Straszny Las

- Jeden dzień jeszcze tak ale to już drugi w tym miesiącu - Zaśmiał się cicho i pogłaskał go po głowie. - Aciu. To miłe, że chcesz mnie pocieszyć. jednak w sumie nic takiego się nie stało. Gorzej już będzie kiedy przyjdzie do tej pracy po dniu nieobecności przyjść - Zerknął na Turka i Krakau i uśmiechnął się lekko. Ten widok był uroczy, jednak i Taurys się lekko zdziwił, wszak Maria i Sadik się nie znali, a to wyglądało jakby już mieli się ku sobie. Mimo to zdecydowanie przeważał urok w tym zjawisku. Gdyby było lato i ciepło, można by się gapić i gapić w nieskończoność, jednak było kilka jak nie kilkanaście stopni na minusie, w dodatku śniegu po kolana i wystarczyło postać minutę w miejscu, i od razu całe ciało sztywniało. Laurinaitis powoli tracił cierpliwość. Zerknął na zegarek i jęknął.
- Jak nic to Lenkija to wszystko zorganizował - Skrzywił się i rozejrzał. To by było typowe dla Feliksa, pozapraszać ludzi z całego świata, biadolić o tym w kółko do dnia owego spotkania, a potem najzwyczajniej w świecie zapomnieć, że takie coś w ogóle miało mieć miejsce.

- I ja własnie nie wiem, czemu cię unikają! - wydęła usteczka. - No.. nie wiem.. Gdzieś gdzie jest ciepło.. Bo tu ja już zamarzam... - rzeczywiście. Krakau trząsła się z zimna i szczękała zębami. Czy jej się wydawało, czy na prawdę robiło się chłodniej?

- Mam już pomysł gdzie... Ale trzeba szybko biegać... Przed twoim tatą... Pobiegniemy w kierunku mojego domu.. Tam jest o wiele cieplej niż tu - uśmiechnął się - No jeśli chcesz?

Feliks wbiegł na umówione miejsce spotkania i rozejrzał się dookoła. Zebrała się dosyć spora grupka. Wyglądało na to, że chyba przyszedł już ostatni chociaż może się trochę pomylił i jeszcze ktoś się zjawi. Podszedł do Lici.
- Niedługo przyjadą sanie za jakieś pięć minut - westchnął i po chwili się uśmiechnął. - Wiesz co woźnica nie pozwolił mi prowadzić, a moje sanie trochę się rozwaliły i oddałem je do naprawy - napuszył lekko policzki.

Zerknął w stronę Feliksa i uśmiechnął się lekko, choć było to ciężkie biorąc pod uwagę ile już tu stał i zmarznięte policzki zesztywniały jak reszta ciała. Westchnął cicho Dzięki ci Boże, że jeszcze są na tym świecie mądrzy ludzie . Oczywiście tyczyło się to owego woźnego, który nie dopuścił do tego, żeby to Polak prowadził kulig. Litwin stał naprzeciwko niego i uśmiechał się wciąż pogodnie, chociaż szczerze bawiło go zachowanie przyjaciela.
- To dobrze Lenkija, byłoby niebezpiecznie gdybyś ich nie oddał do naprawy ( i gdybyś jednak mógł prowadzić ). Przynajmniej będziesz mógł mieć zabawę z innymi, w dodatku jest dosyć ślisko i lepiej zachować ostrożność.... - Tyknął go lekko w naburmuszony polik i uśmiechnął się szerzej. Po chwili również kichnął i przetarł nos. Jak nic dorobi się kataru, jednak skoro już tu stoi kilka godzin to trudno, zwłaszcza, że organizator już się zjawił.

- Oby jak najszybciej naprawili sanie. Generalnie to może i masz rację przynajmniej się z wami trochę pobawię. Prowadzenie sań to też niezła frajda - spojrzał na uśmiechniętą minę Litwina i od razu przestał się puszyć.
Po chwili usłyszał głośne kichnięcie. Spojrzał z lekkim niepokojem na Torisa.
- Obyś tylko się nie przeziębił, ale nie martw się totalnie się tobą zaopiekuję - uśmiechnął się lekko.

Westchnął i kichnął jeszcze raz. Nie wiedział czemu, ale zawsze kiedy coś raziło go w oczy to chciało mu się kichać. To było dziwne i często niewygodne, jednak da się z tym żyć. Przynajmniej mógł stwierdzić , że to nie jest grypa a po prostu jakaś dziwna alergia.
- Aciu.. to tylko alergia - Kichnął jeszcze raz a w głowie mu zaszumiało, jakby powietrza było aż nadto i chciało ulotnić się uszami. Mimo to odwzajemnił uśmiech i wciągnął głęboko powietrze. Wsunął dłonie w kieszenie i przystąpił z nogi na nogę. Właściwie... nie był pewien czy to zrobił, od kolan w dół nic nie czuł, jedynie wyżej aż do czubka głowy przeszywający mróz nasilał się przy najmniejszym ruchu. Wystarczyło, że mrugnął okiem i kręciło mu się w głowie. Szkoda, że byli w lesie... może i złapałby kilka promieni słońca, a tak to tylko nabawił się alergii.

