Straszny Las

Raivis nie mógł doczekać się kuligu i przez przypadek wyszedł z domu trochę za wcześnie.
Szybko dotarł do umówionego miejsca blisko lasu. Rozejrzał się nikogo jeszcze nie było, a choinki stojące za nim były pięknie ośnieżone. Łotysz zmartwił się trochę bo był zupełnie sam, a sań jeszcze nie było z powodu wczesnej pory. Chłopak spoglądał co jakiś czas z niepokojem na drogę z nadzieją, że ktoś się pojawi.

Po imprezie u Feliksa, Toris postanowił, że nie da się ponownie namówić na cokolwiek i gdziekolwiek, że będzie twardo mówił że nie ma czasu i tyle! Oczywiście tak tylko mówiło jego wnętrze, wierzchnia część Litwina z uprzejmym uśmiechem oznajmiła, że zjawi się na kuligu. Jak powiedział tak zrobił, następnego dnia ciepło ubrany, ruszył w stronę lasu, w którym miał się odbyć owy kulig. Litwa nie był przekonany co do takich wycieczek, gdyż gdy jakiś czas temu wybrał się z innymi państwami na wyprawę saniami do Ivana ( o czym gospodarz nawet nie wiedział), to parę dni zajął im powrót i zbieranie wszystkich do kupy. Wciągnął głęboko mroźne powietrze i wszedł do lasu. Po chwili był już zewsząd otoczony ośnieżonymi drzewami, a przed nim pojawiła się drobna postać Łotwy, więc podszedł do niego
- Labas Raivis - Klepnął go lekko w ramię i posłał szeroki uśmiech. Nie spodziewał się tutaj Łotwy, choć ucieszył się na jego widok.

Łotysz zamyślił się trochę i nie zauważył zbliżającego się Litwina. Nagle z zamyślenia wyrwało go lekkie klepnięcie w ramię. Chłopak trochę się przestraszył, ale po chwili odetchnął z ulgą jak zobaczył Litwę.
- Labdien Toris - uśmiechnął się do brata. - Naprawdę cieszę się, że tu jesteś - rozejrzał się niepewnie wokół.

Odruchowo również się rozejrzał, jednak nie widząc niczego ciekawego ponownie spojrzał na Łotwę.
- A coś się stało? Ktoś tu był? - Zdziwiony patrzył na Raivisa. Po chwili uśmiechnął się do niego pocieszająco i włożył ręce do kieszeni







(epos jak w morde szczelił XD)

Kulig? Co to jest kulig? Wasz kochany murzynek nie wiedział do niedawna, co to jest śnieg, a wy mu o kuligu mówicie?! No ale przyszedł.. Zainteresowany, co to jest! Zwinął jednemu z rodzeństwa płaszcz i przybył, chociaż mu ziiimnoooo..
- I-i ni ce! - się przywitał, widząc tych dwóch. Podszedł do nich. Na nogach miał... uwaga! ADIDASY! Nie wiem, skąd je wytrzasnął, ale na pewno nie są jego. A on wszak nie kradnie... (nie liczmy rodzeństwa)

Cichy las... Biały las... naprawdę uważacie, że Rodi po tym, co od Turka słyszał chciałby przyjść? Z resztą, co ja gadam... że on chciałby wziąć udział w czymś tak dziecinnym, jak kulig? Nie. Ale pooglądać ten proletariat, jak jedzie i wywraca się w śnieg jak najbardziej. Ubrał się w czarny płaszcz, dobrał czarne spodnie i kozaki + nauszniki i przyszedł... Ale nie do nich. W dość sporej odległości był od tych krajów. Ino wszedł na gałąź drzewa, układając się wygodnie. Chłodny śnieg mu nie przeszkadzał.
A żeby nie było, że przyszedł ich obserwować, to wyjął kartkę i zaczął pisać.... wiersz. To po części był jego drugi cel wizyty tu. Stworzenie czegoś. to miejsce miało magiczną aurę, było do tego wręcz idealne...

