką i obraźliwą propozycję... nie. Tylko strzeliłby do zapewne z liścia, podniósł głos, udzieliłby mu STOSOWNEJ lekcji dobrych manier oraz zwróciłby mu uwagę na to, jak fatalnie Francis się zachował sugerując coś TAKIEGO. ... Wolicie focha, prawda~?
Po chwili dołączyła też Maria. Zmierzył ją ostrzejszym wzrokiem. Siostra jego najgorszego wroga, ale, po swoich siostrach wiedział, że nie musi być aż tak zła jak sam Gilbert. Choć i tak mentalnie się skrzywił. Bo wszystko, co się blisko wiąże z nazwą Prusy już do końca życia będzie mu się kojarzyć źle.
- Servus... - mruknął do nowo przybyłych, niezbyt głośno. Tak, zaiste, schodzą się ludzie. A im większy tłum, tym wybijanie się Roda na plan pierwszy maleje. Co w gruncie rzeczy powinno obrócić się na jego korzyść...
Zerknął za głosem Niemca. Zaraz, czemu Ludwig się cofnął? ... Czemu zostawił swego kuzyna samemu sobie?! Rod nie chce teraz stać sam... Znaczy może i chce, ale nie jak ten cep niemalże na środku i to przy krajach, które niezbyt lubił... Dlatego Austriak, jak ten rzep, podążył zaraz za Ludim, by znów stanąć obok niego. Jakby co... miał nadzieję, ze kuzyn go będzie bronić...

Widząc, że wszyscy zaczynają powoli się rozpraszać, Marie odeszła kilka kroków dalej w stronę Niemca. W pewnym momencie poczuła na plecach mocne uderzenie. Błyskawicznie się odwróciła, jednocześnie wyginając rękę za plecy i poczuła jedynie resztki śniegu na swoim mundurze.
- Kto we mnie rzucił?!- zapytała spokojnym, lecz mimo wszystko zbyt głośnym tonem.
Nie chciała wzbudzać obaw w swojej przyszłej ofierze dlatego dla nie poznaki uśmiechnęła się promiennie i zdusiła chęć zgarnięcia gołymi dłońmi całego śniegu z ławki.

- Ty...Gnojku!!!! - wrzasnął na Francję - Nie zmienisz mnie w swoje głupawe terytorium - po tych słowach walnął i odepchnął Francję jak najdalej od siebie. Turcja nie lubił tych jego numerów i dlatego schował się za Feliksem, tak na wszelki wypadek. Był wściekły na niego, bo wiedział czym się kończy zbyt długi pobyt w jego otoczeniu... Chciałby, by akurat Francji nie było dziś.
- I cukierków też Ci nie dam!!! - zauważył siostrę Prus i kiwnął głową. "Chyba dziś muszę się mieć na baczności" - pomyślał załamany, obserwując Francję i pilnując, by zbyt blisko do niego nie podchodził.

(Sorry za słowa, ale co innego krzyknął, by Turcja XP)

Nagle usłyszał dosyć głośne pytanie dziewczyny, Feliks spojrzał w jej stronę. Widać, że jest wściekła, chociaż stara się tego w ogóle nie okazywać. Ciekawe kto w nią rzucił? Odwrócił się i dostrzegł za swoimi plecami Turcję.
- Totalnie nie dziwię ci się... - uśmiechnął się do Turcji.
Rozejrzał się i dostrzegł Licię. Feliks pobiegł do przyjaciela i go przytulił.

