Ogromny Park

No i kolejny wzgląd, przy którym jest nieco podobny do Skandynawii: Rodi kocha zimę. Kocha jej każdą postać, naturę, piękny biały puch i temperatury ujemne. Pewnie stąd ten jego dobry humor... Dlatego na stwierdzenie Ludwiga pojawiła się w jego oczach istna TONA ironii.
- Oh, so schade... Choć spójrz na to z lepszej strony, kuzynie. Jarmarki świąteczne w obu naszych krajach dają nam powód do dumy, jak i zyski... Miasta, góry, zapewne plaże też wyglądają piękniej... Nie umieramy z upału... No i można wreszcie wyjść na stok narciarski. - to ostatnie dopowiedział z większym entuzjazmem. Kochał narty, kochał na nich jeździć, w tym był dobry. A nie ma dużo dziedzin,l w których on jest dobry...
- Musisz się nieco postarać... Wszak chyba nie chcesz, by twój zawodnik spadł z pierwszego miejsca w klasyfikacjach skoków... czyż nie? - tak, był nieco wredny. Bo wiedział, że zaraz za Niemcem w Skokach Narciarskich klasyfikuje się Austriak, a traci on TYLKO 50 punktów. No i pierwsze dwa konkursy w tym sezonie wygrali czerwono-biało-czerwoni, co go bardzo cieszyło.

Rzucił mu, wyćwiczone do perfekcji, krzywe spojrzenie.
- Tak, jarmarki są jednym z pozytywnych aspektów okresu zimowo-świątecznego. - Postarał się, by użyć jak najspokojniejszego tonu. - A moi zawodnicy dadzą sobie radę, to oczywiste. Muszą się tylko rozkręcić.
A przynajmniej miał taką nadzieję. Byłby NIEZWYKLE niezadowolony, gdyby jednak im się nie udało. Ale cóż, co poradzić, Austriacy zawsze mają lepsze warunki, i w ogóle...*
Z drugiej strony, nie mógł nie dostrzec entuzjazmu kuzyna. I nawet uśmiechnął się niemal niewidocznie. To było zaraźliwe.

*przynajmniej wg Niemca i osób w moim otoczeniu...
Krótkie posty są krótkie, przepraszam.

Zadrżał na to krzywe spojrzenie. Ludi, spokojnie...
- Więc liczę na zaciętą walkę, ma Vetta. - odparł zadowolony. Tak, lubił w tej dziedzinie rywalizację. Szybkie zwycięstwa były zbyt nudne. Dobry przeciwnik, to jest to!
Spojrzał na Turka. On odpowiedzi nie znał, a sam chętnie by ją poznał.
- On zadał bardzo dobre pytanie... - mruknął cicho do Niemca. Może wreszcie się dowiedzą co i jak. No bo... Ile on ma tu jeszcze trwać? Mógłby w tym czasie robić setki innych rzeczy!

- Polska powiedź wreszcie dlaczego nas tu przyprowadziłeś.... Bo ja tu.... marznę - ostatnie słowo Turcja bardzo cicho powiedział. "Nie chce, by ten Austriak wiedział, że ja już tu staję się soplem lodu. Będzie wiedział wtedy, jak mnie pokonać. Nawet przepadam za zimą ale nie tak mroźną. Ups... A jak ten Fransa będzie wiedział, że ja taki zmarzlak jestem to Kadar canlı değil Noel Baba." - pomyślał smętnie. Nie chciał powiedzieć tego, że nie mógł już ruszać nogami.... One mu zamarzły

Fransa - Francja
Kadar canlı değil Noel Baba - Nie przeżyję do św. Mikołaja

- Co tak długo? - zapytał brata, gdy ten do niego podszedł. Sam Mikael wyglądał raczej na zrezygnowanego bardziej niż zwykle. I jak zwykle taszczył ze sobą koszyk, w którym siedział sobie jego maskonur. Czy on wszędzie musi go ze sobą brać? - pomyślał Askel, lecz nie powiedział tego na głos. Jak będzie chciał Islandii podokuczać, to wtedy to zrobi. Miał mu powiedzieć coś jeszcze, ale jego uwagę zwróciło pytanie Turcji.
- Chyba wszyscy chcielibyśmy to wiedzieć. - utkwił wyczekujący wzrok w Polsce.

Sytuacja robiła się coraz bardziej napięta. Ów nastrój udzielił się także Marie. Zaczęła żałować, że nie ubrała czegoś cieplejszego, albo nie zabrała ze sobą grubego szalika. We włosach miała pełno małych śnieżynek. Niska temperatura jakoś zupełnie nie przeszkadzała sprzeczającemu się Niemcowi i Austriakowi oraz Norwegii i Islandii.
Właściwie.. im nigdy nie jest zimno..
Spojrzała ze współczuciem na Turcję. Biedak chyba zamarzał na tym mrozie. Uśmiechnęła się do niego słabo, jakby chciała dać mu trochę ciepła.

Skinął głową z uznaniem.
- Zaręczam, że będzie zacięta. Z pewnością nie będziemy się nudzić. - Odpowiedział już cieplejszym tonem. - Faktycznie, miło byłoby dowiedzieć się, po co tu jesteśmy, w dodatku w tak... Urozmaiconym gronie.
Rzucił okiem w stronę Turcji, który wyglądał, jakby go coś bolało. Może przymarzł do podłoża i nie jest się w stanie ruszyć... Marie wyraźnie też już się denerwowała. Wziął przykład z pozostałych i utkwił w Polsce spojrzenie mówiące "gadaj, bo jak nie... To coś ci zrobię, ale jeszcze nie wiem co". Bądź coś w tym stylu.

