Ruiny Zamku

Usłyszał znajome głosy i od razu wrócił do siebie. Wychylił się lekko za mur i dostrzegł Austrię,Prusy i Polskę. Co za szczęście! Uspokoił się i odetchnął z ulgą. Głupio mu było jednak wyjść od tak, co miał powiedzieć? Zastanowił się chwilę i nagle doszło do niego, że to Feliks był tym który "ryknął". Co za człowiek, Litwa mało na zawał nie padł, a ten się cieszy. Zrobiło się już naprawdę ciemno. Czuł coś za plecami, nie miał jednak odwagi się odwrócić dlatego ruszył nieśmiało przed siebie. Patrzył cały czas pod nogi żeby się nie przewrócić.
- L-Labas Vakaras.... - Nie potrafił wykrztusić z siebie nic innego dlatego przystanął nieopodal nich. Czuł się strasznie głupio, jeszcze głupiej było mu się przyznać dlaczego tu jest, więc przystanął na zwykłym powitaniu.

Zerknęła na przerażonego Torisa, który był blady jak ściana.
- Witamy, witamy.. - powiedziała spokojnym tonem by go jeszcze bardziej nie wystraszyć.
Szczęśliwy Polak i przestraszony Litwin wydawali się być tak jakby nie na miejscu.
Po co oni tu w ogóle przyszli..
Zerknęła na Litwę, z pytaniem w oczach.
- Wszystko w porządku, Toris..?

Zerknął na Prusy i mimowolnie się zarumienił. Pewnie wyglądał głupio. Czuł się tak, więc nie było mowy żeby było inaczej.
- Tak.... tak wszystko w porządku..- Zerknął na uśmiech przyjaciela. Chciałby móc się tak uśmiechać jak on, ale to było niemożliwe, zwłaszcza w tej chwili. Zatrząsł się z zimna i zamknął oczy. Było co najmniej dziesięć stopni mrozu, plus nieprzyjemne ciemności i Litwin nie bardzo się orientował jak wrócić. Cóż, będzie musiał się do kogoś dołączyć w drodze powrotnej.

- Po prostu wybrałem się na wieczorny spacer - chłopak odpowiedział z uśmiecham Austriakowi.
Parę minut później Feliks zauważył nieśmiało zbliżającego się Litwę. Ciekawe co mu się stało?
- Siema Licia! - krzyknął nieco ciszej na powitanie Torisa.

Wziął głęboki oddech i westchnął. Rozejrzał się naokoło, po czym zerknął na Polskę
- Labas Lenkija... co wy tu właściwie robicie?- Z pewnością nurtowało ich to samo pytanie co Litwina, ale ten nie zamierzał zwlekać. Toris był pewny, że ma najmniej logiczną przyczynę, dlaczego się tu znajduje, mimo to był szczęśliwy, że trafił akurat na nich. Było piekielnie zimno, ale już przestał zwracać na to uwagę, bardziej zastanawiało go, co to za miejsce.

Przyuważył Litwina i skinął mu głową niemo. Jego pytanie jednak zignorował, mierząc tylko ostrożnym spojrzeniem każdego ze Słowian. Co oni tu robili? Czego chcieli, po co przyszli? Dlaczego muszą przeszkadzać w tej wędrówce ponad czasem? Nie znał odpowiedzi na te pytania i nie wiedział, czy chce znać. Zamiast tego zmrużył nieco oczka, opierając się bokiem o drzewo i wpatrzył w zawaloną wieżę. Znów się zaczynało.. Przynajmniej, póki oni milczeli. Znów powoli odpływał stąd i wchodził w świat urojony. A może to był świat urojony, a ten, w który Rod teraz zapadał jest tym prawdziwszym? Filozofia, to niezbadana dziedzina i jej odpowiedzi mogłyby być różne... Ale i bez niej jak i od jej nadmiaru można by się nabawić schizofrenii... A Rodi ZDECYDOWANIE filozofował za dużo...