Dość niezdarnie otrzepała swoje plecy, mierząc wszystkich surowym spojrzeniem. W ostateczności wzięła kilka głębokich wdechów, wydychając obłoczki białej pary, z racji tego, że temperatura była poniżej zera.
- Jak małe dzieci.. - mruknęła z irytacją, odsuwając się jeszcze o kilka kroków, na wszelki wypadek.
Kątem oka zauważyła, woreczek z cukierkami, który trzymał Turek. Oraz jego złość wobec Francisa.. Oraz Feliksa, który próbuje udusić Torisa..
Gorzej niż w przedszkolu.. - pomyślała, obserwując całą sytuację. Przynajmniej, niektórzy potrafili zachować powagę..
Jeszcze ciągle zdenerwowana, postanowiła nie mieszać się dopóki nie zacznie dziać się coś ciekawszego. Oczywiście, mogła się wkurzyć jeszcze bardziej i już teraz lepić śnieżki i rzucać nimi na oślep w kogo popadnie. Tylko po co? Narobiłaby jeszcze większego zamieszania.
Ciekawe jak Francuz wyglądałby ze śniegiem we włosach.. albo Turek..
Jeszcze kilka podobnych myśli przemknęło jej przez głowę, a biały puch tak kusił..

Z błogiego transu wyrwał go Polska, próbujący albo się do niego przytulić albo go udusić. Pewne było że Litwa przez chwilę nie mógł złapać powietrza, a gdy mu się to udało, przestraszony spojrzał na przyjaciela. Jego dzikie pomysły spowodują że Litwin naprawdę kiedyś się udusi.
- P-Polsko! C-Co ty robisz? - Nadal ciężko łapał powietrza. Może i Feliks wygląda jak chucherko ale jak chce to potrafi użyć siły. Gorzej dla Torisa, w końcu nie spodziewał się takiego ataku ze strony kogokolwiek. Jakby to był Rosja, Litwa już podzielałby losy przodków.

Westchnął, obserwując całe to zamieszanie. Dobrze, że stoi tu, gdzie stoi, przynajmniej istnieje nadzieja, że nie oberwie zabłąkaną śnieżką. Po chwili zerknął na zegarek. Ciekawe, gdzie ten Mikael się podziewa, powinien już tutaj być. Westchnął ponownie i przeniósł znudzone spojrzenie na Litwę, którego właśnie postanowił udusić Polska. Przynajmniej się coś zaczyna dziać...

Islandia powolnym krokiem podążał na miejsce, w którym umówił się z Norwegią. To, że był spóźniony to nie jego wina, gdyż czytał sobie jedną z baśn… To znaczy legend Nordyckich, bo ostatnio zaniedbał je strasznie. Dodatkowo Pan Puffin schował się pod fotelem i nie chciał wyjść. Musiał trochę się naprosić i przekupić wieloma paczkami lukrecji, aby w końcu ruszył tyłek. Dlatego teraz nie za bardzo zależało mu na tym gdzie ma iść.
Brnąc przez śnieg i z ciążącym koszykiem, bo maskonur musiał przytyć ileś tam kilo. Naprawdę za bardzo go rozpieszczał… A teraz klops. Zignorował całą resztę od razu kierując się do Askela.
- Jestem… - odparł zimno, stawiając koszyczek na ziemi.

- Totalnie nic Licia tylko cię przytuliłem - spojrzał na przerażoną minę Litwina. Chyba trochę przesadziłem. - Tak się trochę zastanawiam o czym myślałeś? - Feliks z ciekawością spojrzał na Torisa, który wciąż z trudem łapał oddech.

Westchnął ciężko, przynajmniej mógł już normalnie oddychać. Spojrzał ponownie na przyjaciela. Zdecydowanie nie tak powinno wyglądać normalne przytulanie
- EEe... Tak tylko sobie myślałem....- Spojrzał na reszte a potem na nadchodzącego Islandie. Z rezygnacją opuścił głowę. To już nie była grupa, to wyglądało jakby szli na jakiś protest czy coś podobnego. Wrócił wzrokiem do Feliksa.Nie było mu już zimno, przeciwnie zrobiło mu się gorąco od "czułego" uścisku Polski.
- Właściwie to co tak wielką grupą będziemy robić?....

