Straszny Las

- Yo!!! Jestem Sadik Adnan, czyli Turcja... Kiedyś byłem Wielkim Imperium Osmańskim... - nie mógł się powstrzymać, by tego nie powiedzieć. Zauważył niezadowolenie Austrii i od razu humor się mu poprawił - No weś!!!! Austria!!!! Zejdź!!! Nie bądź taki!!!!! - Turek zachowywał się teraz jak dziecko.... Przestał krzyczeć gdy zauważył siostrę Rosji za Krakowem.
- Selam... - przełknął po kryjomu ślinę... Wczoraj mówił sobie, że spotka Rosję i wykrakał... Ale jednak na szczęście (lub nieszczęście) to nie była Rosja tylko jego siostra - Rosjanka.

Tak, to prawda i Rod właśnie tak uważał. Jak dziecko. Kompletny proletariat...Zmarszczył delikatnie brewki, a z tej odległości nie mogło być to widoczne wszak. Starał się skupić na swej twórczości. I nie, nie będzie schodził. Pan Paniczyk nie ma zamiaru rozmawiać z kimś TAKIM.

{Dostanę nagrodę za kilka najdłuższych postów pod rząd? XD}

- Ha, jak już mówiłam jestem Wielkie Księstwo Krakowskie, aka Maria Theresia Edelstein, aka Krakau, i miło mi was wszystkich poznać, i taka Vatti jest dziwny, ale ja i tak go kochusiam, a w ogóle to jestem głodna, i chyba zjem pączka, o ile nie rozwalił mi się on w mojej kieszenie, wiem że to głupie i dzikaśne trzymać coś takiego w kieszenie, ale ja zawsze tak robię, bo gdzieś muszę te pączki trzymać, a tak w ogóle to muszę w końcu przeczytać tę moją nową, książkę, bo co ona będzie tak leżeć nie? - wylała z siebie potok słów, szczęśliwa, iż znajduje się w tak dużym towarzystwie milusich osób. Oczywiście nie omieszkała, też swoim zwyczajem przytulić nowo przybyłą dziewczynę. Zaraz potem z kieszeni wyciągnęła stłamszonego, i na wpół zmiażdżonego pączka i zaczęła go jeść.

Słuchał każdego po kolei taki ucieszony, szczęśliwy, bo podobało mu się to towarzystwo. Gdy jednak WKK wylała z siebie tyle słów, otworzył usteczka ze zdziwienia, bo... niewiele zrozumiał. Więc zignorował i zerknął na Rosjankę.
- Ty duża. Aaale faaajniee~ - uraczył ją uśmiechem godnym dziecka, choć sam miał na ludzkie już... 15 lat!
Zerknął jeszcze za Austriakiem, po czym wykrzywił usteczka w smutną podkówkę.
- On nas chyba nie lubi... - mruknął nieszczęśliwy. Nie lubił, gdy ktoś okazywał wyraźnie innym niechęć, to takie... niefajne!

Litwin właściwie nie miał nic konkretnego do roboty, nie wielu stąd znał i właściwie odzywać się też nie było po co. Zbierało się coraz więcej osób dlatego miał nadzieję, że i organizator się wkrótce zjawi. Kiedy pojawiła się Rosja, przeszło mu przez myśl, że może być owym organizatorem, na szczęście była sama i widocznie nawet nie przygotowana na cokolwiek. Słowem, pewnie trafiła na nich przypadkowo. Nie odezwał się, znał ją równie dobrze jak ona jego, po za tym zaczęła już sobie gawędzić z Krakau, jeszcze lepiej. Mógł przyjść później, stali tu już dobre kilkanaście, jak nie kilkadziesiąt minut, ogrzałby się jeszcze w domu, albo pospacerował, byleby nie stać tu i marznąć. Westchnął cicho, gdy w tym momencie zaczął mu dzwonić telefon No nareszcie coś się dzieje . Radość szybko minęła gdy zobaczył kto dzwoni. Ściągnął brwi
-Aš klausau? - Oddalił się kawałek od reszty, ponieważ nic nie słyszał. Cały odrętwiał od tego ciągłego stania, powiedzieć cokolwiek też mu było ciężko, zmarznięte poliki zesztywniały całkowicie, ukazując jedynie głębokie rumieńce. Przystanął gdzieś pod dębem, zakręciło mu się w głowie od nagłego ruchu więc skorzystał z położenia i oparł się o lekko o drzewo. Rozmowa wcale nie była przyjemna, dlatego po zakończeniu jej, pozostał na swoim miejscu.