- Yo wszystkim!!!! - oczywiście Turcja krzyknął na powitanie... Nie ważne było dla niego, że ma pięć litrów alkoholu we krwi i przez cały dzień będzie miał kaca, ale Turcja postanowił, że będzie dziś udawał trzeźwego nie ważne jak bardzo kręci mu się w głowie. Dawno już opanował tę technikę, ponieważ jego ostatni szefowie nie uznają weekendów jako dni pijaństwa do białego rana.... Przez to Turek kompletnie ich nie rozumiał.... Dziś był ubrany bardzo porządnie, by nie zmarznąć na dworze jak ostatnio... Dlatego dziś ubrał kożuch, gruby szalik, ciepłe rękawiczki i czapkę... Wszystkie te ubrania pochodziły za czasów młodości, kiedy czasami zdarzało się mu wpadać z wizytą do Polski, a wtedy zimy były surowsze niż teraz... Popatrzył na Mali, Litwę i Łotwę. Kiedy do nich szedł zdawało mu się, że zauważył Austrię, ale zignorował to i poszedł dalej.
- To jak? Kızak yolculuğu? - popatrzył na nich mile i spojrzał dokładniej na Mali.
- Chyba ci zimno.... - rzekł do Mali i bez niczyjej zgody czy pytań zdjął kożuch i okrył nim Mali... Oczywiście pod kożuch ubrał swój wczorajszy płaszcz, bo jest zmarzluchem, ale Turcja wie, że on bardziej jest przyzwyczajony do zimy niż Mali - Teraz ci będzie na pewno cieplej - powiedział do Mali i uśmiechnął się

kızak yolculuğu - kulig

(Tak gadam o kożuchu, bo sama miałam fajną przygodę z nim.... -_-
W czwartek idę po ulicy a jakieś dziecko krzyczy: Mamo mamo Rosjanin idzie!!!
W piątek idę tą samą ulicą ale płaszcz inaczej zapięłam, ściągnęłam swoją czapkę-Rosjankę i to samo dziecko krzyczy: Mamo mamo Turek idzie!!!!!!
Wściekłam się i ubrałam czapkę na głowę a to dziecko tak krzyczy: Mamo przepraszam!!! Kozak idzie!!!!!!!

Już chciałam temu dziecku przywalić i spytać się tej matki jakim cudem dziecko nie rozróżnia płci!!!!!!!!!!!!!)

Po chwili dołączył do nich Mali, więc Litwin przywitał się z nim. Trochę martwił go ubiór młodego Afrykanina, nie dość, że strój cieniutki to jeszcze Mali nie przywykł do takich temperatur. No ale po chwili wbił i Turcja.
- Labas Turcjo - Uśmiechnął się lekko do niego. Po ostatnim spotkaniu z mrozem widać , że postarał się o coś cieplejszego. To było miłe z jego strony, że oddał swoje okrycie Safirowi. Toris rozejrzał się, jednak nie dostrzegł nikogo innego, było słonecznie więc gapienie się gdzieś wyżej mogłoby się skończyć łzami i stratą wzroku na czas niekreślony. Westchnął cicho puszczając kłęby pary z ust i spojrzał na zegarek.

Kiwnął głową Turkowi, a po chwili otrzymał od niego ciepły kożuszek.
- I ni ce... - powtórzył z nieco zmieszaną minką, teraz w kontekście podziękowania - Ale teraz Tobie się zazimni...
Rozejrzał się po pozostałych, wtulając się w kożuszek. Gdzieś tam dostrzegł jakiś cień na drzewie, ale uznał, że mu się zdawało.
- A tak poza tym... Co to kulig? - ze swoim uśmieszkiem skierował to pytanie do najszybciej napotkanego, czyli do Litwina.