Poczuł się najzwyczajniej w świecie idiotycznie. Nie czekając na przyjaciela, dyskretnie wysunął sie z jego ramion. Szybko tego pożałował. Jak głupio by to nie wyglądało, w ramionach Polski było mu przynajmniej ciepło, a tak to poczuł to co czuli inni. Patrzył po kolei na każdego kto zwrócił się do Feliksa. Gdy skończyli, przeniósł swój wzrok na blondyna zastanawiając się, ile jeszcze będą tu stać. W końcu sam Toris stał tu ze dwie godziny co najmniej. Zacisnął powieki i wtulił się w szalik. Strasznie zachciało mu się spać i ledwo powstrzymał się od ziewnięcia. Gdy padło ostatnie pytanie, Toris zaczął się zastanawiać. Czy to aby Polska ich tu zwołał a nie oni Polskę? No i kto z obecnych to zrobił? A może jeszcze nieobecnych? Litwa znalazł się tu pierwszy, nie oznacza to jednak że jako pierwszy dostał wiadomość. Ściągnął brwi i rozejrzał się, jednak szybko ponownie spojrzał na przyjaciela.
-... Właściwie Polsko... to ty nam wysłałeś tą wiadomość?

Feliks spojrzał na wszystkich zebranych.
- Ja nie wysłałem tej wiadomości i na dodatek totalnie nie wiem kto to zrobił. Myślę, że tej osobie zależało tylko na tym aby się spotkać i wspólnie porozmawiać - odpowiedział na pytanie, które dręczyło wszystkich tu zebranych.
Chłopak spojrzał w górę. Nad ich głowami właśnie przelatywało stado kawek. Robiło się już powoli ciemno, Feliks trochę się zamyślił obserwując szybujące ptaki. Robi się już coraz zimniej.
- Myślę, że już czas rozpocząć u mnie imprezę, dlatego wszystkich zapraszam do swojego domu - Feliks uśmiechnął się do znajomych.

Zadrżał i spojrzał na zachodzące słońce. Czyli stał tu z pół dnia. Przestąpił z nogi na nogę i dopiero wtedy poczuł jak strasznie zmarzł. Przeszedł go dreszcz, nogi miał całe sztywne a w głowie nieprzyjemnie mu zakołatało. Udało mu się niepostrzeżenie odzyskać równowagę, jednak nie zmieniło to tego,że czuł sie paskudnie. Zaproszenie Polski znacznie poprawiło mu nastrój. Było naprawdę piekielnie zimno.

Więc to tak? To wydawało się dziwne... Jednak widząc, jak inni ruszyli za Polakiem poszedł za nim. Ta cała impreza... Obawiał się jej. Przecież to Polska. Jeśli on coś wymyśli, to... Eh.

Pobiłam rekord długości posta, kurde xD

Mikael prychnął tylko pod nosem słysząc ten oskarżycielki ton Askela. Co go to interesowała dlaczego się spóźnił? Chyba ważniejsze jest to, że w ogóle się pojawił, a mógł przecież zostać w domu i zajadać się spokojnie cukierkami lodowymi… Pomyłka, on je miał przy sobie. Zacisnął zęby i wyjął z kieszeni paczkę. Otworzył ją spokojnym ruchem i wyją niebieskiego cukierka. Nie pytał czy ktokolwiek też chce, był Żydem. Nie da go nikomu innemu.
- Nie było wcale długo… Nie wiem o co ci chodzi. – odpowiedział czepliwie, zachowując zimny i mało zainteresowany wyraz twarzy. – Nie uważacie, że jak na tę porę roku jest strasznie ciepło? Aż miło tak powygrzewać się w słoneczku. – dodał nieco złośliwie, patrząc na trzęsącego się Turka.
Podniósł z ziemi Pana Puffina wkładając mu do dzióbka cukierek, tak właściwie bardziej interesował go zwierzak niż te przyjęcie. Ale co mógł na to poradzić.
- W takim razie kto przysłał tę wiadomości? – spytał dalej drążąc temat.
Gdy zobaczył, że po słowach Polski każdy szedł za nim, z przeciągłym westchnieniem wsadził maskonura do koszyka i ruszył powolnym krokiem, zostając na samym tyle tego dziwnego orszaku.

Ruszył za Polską jednak odsunąwszy się bardziej od reszty. Nie szedł na samym tyle jak Islandia, ale bardziej obok gromady. Co chwilę przenosił wzrok z miejsca na miejsce, zastanawiając się w co się wpakował. Zazwyczaj nie chodził na żadne zabawy, imprezy czy jak to zwali. Miał wystarczająco pracy w domu, a wyszedł na spotkanie gdyż uznał je za istotne. Jak się jednak okazało, szedł teraz z grupą ludzi, których ledwo kojarzył. Dla Litwina to nie wróżyło niczego dobrego, w końcu skoro ich nie zna, to skąd może wiedzieć jacy są? Zwłaszcza, że połowa z nich nie wyglądała na takich co by nie pozostawili po sobie śladu. Toris westchnął cicho i wbił wzrok w ziemie.

Westchnął ciężko. Pięknie, skoro to nie Polska, to kto? Ruszył jednak wraz z pozostałymi, trzymając się odrobinę z boku, choć nie tak bardzo, jak Litwin. Niezbyt mu się to podobało. Ale cóż... Było zimno, więc propozycja przeniesienia się w zapewne cieplejsze miejsce była jak zbawienie. No i, jakby nie patrzeć, to był Polska. Czyli zapewne będzie alkohol. A skoro będzie alkohol, to może znajdzie się też piwo. A piwo jest dobre.

Kochamy długie posty nie wnoszące nic do fabuły, prawda?