Coraz więcej ludzi przychodziło. Raivis w pewnym sensie cieszył się z tak licznego towarzystwa. Nagle pojawiła się Rosja. Spojrzał na dziewczynę całe szczęście miała dzisiaj dobry humor, ale i tak nie był pewny czego może się po niej spodziewać. Doskonale wiedział, że dziewczyna potrafi się zachowywać dokładnie jak Ivan. Spojrzał na biednego murzynka i trochę bał się, że Mali wpadnie w jakieś tarapaty.
Nagle Torisowi zadzwoniła komórka. Raivis przez jakiś czas obserwował oddalającego się brata. Całe szczęście nie odszedł aż tak daleko aby Łotysz go nie widział. Litwin po skończonej rozmowie nie wyglądał za dobrze. Raivis podszedł do niego trochę zmartwiony.
- Co się stało?

Zadumał się i nie zauważył podchodzącego Łotysza. Drgnął lekko i spojrzał na niego zdziwiony, był pewny, że jeszcze przed chwilą stał razem z resztą. Widząc jego zatroskaną minę uśmiechnął się lekko i pogłaskał go po głowie.
- Dzwonili urzędowo pytając się czy coś się nie stało, bo ostatnio chodzę w kratkę na spotkania, a jak im powiedziałem, że wszystko w porządku, to zaczęły się kłopoty... - Westchnął i ściągnął brwi z niezadowolenia - Nie powinienem tu przychodzić tylko odpracowywać ostatni dzień.... Tyle pracy a ja się bawię w kulig... - Skrzywił się na samą myśl, ile pracy go czeka po powrocie... Całe dnie i noce albo przy papierach, albo na konferencjach...

Turcja popatrzył na Litwę z szerokim uśmiechem...
- Nie tylko ty - zaśmiał się. Gdy Litwa powiedział o szefie to od razu przypomniało mu się, że na niego też czeka taki ładny, duży stosik papierkowej roboty. Na samą myśl Turcja się uśmiechał, ale tylko dlatego, żeby Litwę choć trochę pocieszyć - sam wie, że wieczorem będzie przeklinał i na dodatek zarwie nockę, by zrobić całą tą papierkową robotę... Jak umrę na kuligu to też będzie dobrze.....Ci durni urzędnicy zrobią to za mnie, a ja wtedy będę sobie odpoczywał w niebie otoczony haremem pięknych, młodych kobiet.... Niech Polska prowadzi, na chce umrzeć.....
- Wiesz Litwo możemy się zamienić.... Ja zrobię papierkową robotę, a ty możesz pójść pogadać z moim szefem, żeby wreszcie zaczął myśleć normalnie.... - tu Turcja pozwolił sobie przekląć to turecku jednak przeklął bardzo cicho.....