Chwilę zajęło mu zbieranie myśli, jak odpowiednio wytłumaczyć Mali, czym właściwie jest kulig. Na początku samo pytanie zdziwiło Litwina, w końcu nikt nigdy go o to nie pytał.
- Kulig.... Jest to coś w rodzaju wycieczki - Uśmiechnął się lekko i skierował wzrok na chłopca- W zimę, gdy jest dużo śniegu zbiera się w pewnym miejscu grupa ludzi. Mają ze sobą sanie, wóz lub osobno sanki, potrzeba również jakiegoś zaprzęgu, najczęściej są to konie, które ciągną sanie, w których siedzą ludzie, ale bywa i tak, że jest to traktor bądź jakikolwiek pojazd. Sam kulig polega na tym, że zaprzęg lub pojazd ciągnie sanie po śniegu - Zamyślił się na chwilę i rozejrzał - Właściwie kto będzie prowadził dzisiejszy kulig? - Zadał to pytanie właściwie bardziej do siebie niż do reszty, jednak na samą myśl przeszedł mu po plecach dreszcz, że to Polska może być organizatorem wycieczki, bo w takim razie Mali nie będzie miał zbyt dobrych wspomnień (o ile będzie miał jak wspominać) z pierwszego kuligu, zresztą jak cała reszta zebranych.

- Mówiąc szczerze to Polska jest organizatorem, więc..... - Turcja przełknął powoli ślinę... - Na moim ostatnim kuligu, który był bardzo temu, to Polska mnie i Chanat Krymski zaprosił na tą wycieczkę... Mi się podobała, ale Tatar przez tydzień bał się wsiąść na konia, ponieważ Polska tak szybko prowadzi kulig, że.... O mało co sanie nie wywróciły się... Było bardzo szybko, ale trochę strasznie - powiedział i od razu pękną ze śmiechu - Tatar od tamtego czasu, powiedział, że nigdy nie będzie jeździł w saniach jeśli Polska będzie prowadzić... Pamiętam, że sobie z niego żarty stroiłem, z tego powodu. Mówiłem, że Polska nas zaprasza na kulig, a on ze strachu wskakiwał na drzewo, bym go nie dosięgnął....Hahaha - Turcja miał już bardzo dobry humor i chyba minął mu ból głowy - I Mali nie przejmuj się... Ja się nawet za ciepło ubrałem ^^

Raivis przywitał się z wszystkimi nowo przybyłymi. Najbardziej zdziwiło go ubranie Mali. Murzynka Łotysz nie znał ale na pierwszy rzut oka wydał mu się miłą osobą.
Przysłuchiwał się uważnie rozmowie na temat kuligu.
- Myślę, że nie będzie tak źle - spojrzał nieśmiało na Turcję. Co prawda jeszcze nigdy nie był na kuligu z Feliksem i dokładnie nie wiedział co go czeka. Postanowił jednak być dobrej myśli.

Słuchał każdego po kolei z takim kółeczkiem z ust, jak małe, zafascynowane dziecię. Dzida mu mało nie wypadła z rączek, gdy Turek opowiadał o kuligu, jaki umie Polska zorganizować, ale przytrzymał ją. Do wszystkiego podchodził z emocjami godnymi takiego małego, nastoletniego, wesołego murzynka.
- Oja... Może fajny się stanie ten kulig... - mruknął na to wszystko. I zaraz żółta lampka zapaliła się w jego główce - Ale... A co z sankami, jak mówiłeś? - zwrócił się znów do Litwina - Kto je ma?
Rozejrzał się po pozostałej trójce. Do Łotysza się nawet uśmiechnął, on też wydawał mu się bardzo miły!

Powstrzymał się od śmiechu i tylko wgapiał w Turje, uśmiechając się szeroko. Historia Turka była zabawna nie tylko dlatego bo komicznie ją opisał, widać było, że najedli się strachu a nawet nie wiedzieli co to kulig na śmierć i życie. Torisowi dreszcz przeszedł po plecach na samo wspomnienie, a słowa Łotwy wcale go nie pocieszyły. Martwił się o Safira i Raivisa, przecież oni nie zasługują na tak drastyczne wspomnienia, to ma być kulig a nie formuła 1. Przynajmniej Turcja ich jakoś pociesza... Ocknął się gdy usłyszał pytanie od Mali. Zerknął na niego i blado się uśmiechnął.
- Osoba organizująca pewnie - Starał nie zdradzać tego jak się czuje, dlatego mówił, jakby wszystko było w jak najlepszym porządku.

