Ruiny Zamku

Zdusił pod nosem parsknięcie. Polak się upił? A może raczej - nie zdążył wytrzeźwieć?
- Mój dom? Nie, broń Boże! Nie jest i oby nigdy nie został... - odparł, nieco zbity z tropu. Ale nie pytaniem Polaka. Wizją duchów w domu. Okropność... On i tak wystarczająco się boi miejsc, gdzie duchy czuje, W domu chce być bezpieczny!

Zamrugała kilka razy zaskoczona sytuacją.
Jak nie chce mówić, to nie..
Chociaż te rumieńce mówiły same za siebie. Powiedział, że ją lubi? Że jej przebacza? Że mu się podoba..? Skoro powiedział to w języku, którego nie znała musiał mieś jakieś powody.
- Uhum.. - zamiast męczyć go o znaczenie słów, znowu oparła głowę na jego ramieniu.
- Jesteśmy... em.. to są ruiny zamku okrutnego króla.. legendy, głoszą, że tu straszy co mogę potwierdzić.. - odpowiedziała machinalnie, tak na prawdę do końca nie wiedząc gdzie jest.Do tego miejsca trzeba było zawsze iść piechotą bite 2 godziny..
Przekornie dotknęła zimnym nosem jego szyi, wcześniej bardziej pochylając głowę, tak by dotknąć skóry, która jeszcze nie doznała mrozu.

Ucieszyło go to, że dziewczyna nie dopytywała się o znaczenie słów, choć widać było, że trochę ją to zasmuciło. Być może niedługo pozna ich znaczenie... otworzył usta żeby odpowiedzieć, ale zimny nos zmroził go i Litwin drgnął. Och, który to już raz? Z odpowiedzi Marie wywnioskował, że sama za bardzo nie wiedziała gdzie jest. Liczyło się jednak, że znała drogę powrotną. Spojrzał na ruiny zamku. To co mówiła o nich Prusy, wydawało się dziwnie dla niego znajome. Po chwili przypomniał sobie, że czytał o tym kiedyś.
- Straszy? Faktycznie Austria o tym wspominał. Po za tym chyba czytałem gdzieś o tym, chociaż nawiedzone zamki są dosyć znane - Uśmiechnął się szerzej i wtulił twarz w jej włosy. Ponownie zaczął je delikatnie głaskać. Gorzej było z tym, że nawet tulenie się przestawało działać i mróz, zwłaszcza przy obecności zimnego nosa Prus, zaczął mocniej doskwierać.

Ucieszyła się w duchu ze zmiany tematu na dużo lżejszy. Przynajmniej znała historię zamku i sam zamek jak własną kieszeń więc mogła o nim mówić i mówić..
- Uhum.. straszy. Dość często tu przychodzę i właśnie stąd wiem ale nie masz się co martwić, tutejsze duchy nie są groźne, przynajmniej dla tych, którzy odwiedzając ruiny odwiedzają też je.. - powiedziała weselszym ale jednak ciągle słabym głosem zagłuszonym przez kołnierz jego kurtki.
- Nocą słychać tu jęki, a nad ranem najczęściej płacz, kiedyś szepty.. ale teraz już ustały. Z tego zostały jedynie ruiny i nikt o nim już nie pamięta.
Poczuła się dziwnie tak ściskając Litwina, ale nie było jej z tym źle. Po prostu było jej... nieswojo. Nikt nie przytulał się do niej w ten sposób, ani też tak długo. Mimo tego, że czuła się zawstydzona całą sytuacją czuła się bezpieczna. Na chwilę pomyślała o powrocie do domu, który był niedaleko. Jedyne.. 2 godziny piechotą. Mróz zaczął jej coraz bardziej doskwierać. Nie myślała, że temperatura obniży się aż tak bardzo, przecież gdy wychodziła było całkiem znośnie. Zaśmiała się cicho gdy poczuła jego dłoń opiekuńczo głaszczącą jej włosy. Nie mogąc się powstrzymać wcisnęła twarz jeszcze głębiej i lekko musnęła ustami jego szyję i odsunęła się na tyle, że ciągle nie widziała jego twarzy. A zrobiła to przez zwykłą ciekawość... jego reakcji...

(kocham swoją bezsenność...)