Zauważyła, że Austria, nie jest za specjalnie szczęśliwy z faktu, iż przybyły jeszcze dwie osoby. Sama nie była za szczęśliwa z tego faktu, a było tak cicho i spokojnie...
Spojrzała na Litwina, przeszywającym wzrokiem.
- To samo pytanie możemy zadać Tobie.. - uniknęła odpowiedzi kolejnym pytaniem.
Skierowała swoje spojrzenie, które stało się jeszcze bardziej straszne na Polaka.
- Mógłbyś trochę ciszej się wydzierać?
Wzięła głęboki oddech. Wszystkie te spojrzenia były.. nieświadome. Długie cienie wskazywały, że niedługo będzie całkiem ciemno. Zaczęła się zastanawiać co Feliks mógł robić w takim miejscu.
Przyszedł na spacer? To jakoś do niego nie podobne. A Toris? W głębi lasu o tej porze?
Kątem oka spojrzała na Rodrysia, który znowu odlatywał razem ze swoimi myślami, a jego nieobecne spojrzenie mówiło niemal wszystko. Za to z twarzy nowo przybyłych dało się jedynie wyczytać podekscytowanie i ciekawość oraz lekki strach przed opuszczonym miejscem..

Feliks był ciekawy w jaki sposób znalazł się tu Litwa o tak późnej porze. Chłopaka zastanawiało to, że Litwin jest wyjątkowo zakłopotany. Pewnie Toris się zgubił.
Spojrzał zaskoczony na zdenerwowaną Marie.
- Spokojnie Marie generalnie to wyluzuj trochę.

- Jestem spokojna.. tylko mów ciszej. Jeszcze duchy przebudzisz tymi wrzaskami.. - przy słowie "duchy" wrednie się uśmiechnęła i specjalnie zaakcentowała to słowo. Liczyła na to, że Feliks wierzy w lokalne legendy i opowieści mieszkańców okolicy.
- Prawda, Rodryś?~ - zerknęła w jego stronę, licząc na to, że potwierdzi jej słowa.

Zerknął również na Prusaczkę, choć biernie słyszał jej słowa.
- Toć one nie śpią od ładnej chwili, Marie... Ale tymi krzykami pan Feliks mógłby jedynie je zdenerwować... - odparł zamyślonym tonem. On wierzył w duchy, czuł je... Dla niego to normalne zjawisko, normalny byt. I przestał się ich bać już ładny czas temu...

Zmarszczył brwi i przymknął usta. Niepotrzebne było to pytanie a widocznie Litwin się nim pogrążył. Schował dolną część twarzy w szaliku i postanowił nie odzywać ponownie. Spoglądał na każdego z kolei, najdłużej jednak zatrzymywał swój wzrok na Polsce. Co on by bez niego zrobił? Zwłaszcza w tej sytuacji, kiedy bycie sam na sam z Prusami i Austrią, było nie tyle niebezpieczne, jak i w ogóle nieprzyjemne. Gdy wspomnieli o duchach, po plecach Torisa przebiegł dreszcz. On nie bał się ich kiedyś, ale zmieniło się to gdy znalazł sobie przyjaciela, który delikatnie mówiąc, nie przepada za nimi. Spojrzał ponownie na ruiny i poczuł ścisk w żołądku. On już nie chciał tam być, chciał już być w ciepłym domu, bezpieczny.

Zerknęła na przerażonego całą sytuacją Liwina, który wyglądał jakby chciał się schować za szalikiem, który owijał jego szyję.
- Słyszałeś, Toris? Nie masz się czego bać.. w końcu to nie Ty denerwujesz te zjawy, prawda? W końcu odezwałeś się może ze dwa razy i to cicho..- uśmiechnęła się pokrzepiająco. Miała ochotę go przytulić. Wyglądał tak niepozornie i niewinnie, że nie wiedziała kiedy do niego podeszła. Chyba wystraszyła go niechcący, mając w zamiarze wkurzenie Polaka. Zrobiło się jej przykro, w końcu nie taki miała plan..