Z dzikim wrzaskiem Ksiestwo wybiegła z lasu niczym jakieś zwierze, bądź potwór, i rzuciła się w pierwszą lepszą zaspę. - Jeej~! Leć Małysz, leć~! - wykrzyknęła radośnie i zaczęła się tarzać w śniegu, robiąc aniołka. Bynajmniej nie była na narkotykach, lub alkoholu. Po prostu wcześniej zjadła ciut za dużo cukierków. A dokładnie o paczkę za dużo. A teraz ta energia musiała się jakoś wydostać, nieprawdaż? Z powodu zajęcia się robieniem aniołka, Krakau dopiero po chwili zauważyła, że nie jest sama. Bynajmniej nie ostudziło to jej entuzjazmu. Zerwała się na równe nogi, i pomachała ręką do grupki, mimo, iż wcale nie była od nich daleko. - Doobry~! Dobry, dobry~! - podeszła do każdego i przytuliła go swoim zwyczajem. - Co tu robicie? Będzie jakaś bitwa na śnieżki, czy co? Jakie licho? Powiedziciee~! - uśmiechnęła się radośnie - I dlaczego tata siedzi na drzewie? - Tak. Mimo wielkiego roztrzepaństwa, dziewczynie nie umykały takie drobiazgi. Poza tym jak mogłaby nie zauważyć własnego taty?

Uh, a toż to kto? Murzynek nie ogarnął kompletnie tej osoby, co wpadła, ale przytulenie było bardzo miłe. Safir tylko uważał, by się ona nie nadziała na jego dzidę.
- Em... kulig robią... - odparł nieco niepewnie - Tata..?
Rozejrzał się, ale nie dostrzegł nikogo. Może też dlatego, ze paniczyk ze spuszczoną głową w tym czarnym stroju zastygł i dzięki temu dosć dobrze zlał się z konarem drzewnym?
- A tak poza tym... Jak masz na imię? - uśmiechnął się do dziewczyny.

Tia, zaiste. Paniczyk zastygł ze spuszczoną głową, udając, że czyta coś z kartki, którą całą zapisał, a która mu teraz leżała na kolanach. Kurna, dziecię moje, zniszczysz mi cały plan... Murzynek go nie zauważył, to może jest jeszcze szansa, że inni go przeoczą. A jeśli nie, to chcąc nie chcąc będzie musiał nawiązać z kimś jakąś bezsensowną rozmowę. Tak bardzo miał nadzieję, że nie...

Trochę się zdziwił kiedy zobaczył dziewczynkę a potem się uśmiechnął od ucha do ucha... Najchętniej to sam mógłby w nią tak we śniegu się tarzać, ale po pierwsze nie jest tu sam ,a po drugie no... Jest już dorosły.... Ale nawet dorosły może zachowywać się jak dziecko... Co nie? Turcja zapytał sam siebie. Nagle zrozumiał słowa dziewczynki, kiedy mówiła o tacie... Szybko rozejrzał się i zobaczył Austrię, który siedział na drzewie coś bazgrząc na kartce.... Oczywiście Turek miał bardzo dobry wzrok - Jak się wychowywało samemu trzydziestkę maluchów to trzeba mieć tak dobry wzrok....
- Zaraz.... Twój tata to....ON??? - zapytał się dziewczynki, a raczej krzyknął tak, by Austria wiedział, że już został nakryty, pokazując jednocześnie palcem na miejsce gdzie siedział Austria, by wszyscy widzieli, gdzie jest.