Skupił się jak najbardziej mógł, starając wykryć wszystkie dźwięki dookoła. Ale nie usłyszał nic, było zupełnie inaczej niż gdy przyszedł. Teraz, jedyne co dochodziło jego uszu, to cichy oddech Prus. Po za tym panowała zupełna cisza, która przytłaczałaby Litwina, gdyby nie tuląca się do niego Marie. Podziękował jej w duchu.
- To trochę smutne, że te dusze nie mogą opuścić tego miejsca.... - Westchnął i uśmiechnął się, gdy usłyszał cichy śmiech dziewczyny, a śmiała się niezwykle uroczo.Nigdy nikogo nie tulił tak czule i długo. Nie przeszkadzało mu to, jednak mróz dawał o sobie znać. Poczuł jej usta i zamknął oczy. Po chwili drgnął, gdy chłód ponownie zaczął się upominać. Odsunął się kawałek od Prus.
- Pora chyba się zbierać. Jest już naprawdę zimno i późno






( zaskakujesz mnie XD)

Pogoda, mimo późnej pory aż się prosiła, by ją wykorzystać na dłuższy spacer. Nie przejmując się minusową temperaturą, ani pogłębiającym się zmrokiem, Norwegia wyszedł z domu. Do tego typu spacerów najbardziej nadawał się pobliski las - cisza, spokój, obecność jedynie duchów przyrody. Idealna sytuacja dla kogoś, kto chce sobie parę rzeczy przemyśleć, bądź też po prostu wewnętrznie się wyciszyć. Srebrzysta księżycowa poświata i opadające w swym powietrznym tańcu płatki śniegu tworzyły jakąś magiczną atmosferę, która stawała się mocniej odczuwalna, im Askel głębiej wchodził w głąb lasu. W końcu postanowił iść kierując się jedynie przeczuciem, za czymś, co wyczuwał w powietrzu - niespotykaną wcześniej aurą, która wydawała się być wyraźniejsza, im bardziej zbliżał się do opuszczonych ruin zamku. Szedł, nie do końca świadomy, co się dzieje wokół, coś go wzywało, ciągnęło w stronę starych murów. Gdy podszedł dostatecznie blisko, z tego dziwnego transu wyrwały go ludzkie głosy. Jak się okazało, był to Polska rozmawiający z Austrią. Kątem oka Norweg dostrzegł przytulonych do siebie Litwę i Prusy, co było takim zaskoczeniem, że Askel aż nieznacznie uniół brew na ten widok. Z powrotem przeniósł wzrok na Polskę i Austrię. Zagadać do nich, czy zignorować i pójść dalej za niemymi głosami, które nawoływały go w jego umyśle? Póki co, stał na uboczu, niezdecydowany, co zrobić powinien.



(osoby wrażliwsze na zjawiska paranormalne - ale nie wszystkie - mogą mieć ten problem, że łatwiej przejąć nad nimi kontrolę paradoksalnie przez to właśnie, że są bardziej wyczulone na tego typu bodźce)

Czekał cały czas na odpowiedź Polski. Wciąż się zastanawiał, co on znów wymyślił? Gdy wtem... Wyczuł kolejną obecność w tym miejscu. Co jest, mamy jakieś zebranie tutaj, a ja nic nie wiem? Zerknął kątem oka w tamtą stronę. Norwegia, no proszę... Odwrócił głowę, udając, ze dopiero teraz go dostrzegł. Blado się uśmiechnął i skinął mu głową na powitanie. Wszak to nordyk, rodzina... Choć specjalnie nigdy chyba nie rozmawiali...

- Myślę, że to dobry pomysł.. zrobiło się zimno.. - nie chętnie puściła Litwę i schowała niemal zamarznięte dłonie do kieszeni.
Zerknęła w stronę pozostałych. Ciekawe czy ktoś by zauważył, jak ona i Liet zniknie..
- Idziemy? spytała nieśmiało chłopaka, który odrobinkę się odsunął. Po chwili zaczęła się zastanawiać jak ona i Toris wyglądali z boku.. i co reszta sobie o nich pomyślała. No cóż. Brat nie da jej teraz żyć jak tylko się dowie...

- A już myślałem... - westchnął.
Nagle usłyszał czyjeś kroki. Zaczął się trochę rozglądać i dostrzegł Norwegię, więc pomachał do znajomego. Liczył na to, że Aksel do nich przyjdzie i dołączy do wspólnej rozmowy.
Kątem oka spojrzał na Marie i Licię szykujących się do powrotu do domu.

W oddali zauważył Norwega, który zbliżał się do Polski i Austrii. To dziwne ile osób może zebrać się w takim miejscu o tak późnej porze. W odpowiedzi na pytanie Prus kiwnął głową i znów zerknął na ruiny. Podobały mu się, choć na początku przyprawiały o dreszcze. Były takie... majestatyczne i tajemnicze zarazem. Nagle coś do niego doszło, rozejrzał się i ponownie spojrzał na zamek. Znał to miejsce, znał jego historie i bywał tu nie raz. Westchnął I tyle problemów z tego było . Przeniósł wzrok na Pruskę i lekko się uśmiechnął.
- To idziemy

Kiwnęła głową w zamyśleniu. Nic już nie pozostało jak pójść w odpowiednią stronę.
Tędy.. i cały czas prosto... Tylko się nie oddalaj... - posłała mu ostrzegawcze spojrzenie i podreptała do ledwo widocznej ścieżki już dawno zarośniętej przez wysoką, uschniętą trawę. Zapowiadało się na długi spacer...