Spojrzał na Prusy i uśmiechnął się nieśmiało. Była o wiele milsza niż wcześniej, a to było miłe uczucie, kiedy ktoś zwracał się do ciebie tym tonem. Miał zamiar spojrzeć ponownie na ruiny, gdy podeszła do niego. Zaskoczyło go to dosyć, jednak nie ruszył się z miejsca. Był jej wdzięczny za chęci.
- Dziękuje, po prostu mam taki odruch- Uśmiechnął się ponownie do Prus. Strach momentalnie z niego uszedł, zresztą poczuł się głupio, że się tak zachowywał.

- Duchy też coś, nawet jeśli one istnieją to na pewno nic nam złego nie zrobią - uśmiechnął się do znajomych. Feliks postanowił nie przejmować się specjalnie duchami z resztą szczerze wierzył, że i tak nic złego się nie wydarzy.
Chłopak spojrzał w niebo. Dzisiaj wyjątkowo było widać dużo gwiazd, a niebo w ogóle nie było zachmurzone. Księżyc był w pełni i pięknie roztaczał na niebie swój blask.
Nagle za nimi rozległo się pohukiwanie sowy. Feliks trochę się przestraszył, bo nie spodziewał się tego, więc mimowolnie wzdrygnął się i spojrzał za siebie. Zaczął przyglądać się drzewom, ale sowy nie dostrzegł.

Nie musiał spoglądać na Polskę, by do niego mówić. A jego stosunek iście go ubawił. Blado się uśmiechnął, przymykając tajemniczo oczy.
- Czuję osobę, której jeszcze żaden nie-żywy stwór nigdy nie nawiedził... Taka niewiedza co do dusz jest wręcz godna pozazdroszczenia... - jego cichy, pełen spokoju, ale pewny ironiczny głos poniósł się w powietrzu. Może i sam mówił, jak ten duch, ale... Wszak w głębi tak się czuł.

Zauważyła, że Litwa czuje się pewniej gdy przy nim stoi więc postanowiła nie ruszać się z miejsca.
- Feluś.. Tyś taki nieświadomy.. - westchnęła, nie będąc w stanie uświadomić sobie jak ktoś, kto istnieje dłużej niż ona, nigdy nie zaznał niepokoju i strachu wyrządzonego przez duchy.
Przysunęła się powoli do Torisa, tak, żeby się nie przestraszył i poprawiła mu szalik.
- Zdaje się, że Ty coś wiesz o krzywdach jakie mogą wyrządzić te umęczone dusze, prawda? Inaczej nie bałbyś się ich tak jak Twój przyjaciel.. - powiedziała spokojnym tonem, cały czas obserwując reakcję chłopaka.

Zerknął na oglądającego się Polskę i powędrował wzrokiem w las. Biały śnieg i mocno świecący księżyc poprawiały widoczność, więc Litwin mógł spokojnie liczyć każde z drzew. Po chwili zaskoczony spojrzał na Prusy poprawiającą mu szalik.. Patrzył na nią szeroko otwartymi oczami i po chwili lekko się zarumienił. Zamrugał parę razy i powiódł wzrok w stronę ruin.
- To nie tak, że ja się ich jakoś szczególnie boję, albo mam im coś za złe...właściwie jest mi ich trochę szkoda bo nie mogą opuścić tego pustego i smutnego miejsca. Każdy zasługuje na odpoczynek po śmierci i nie powinien być na siłę trzymany tutaj....- Spojrzał ponownie na Prusy. Była strasznie miła i potrafiła podnieść człowieka na duchu... Ale pewnie miała go za lękliwego słabeusza co nie dawało Litwinowi spokoju. Oby nie miała mnie za słabeusza. Uniósł głowę i westchnął, a na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Niebo było czyste i pełne gwiazd, a księżyc jasno świecił gdzieś na horyzoncie. Toris napawał się tym widokiem, uwielbiał mroźne i bezchmurne noce, były kojące i niezwykle piękne. No i miał powód by nie patrzeć na Marie, nie żeby jej nie lubił czy coś, jednak nie chciał ponownie spłonąć rumieńcem. Właściwie, ostatnio nawet się dogadywali, co było dosyć dziwne. Zamyślony wpatrywał się w niebo, licząc każdą nową gwiazdę.