(Sorry Austria - nie dam ci tej satysfakcji XD)

- Tak mój Vatti kochany~! - zaśmiała się. No cóż, chyba nie każdy miał taki dobry wzrok, i była tak spostrzegawczy jak ona. - Maria Theresia Edelstein, personifikacja Wielkiego Księstwa Krakowskiego! - powiedziała z nie małą duma. W końcu nie była "Jakimśtam Księstwem Krakowskim", tylko "WIELKIM Księstwem Krakowskim" nie? A to już był coś. - Taak~! To jest mój Vatti~! - zawołała ucieszona i pomachała do Austrii. - Heej! Heeej Vatti~! - dziewczyna była ucieszona nie tylko, z powodu poznania nowych osób, jak i spotkania z tatą, ale także, ze jeden z jej nowych znajomych jest taki spostrzegawczy, i ma dobry wzrok. - A właśnie! A wyyy? Ktoście?

Nagle Raivis zauważył jakąś dziewczynę która wybiegła z wielkim wrzaskiem. Chłopak był trochę zdziwiony jej zachowaniem. Kiedy dziewczyna wspomniała o tacie Łotysz zaczął rozglądać się ale nikogo nie dostrzegł. Austrię zauważył dopiero wtedy gdy Turcja wskazał go palcem.
- Ja nazywam się Raivis Galante i jestem personifikacją Łotwy - przedstawił się nieśmiało przybyłej dziewczynie.

{No cóż...}

No cóż, nie wypaliło, został przyuważony. Chociaż chciał to odwlekać, to wiedział, ze to się w końcu stanie. Podniósł lekko głowę, zerkając na wszystkich po kolei. Wzgardził wszystkimi, a z córką sobie porozmawia przy najbliższej okazji... Nie, wróć. Litwinem i Łotyszem nie wzgardził, bo oni byli w miarę w porządku. Westchnął cichutko i wrócił pisać, mając ich w kompletnym poważaniu. A tak szczerze? Dalej będzie ich stalkował, aczkolwiek zwyczajnie nie chce mu się schodzić z wygodnego miejsca...

Dopiero, gdy Turek pokazał jaśnie szlachcica mały Safir go przyuważył. Standardowo przez chwilę przyglądał mu się z kółeczkiem z ust, po czym wrócił do innych.
- Miło poznać. Ja Safir, persona Mali - odparł z uśmiechem znów. Zerknął na chwilę jeszcze Austriaka, po czym nachylił się od uszka WWK - Twój papa dziwny...

{*le esej xD*}

Zaskoczyło go zachowanie dziewczynki, było to dosyć dziwne kiedy podbiegła i zaczęła wszystkich przytulać. Nie protestował,otworzył tylko usta żeby coś powiedzieć, choć tak właściwie nie miał nic do powiedzenia. Zerknął ponownie na Austrię siedzącego na drzewie, po czym kolejno przesuwał wzrokiem po osobie, która zabierała głos. Uśmiechnął się lekko.
- Miło cię poznać Krakau, jestem Toris Laurinaitis, Litwa - Skinął jej lekko głową, ciągle przyjaźnie się uśmiechając. Właściwie ze znajdującymi się tutaj ledwo znał się z widzenia, albo w ogóle pierwszy raz miał styczność. Ucieszyło go to, że jest tutaj Raivis, zawsze raźniej gdy jest przy tobie ktoś bliski.

Dziewczyna schowała się za jednym z drzew i przyglądała się innym. Patrzyła, jak jakaś maleńka dziewczynka zaczęła nagle wszystkich przytulać, a potem jakiś mężczyzna podniósł palec w jej kierunku. Schowała się bardziej za drzewo, lecz po chwili zorientowała się, że to nie chodzi o nią, a o osobę, która była kilka metrów przed nią. Ach, chowa się? Czyżby nie miał ochoty na spotkanie z innymi? Po czasie Anya mimowolnie uśmiechnęła się podeszła do pozostałych. Jeszcze raz rozejrzała się po innych osobach. - Zdrastwuj - uśmiechnęła się lekko . Zaszła Krakau od tyłu i położyła jej dłoń na ramieniu. - Pierwszy raz cię widzę... Kim ty jesteś? - przymknęła oczy uśmiechając się i pochyliła się tak nad dziewczynką, aby być z nią na równi.