Straszny Las

- Pogadać możemy! No przecież to oczywiste nie? A potem muszę namówić Felka, żeby mi pozwolił, abym przywiązała sanki swe do sań i na nich pojechała! - wesoło oznajmiła i udała, że całus nie zrobił na niej. Ale w środku podskoczyło jej serducho, a zaróżowione policzki pokazały co się w niej kłębi, jakie emocje. Odchrząknęła i pomachała kolejno do Łotysza, Felka, Maliego i Lici. A potem zapatrzyła się na krajobraz.

- A jeśli go namówisz to mogę jechać z tobą? - uśmiechnął się do niej. Widział jej różowe policzki, a on sam czuł, że ma takie. Gdy nagle Kraków pomachała do reszty, dopiero wtedy Turcja się skapnął, że nie są sami. Pomachał im i zauważył, że obok siedzą Łotwa i Litwa.
- Jak będziemy rozmawiać to cicho - szepnął do Krakowa

Wszyscy już weszli do sań i sanie ruszyły. Na początku jechały całkiem wolno, a później coraz szybciej przez las. Woźnica spojrzał na ucieszoną młodzież i uśmiechnął się. Parę minut jechali przez las, minęli niewielki staw i dotarli do miejsca przeznaczonego na ognisko w lesie. Stoją tutaj drewniane ławeczki i stoliki. Woźnica zatrzymał sanie.
- Wysiadać koniec przejażdżki - uśmiechnął się radośnie do wszystkich i wyszedł z sań. Rozpalił ognisko.

Feliks obserwował przez jakiś czas Raivisa i Licię. Nagle zauważył Mali, który usiadł obok niego. Uśmiechnął się do chłopca i w końcu sanie ruszyły. Początek jazdy nie bardzo mu się spodobał, bo sanie nie jechały zbyt szybko.
- Szybciej, szybciej! - krzyknął do woźnicy i wtedy sanie przyśpieszyły. Feliks uśmiechnął się do siebie zadowolony z szybszej jazdy. Zaczął obserwować przepiękne widoki.
Po paru minutach dojechali do miejsca na ognisko. Wyskoczył z sań i wyjął z torby pianki i kiełbaski przeznaczone na ognisko i położył to wszystko na stół, aby wszyscy mogli sobie brać.
- Generalnie to bierzcie sporo jest tego - uśmiechnął się do wszystkich zachęcająco.

Poszedł razem z Torisem i usiadł razem z nim za Feliksem.
- To dobrze bardzo lubię ognisko, szczególnie jak jest tak zimno - uśmiechnął się do Litwina na myśl o ognisku.
Nagle sanie ruszyły Raivis zaczął obserwować przepiękne widoki. Po paru minutach sanie stanęły, słysząc głos woźnicy wyszedł z sań i zbliżył się do ciepłego ogniska.

- Łał! Fajnie było! Co nie, księżniczko? - zwrócił się szczęśliwy do Krakowa. Opowiadał jej w czasie kuligu o swojej historii, bo prosiła. Turcja był już naprawdę zakochany w Krakowie. Tylko czy ona we mnie też? Przytulił ją.
- Nie puszczę cię... Nie... Porwę cię, zabiorę daleko stąd i nie oddam nikomu! - Mówił to przytulając ją mocno, ale tulił się do niej tak, że ona była wyższa.

Uśmiechnął się lekko do Raivisa. Na początku było naprawdę przyjemnie, jednak kiedy Feliks kazał woźnicy przyśpieszyć, Taurys natychmiast mocniej wbił się w sanie. Na szczęście nie było tak źle i wszyscy bezpiecznie dotarli na ognisko. Na samą myśl Litwin uśmiechnął się rozmarzony, już zapomniał jak to jest odczuwać ciepło. Zeskoczył z sań i ruszył za Łotwą w stronę ogniska.



( Najkrótszy mój post ever ;; )

Gdy tylko przyjechały sanie, zlustrował je dokładnie ciekawsko i zaczął szkicować. Kątem oka obserwował Krakau i Turka, choć z jego miny, jak zwykle, wiele wyczytać nie można było. A gdy tylko ruszyli, obserwował ich z ubawieniem. Nie myślał nawet zbyt wiele. Chyba oczekiwał czegoś lepszego. Gdy zniknęli za drzewami, zaczął się ruszać, co by choć trochę odzyskać władzę w ciele. Schował wszelkie kartki i długopis, chwycił się gałęzi i nieporadnie zwisnął, by się puścić i wylądować na ziemi. I powędrował w swoją stronę.

{wychodzę z rozgrywki}