O ho ho. Zaczęli gadać o polityce i tych innych duperelach. Nie żeby Krakau miała coś do tego. Broń boże. Ona po prostu od lat nie zajmowała się tymi rzeczami. A nawet kiedy jeszcze "żyła" to robił to za nią ojciec. Nie znała się więc na tych wszystkich papierkowych robotach i po prostu nudziły ją one. Tak więc przestała słuchać co oni tam gadają i zaczęła kopać w śniegu. Nie.. Nie kopać! Robić tunel! Tajny podziemny tunel, na drugi koniec świata! Klęczała więc na śniegu i młóciła rękami ile wlezie, a kupka śniegu obok niej rosła i rosła. Dziewczyna bawiła się wręcz doskonale, ale po jakimś czasie odmarzły jej palce i w ogóle zmarzła. Wyszła wtedy ze swojego dołu i przytuliła się do Turcji. Wiedziała bowiem, że należy on do krajów gorących. - Ooooooddaj mi swoje ciepłoooooo~ - zawyła niczym jakaś zjawa.

Turcja poczuł nagle, że ktoś go przytula, a potem odgłos... Kiedy odwrócił się zobaczył Kraków, której jest pewnie zimno, a za mną górkę śniegu... Turek zaśmiał się
- Zimno ci jest? Jak tak to cię przytulę... Od razu będzie ci cieplej - po tych słowach od razu ją przytulił. Jemu samemu też zrobiło się cieplej, ponieważ znowu zaczął zamarzać....

Uśmiechnęła się kiedy Sadik ja przytulił. - Teraz zawłaszczę sobie twoje ciepło i ucieknę~! - mrugnęła do niego i pokazała mu język. A by to zrobić musiała zadrzeć głowę. Kurczę! On był co najmniej głowę on niej wyższy! To nie fair! - Dlaczego ty jesteś taki duży? - zrobiła naburmuszona minkę. - To nie fair. Całkowicie nie fair.

- Nie przejmuj się na pewno wszystko nadrobisz. Warto czasami zrobić sobie jeden dzień odpoczynku od pracy - uśmiechnął się do Torisa. Raivis pragnął jakoś pocieszyć brata.
Po paru minutach zauważył Marie tulącą się do Turcji. Był lekko zdziwiony, bo przez jakiś czas w ogóle jej nie widział.

- Oj...To nie moja wina, że tak urosłem.. - uśmiechnął się do niej. Jak ją tulił to mu się tak dobrze było. Najchętniej, by ją nie puszczał i koniec kropka.
- Nie zabierzesz mi mojego ciepła - sam pokazał język i tak się skulił w kulkę, że ona stała się wyższa od niego i on się do niej tulił.

Przycupnął sobie pod drzewkiem gdzieś z boku, kucając. Rozglądał się po nich. Litwa z Łotwą rozmawiali o czymś, o czym on nie miał pojęcia. Kraków tuli się do Turcji, marudząc o coś... Ten dziwny Pan na drzewie nie chce jakby mieć kontaktu z nimi... A Mali pozostał sam. Smutno mu się nieco zrobiło. Bo znów jest sam. I chłodnawo mu dość... Chociaż ma płaszczyk, to i tak chłodno. Wbił przed sobą dzidę, trwając. Może jakieś ognisko by się zdało... Byłoby cieplej. Ale czy wtedy nie stopnieje śnieg...?

- Ale to i tak nie fair! Pewnie dużo mleka piłeś czy coś.. - nadal była taka naburmuszona. DO czasu, aż Turek się nie zniżył tak, iż była od niego wyższa. Wtedy na jej twarzyczce zagościł wesoły uśmiech. - Ha~! Teraz ja jestem wyższa! - uśmiechnęła się triumfalnie i żeby było im jeszcze cieplej, to szyję Sadika i swoją, obtoczyła szalikiem. - Oj zabiorę, zabiorę~! Bo mam taka super moc - wyszczerzyła ząbki w radosnym uśmiechu.

Dobra jestem na kompie koleżanki na lekcji a ona nie ma nawiasów więc jak wejdę na kompa to poprawie nawiasy i pogrubie dialog. Dobra?