- To nie ich wina, że zostały tu uwięzione.. Szukają zemsty..- uśmiechnęła się słabo, dobrze wiedząc do czego są zdolne takie umęczone dusze.
Uważała, że Toris uroczo wygląda z rumieńcami. Pasowały do niego. Zostawiła jego szalik w spokoju, bo już uzyskała to co chciała. Litwin patrzył gdzieś w dal, więc spojrzała właśnie w tamtą stronę. Bezchmurne niebo pokazywało to co miało w sobie najpiękniejsze. Gwiazdy świeciły swoim jasnym blaskiem, ale i tak księżyc zdawał się przyćmiewać je wszystkie swoim srebrzystą aurą. Ów widok nieba w połączeniu z lasem i ruinami dawał niesamowity efekt tajemniczości i po części grozy.
Ponownie spojrzała na Litwę, mając zamiar po raz kolejny zobaczyć te rumiane policzki. Stanęła kroczek bliżej i dodatkowo się pochyliła.
- Dlaczego się rumienisz?- spytała śpiewnym tonem, szeroko się uśmiechając.

Wpatrywał się tak w niebo, zachwycając się tymi jasnymi punktami na niebie. Biegł wzrokiem wzdłuż nieboskłonu, odnajdując co chwilę znajome znaki. A to mały wóz, duży wóz, nawet drogę mleczną. Przestał odczuwać nasilający się mróz, ale nie ogłuchł. Usłyszał chrzęst śniegu a po chwili melodyjny głos Prus. Rumieniec nie schodził z jego twarzy, jednak teraz nie można było tego nazwać efektem ubocznym mrozu. Zaczął się zastanawiać, czy ona aby go nie torturuje? Tak psychicznie, prawie jak Rosja, ale ona była ładna, miła, pogodna, zawsze uśmiechnięta i.... Zaklął w myślach i zacisnął wargi. Zerknął na dziewczynę, była coraz bliżej i uśmiechała się szeroko. No nie....
- Ah to, t-to tylko mróz- Skłamał, w pewnym sensie bo naprawdę było dosyć zimno i nawet Prusy miała rumiane policzki. Uśmiechnął się lekko i zamrugał parę razy, czując jak mroźne powietrze dostaje mu się do oczu. - Zrobiło się naprawdę chłodno.. nie jest ci zimno?- Chciał odbiegnąć od rozmowy na jego temat, była dosyć krępująca. Spoglądał co chwilę to na Marie, to gdzieś w tło, starając się uśmiechnąć.

-Może trochę.. Nie jest aż tak zimno, zawsze mogłoby być gorzej.. - widząc zmieszanie chłopaka, stanęła maksymalnie blisko niego i dotknęła palcem jego rumianego policzka.
- Wydaje mi się, że to jednak nie mróz..
Ignorując Austrię i Polskę, doskonale się bawiła, przyprawiając Litwina o zakłopotanie. Trzymając fason, ciągle uroczo się uśmiechała, nie dając nic po sobie poznać.
Z niewielkiej odległości w jakiej stała doskonale widziała kolor jego oczu. Nigdy nie miała okazji przyjrzeć się mu tak dokładnie. Ich kolor mieszał w sobie świeżą zieleń trawy i lekko błękitny odcień morza. Nic dziwnego, że Ivan miał do niego słabość..

To zdecydowanie była tortura. Poczuł dotyk Prus na policzku i zaczerwienił się maksymalnie. Nie miał już siły żeby odpowiedzieć, a co dopiero żeby się ruszyć . Musiała sobie idealnie zdawać sprawę z tego, że Litwin był wrażliwy na takie ataki. Ale jaki miała w tym cel? Chciała żeby jej tu padł? Podbije jego ziemie i na nowo pojawi się na mapie? Spojrzał jej w oczy, po chwili jednak z rezygnacją zerknął na bok. Nie miał siły....zwyczajnie nie miał siły żeby na nią patrzeć. Czuł się tak, jakby w lecie stał godzinami na słońcu. Kręciło się w głowie, było mu gorąco. Musiał być taki słaby? Nie cierpiał tej swojej naiwności, niewinności jak pies zwał tak zwał. Wystarczyło parę słów i gestów, a Litwin już był bezsilny. Ale jej dotyk był delikatny, taki ciepły jak jej wzrok i .... STOP! Jego wnętrze biło się z hamulcem, który wciskał z całych sił. Jak on w ogóle mógł o tym myśleć! Przegrałeś Lietuva i to po całości.