Oparł się o drzewo. Zaiste, jak dzieci... Po cóż właściwie tu przyszedłem? Chyba tylko po to, by nie słuchać marudzenia Faymanna bądź Weroniki... Z drugiej strony od tak proletariackiego podejścia do życia zaczyna mi się robić niedobrze.... Zerknął na chwilę na nowo przybyłego Isia. Skinął mu bez słowa głową, spoglądając znów na "ekipę". Może Bóg da, bym nie musiał z nimi przebywać cały czas. Bo zniknąć bez powodu będzie co najmniej niekulturalnym... A siedzenie z tą bandą może źle na mnie wpłynąć... Skrzywił się do tej myśli. "Nie chcem ale muszem"...

Zdolność do ogarniania co się wokół dzieje zaniknęła już jakiś czas temu, w związku z czym obecnie tylko gapił się na resztę zastanawiając się, co on tu właściwie robi... Co go podkusiło, żeby odwiedzać to miejsce? Czemu przyjął zaproszenie Polski? Z czego się robi Coca-colę?
- Więc, Austrio... - Mruknął do kuzyna, jednocześnie karcąc w myślach samego siebie. Nie zaczyna się zdania od "więc". - Co tam u ciebie, tak ogólnie...?
Tak, banalne pytania są najlepsze. Nie zdradzają zbyt wiele, nie są zobowiązujące, a może dowie się czegoś ciekawego...?

Potrząsnął głową, wyrywając się z zamyślenia. I Spojrzał na kuzyna. No, jakieś towarzystwo zawsze jest...
- Huh...? Ah, ja... Jakoś. Sytuacja wraca do normalności, na całe szczęście, dankscheen. A u Ciebie, Ludi?
Czemu właściwie kuzyn zapytał? Wszak na cała unię była afera jeszcze z... miesiąc temu? Około. Jak to wyszło na jaw, że Austria nie respektuje polityki finansowej Unii w sankcji Irańskiej. No i fakt, ze pod biurkami w rządzie Austriackim przechodzi DUŻO pieniędzy. Te dwie sprawy zmniejszyły dofinansowania dla Austrii, no cóż, trzeba było to przyjąć na siebie. I teraz jest coraz lepiej~

Gdy już całkowicie się uspokoiła, spojrzała na wszystkich jeszcze raz. Zebrała się już spora grupa. Kto by pomyślał, że przyjdzie tyle osób..
Była już pewna, że nie trafi ją żadna zabłąkana śnieżka, ale mimo wszystko, dla bezpieczeństwa, ciągle trzymała się na uboczu.
Jej uwagę zwrócili Austria i Niemcy, jednak, że nie ładnie słuchać cudzych rozmów, odsunęła się o jeszcze kilka małych kroków. Spojrzała na zamyslonego Francję i Turka.
Raczej nie powinni się znowu na siebie rzucić.. Może by z nimi porozmawiać..?

- No dobra... To dlaczego tu wszyscy musieliśmy przyjść? - zapytał, który odczuł, że w lewej nodze zaczyna tracić czucie. "Lepiej jak gdzieś pójdziemy, bo ja nie jestem aż tak bardzo przyzwyczajony do takich zim" - pomyślał i zjadł jednego cukierka. Zauważył Islandię i kiwnął głową. Dla Turcji już było za zimno, by odpowiadać.... "Ile jest stopni? Minus 20?". Nadal obserwując Francję, owinął szalikiem usta. "Szkoda, że nie wziąłem szabli" - pomyślał ze smutkiem

Spojrzał na Austrię z zastanowieniem i wzruszył ramionami.
- Nie jest źle, ale mogłoby być lepiej. Jak zawsze. - Co w sumie było dość przygnębiające. - Zima się dopiero zaczyna, a ja już mam jej dość.
Rozejrzał się ponownie po ludziach. Hm... Turcja chyba nie był przyzwyczajony do takich temperatur... A Skandynawów to oczywiście nie rusza. Normalne.
Westchnął cicho i oparł się wygodniej o drzewo. Może ktoś w końcu wyjaśni, co właściwie tutaj robią.