-Nie zabierzesz!- rzekł z dumą. Mocniej się do niej przytulił.
-Słodka jesteś- szepnął jej do ucha i pocałował ją w policzek. Nikt tego poza Krakowem tego nie widział. Gdyby to Austria zobaczył to Turcja już jest martwy, a Turek chciałby z nią trochę pobyć

- Zabiorę! - odparła naburmuszona i skrzyżowała ręce na piersi. Ale zaraz jej przeszło. Ledwie Sadik wyszeptał jej te czułe słówka i pocałował, policzki Krakau przybrały barwę buraczków i do prawdy wyglądała one teraz bardzo słodko, kiedy stała taka czerwona i nie wiedziała co zrobić. Wydęła policzki i próbowała udawać, ze jej to nie obeszło. - Taa wiem.. Wszyscy mi to mówią. Ale.. e.. dzięki.. - speszona odwróciła wzrok i próbowała ukryć swoje zaróżowione poliki z szalikiem.

(Okej okej czekam z niecierpliwością! <3 *userka umiera ze słodyczy i myśli " Dlaczego ten Turkej jest taki słoodki :"D"*)

(Userka widzi zamiast Krakowa siebie i dlatego tak dobrze pisze takie sceny, ale tylko z Sadikiem w roli głównej ^^)

- A może pogadamy na osobności? Bez tego całego widowiska - głaskał jej główkę, kiedy szeptał te słowa do ucha.
- Nie...Pomyliłem się..Nie jesteś słodka...Jesteś przesłodka, a do tego piękna - położył głowę na jej ramieniu i uśmiechnął się do niej słodko

Rzucał spojrzeniem co jakiś czas na Turka w WKK. Dziwne. Co prawda pocałunku nie widział, gdyż akurat wtedy był bardziej skoncentrowany na poprawnym narysowaniu kawałka rękawa majtającego swobodnie przez urwaną rękę w nim, jednak i tak się niepokoił. Czyżby Turek upatrzył sobie znów jedną z jego własności i chciał przejąć? Co prawda ziemie Krakowskie i tak już do niego nie należały, ale to jednak jego córka. Czyżby nie zdążył przez ten krótki okres czasu jej wystarczająco nauczyć, że Turcja to zła osoba, której ufać nie należy?

- Uhm.. Ale gdzie na osobności..? - głaskanie głowy było dla Krakau miłe. Jej Vatti nie robił tego chyba nigdy, a panienka Węgry nie miała na to wiele czasu. Teraz dziewczynka odkryła, że to uczucie jest bardzo przyjemne i daje poczucie bezpieczeństwa. NA kolejne słowa Turka jeszcze bardziej spąsowiała i nadal próbowała to ukryć pod naburmuszoną minką, oraz za szalikiem. - Głupstwa gadasz hmpf.. Poza tym nie wiem co by Vatti powiedział, gdybym poszła z tobą..

(

Cytat :

Czyżby Turek upatrzył sobie znów jedną z jego własności i chciał przejąć?

Boże Austrio to przecież twoja córka a nie tam sobie jakaś rzecz!!!)

- Nie będę cię okłamywać. Twój tata mnie nienawidzi. Najchętniej wolałby bym nie istniał. Pewnie prawił ci księżniczko wiele kazań, że jestem zły i niedobry. A wiesz czemu tak prawi ci te kazania. Ponieważ mu pokazałem kto jest silniejszy i go pokonywałem w bitwach. Po prostu mu skopałem tyłek - tu Turcja wyszczerzył zęby w uśmiechu, ale nagle szybko spoważniał. Przecież to jej ojciec a ja się z takich rzeczy chwalę. Ty głupku jeden. Popatrzył na nią - Wiesz... Twój tata nie będzie szczęśliwi jak nas zobaczy razem. Będzie ci potem prawił godzinne kazania, że jestem potworem i takie inne rzeczy. A mnie w najlepszym razie ugotuje na obiad... Może kiedyś zrobiłem coś, że mnie potem wszyscy ludzie znienawidzili. Ale ja sam nie wiem co... A dobra nie będę już nic mówił, bo jeszcze za samą rozmowę ze mną oberwiesz od Austrii. - schował twarz pod szalikiem i nie zamierzał podnosić głowy, ponieważ poczuł ze łzy mu zaczynają lecieć po policzkach. A Turcja nie chce pokazywać że płacze - on nigdy nie płakał przy kimś!!!