Odwrócił się i zaczął przyglądać się murom zamku. Nagle z zamyślenia wyrwał go głos Austriaka.
- Rod generalnie to duchy mogą nas tylko trochę przestraszyć, ale przecież nas nie zabiją! - spojrzał na uśmiechającego się towarzysza. Totalnie to nie ma powodu aby się tak bać duchów.

Spojrzał na niego z ironią. Tak, on jeszcze nie wie, co duch może...
- Oh, to oczywiste. Ale duch może nawiedzać często. Bardzo często, nawet noc w noc... - zeskoczył sobie z drzewa i stanął obok Polaka, racząc go iście spokojnym spojrzeniem, za którym jednak stała mądrość, wiedza, a przede wszystkim - tajemnica - Duchy wiedzą dużo. Mówią dużo zazwyczaj też... A psychika kraju wątła, o czym one również wiedzą doskonale...
Zerknął na chwilę w gwiazdy. Tysiące małych płomyczków błyszczało na nieboskłonie, tworząc dziwaczne kształty i zwiastowało dziwa.

Słyszała w tle głosy Felusia i Roda. Ale oni mogli zdecydowanie poczekać..
Doskonale widziała co dzieje się z Litwą. Nigdy nie widziała go w takim stanie..
- Wszystko w porządku..? - zapytała z troską w głosie i po chwili jej cała dłoń ostrożnie dotknęła czerwonego jak burak policzka Torisa.
Wygląda tak jakby miał tu zaraz zemdleć..
Nigdy nie myślała, że może wywrzeć na kimś taki wpływ. Chłopak wyglądał na bezsilnego i zagubionego w całej sytuacji, mimo tego, że przecież nic nie zrobiła. Obserwując jego reakcję odrobinę się pochyliła, tak, że ich twarze dzieliła mniejsza odległość. Ciekawość wzięła górę.. Poczuła, że jej samej zrobiło się bardziej gorąco niż przed chwilą. Miała tylko nadzieję, że nie będzie tego tak bardzo widać, na jej już i tak zaróżowionych policzkach..

Zerknął w stronę Austrii i Polski, jednak stali trochę za daleko i mimo, że było jasno, widział zaledwie ich sylwetki . Kiedy to odsunęli się od nich tak bardzo? A Marie? Doprowadzała Litwina do białej gorączki, plątała jego myśli, dlatego zamknął umysł i oczy. Musiał chwilę odetchnąć, ale nie, dziewczyna była zdecydowanie za blisko. I zbliżała się coraz bardziej Zrób coś albo źle skończysz Taurys! Odsunął się od niej, ale tylko na milimetr, dlatego wyglądało to bardziej jakby przestąpił z nogi na nogę. Nie potrafił nic zrobić, jakby dostał paralizatorem. Co ona od niego chciała? Litwin potrafił zadać sobie to pytanie, gorzej było z odpowiedzią.
- C-Czemu miałoby coś być..nie w porządku, po prostu...- Nie potrafił dokończyć zdania, po co on szedł na ten spacer? Po co wychodził zza tych murów? Po co w ogóle ruszał się z domu? A Prusy.... miał mieszane uczucia, wyglądała jakby... zmieszała się. Ale to było przecież niemożliwe, robiła to z czystej złości na pewno, na sto procent.... Otworzył oczy i z przerażeniem stwierdził, że Marie jest o wiele bliżej niż przypuszczał. Powiew wiatru pomógł mu trochę ochłonąć, nadal jednak był zmieszany i obawiał się następnego kroku Prus, zwłaszcza że z bliska wyglądała naprawdę cudnie.