Słuchała słów Sadika i coraz bardziej się jej go żal robiło. To nie jego win, że nabroił w młodości i go zaszufladkowali w złej szufladzie. Sama co prawda osłuchała się dużo kazań i monologów Vattiego o tym jakiż to Turcja zły i niebezpieczny. Ale od razu, kiedy go po raz pierwszy zobaczyła, wiedziała, ze to nie może być prawda. Turcja rozsiewał jakieś wewnętrzne ciepło, radość i nie było mowy, żeby był jakimś potworem. No i był.. szczerze mówiąc słodki. - Ej no! Nie smutaj się! Ja nie wierzę w to co mój mój ojciec.. No bo ty nie wyglądasz na kiegoś tyrana czy coś... To nie twa wina, iż w przeszłości popełniłeś kieś błędy! Każdemu się to zdarzało! - przytuliła go i pogłasiała po głowie. - Jak chcesz to możemy gdzieś iść.. Bo.. Dziwnie bym się czuła wiedząc, że mój Vatti na nas się patrzy.. No.. Dlatego i z żadnego innego powodu.. - zarumieniła się i było oczywiste, że to nie do końca prawda. - I nie boję się, że oberwę od Vattiego! Mogę robić co zechce.. Poza tym.. Pewnie on i tak się nie przejmie jak zawsze....

Turcja podniósł głowę i popatrzył się na Marię...
- Naprawdę tak sądzisz? - ledwo szepnął. Miał całe oczy we łzach i chociaż miał maskę to było to widać. Głos cały zachrypnięty. Jeszcze nikt nie powiedział mu coś takiego. Zawsze wszyscy go szufladkowali i woleli go omijać z daleka. Chociaż za Rosją ludzie nie przepadali to właśnie Turcję nienawidzili. Tylko Polska tak się nie zachowywał i go lubił. Jednak dookoła domu Adnana mieszkały osoby, które najchętniej wbiły by kołek w serce Sadika. Dlatego Turcja mało śpi w nocy. Boi się, że jak zaśnie to się już nigdy nie obudzi. Często unikał ludzi chociaż lubi przebywać z nimi. Z nikim poza Polską się nie kolegował, a co dopiero mówić o przyjaźni. Może Cypr Północny mówił że go lubi, to Turcja ostatnio coraz mocniej czuł, że to nieprawda. A teraz... Poznał Kraków, a czuł w głębi duszy, że ona go lubi. Jeśli to była prawda to Turcja chciał zatrzymać czas. Chce dłużej cieszyć się tym nikłym przeczuciem, zanim wszystko (jak zwykle) zmieni się w koszmar.

- No taaaaak! OCZYWIŚCIE ZE TAK GŁUPKU! - udała że się złości. - Głuchy jesteś, czy mi nie wierzysz hm? I juz nie rycz no.. no.. - uniosła jego maskę i otarła mu łzy. Jednocześnie uśmiechnęła się do niego przyjaźnie i pomyślała, że ktoś tak uroczy nie mógłby być zły. Bo to by był koniec świata! Oj taak.. Czuła coraz to większa sympatię względem Turka... Oj coraz to większą i większą. - No dobra.. To gdzie idziemy hm..?

Kiedy Kraków uniosła jego maskę to Turcja zaczerwienił się automatycznie. Nikomu nie pokazywał jak wygląda bez maski.
- Wiesz nikt mi jeszcze czegoś takiego nie mówił. Wszyscy normalnie mnie unikają. A idziemy? Nie wiem.... Jesteśmy w lesie....