Cóż... Co prawda Rod nie znał przebiegu rozmowy Krakau i Turcji, to jednak jeśli oni myślą, że Rod wściekle będzie ich gonił, to grubo się mylą. Gdyby to był Kugielek... to co innego. Tego chłopaka sam wszak wychował. Od Krakowa jednak go bardzo szybko rozdzielono, a ta więź się nie zawiązała. Troszkę bolało go to, iż jednak jego córka zadaje się z kimś... takim, ale nie zamierzał ich gonić. Będzie wypytywał Krakau, oczywiście, o te zdarzenia. I tylko ją o to. Turka nawet nie ma zamiaru ruszać, niech robi co chce. Najwyżej rzuci za nimi nieprzyjemnym spojrzeniem, jeśli będą przechodzić koło drzewa, na którym siedzi Rod. Unia jednak broni mu napinać stosunki z innymi, ba, co ja o Unii mówię, jak to sama Konstytucja mu broni! Tak jak i w Polskiej, jednym z głównych punktów Austriackiej Konstytucji jest wieczysta neutralność. Rod NIE MOŻE zaatakować Turka, gdyż międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości (bodaj w Genewie) zrobi mu taki osąd i postawi w TAKIEJ sytuacji, że się on długo nie pozbiera.
Syknął cicho pod nosem nieprzyjemnie, przypominając sobie te wszystkie przepisy. Oczywiście Rod nie przestrzegał większości praw i miał w głębokim poważaniu, co mu każe Unia, jednakże są granice, których, z czystych względów bezpieczeństwa (i pozorów niewinności?) lepiej się trzymać.
Na chwilę podniósł głowę wyżej, widząc nową osobę. To Polska. No nareszcie, bo i Królowi Ośnieżonych Alp zaczynały cztery litery odmarzać, a on wszak przyszedł oglądać komedię wywalających się krajów. Tylko coś mało ich...

{*random stulecia xD*}

Słysząc nowy głos podniósł łepek i rozpromienił się.
- I ni ce, Polsko! - zawołał do niego, wstając. Ale zachwiał się, musiał przemarznąć do szpiku kości, nawet mimo płaszcza Turka. Mimo to dzielnie trzymał dzidę! Najwyżej padnie cały... Podszedł do Polaka i przytulił się na przywitanie, uważając tylko na broń.

- Jupi! Możemy się ścigać~- zawołała radośnie do Turka! - Tylko.. Gdzie jest twój dom hę? - zapytała i popatrzyła na niego pytającym wzrokiem. - No i jest tam tak bardzo ciepło, czy może raczej wystarczająco? A są tam słodycze cooo? - w tej chwili zauważyła Feliksa i zacieszona, pomachała do niego.

(Aaaale długi pooost |D )

- Oj to nie dobrze Licia.
Nagle usłyszał czyiś głos, był to głos Mali. Polak spojrzał na niego uradowany.
- O hej Mali! - przytulił się do niego. Bardzo ucieszył się z tak miłego przywitania z resztą bardzo lubił Afrykanina. - Totalnie fajnie, że jesteś i pewnie to twój pierwszy kulig. Generalnie to powinno ci się spodobać.
Po chwili zauważył Marię i pomachał do niej.

- Mój dom....E... No jest trochę daleko... Ciepło jest no i oczywiście, że są słodycze! Przecież każdy ci powie, że jestem od słodyczy uzależniony - uśmiechnął się do niej. Dopiero kiedy Kraków pomachała do Polski, zauważył Feliksa.
- Selam Polsko!!! - pomachał mu i zwracając się do Krakowa - Polska już jest, więc niedługo będzie kulig.... To chyba zaczekamy na kulig, dobra księżniczko? Właśnie...A mogę ci mówić księżniczko? - uśmiechnął się zakłopotany

Selam - cześć

- Jeej~! No to już kocham twój dom! Słodycze, ciepło, czego więcej można chcieć od życia?! - wyszczerzyła się do Sadika - I jasne, że zaczekamy na kulig i, że możesz mnie nazywać księżniczką~- nagle dotarło to do niej. Kulig.. Kulig.. Kuuuuligg.. KULIG! -Zrobiła minę typu "ŁOMG BOSZ COOOO?!" - Czekaj powiedziałeś kulig tak? Taki prawdziwy? JEEEEJ~! - zaczęła wykonywać taniec radości - coś pomiędzy "Kaczuszkami",a "Macareną", i co chwila wykrzykiwała słowo "Kulig" robiąc śmieszne miny.

- To się bardzo cieszę, że podoba się twój dom - Turcja uśmiechnął się od ucha do ucha.
- Czyli ty też się cieszysz tak jak ja, że jesteś na kuligu.... No to może usiądziesz obok mnie i wtedy sobie pogadamy? Albo na moich kolanach? Jak chcesz..... - Turcja cały się zarumienił

- Spoko mogę ci usiąść na kolanach.. O ile nie masz ich zbyt kościstych! - zaśmiała się, ulepiła śnieżkę i rzuciła w Turka. Potem sprintem pobiegła pod drzewo i schowała się za nim. Zrobiła kilka nowych śnieżek i znów rzuciła w Sadika, głośno się śmiejąc.

Nagle przyjechały sanie zaprzęgnięte w dwa kasztanowe konie. Woźnica zatrzymał sanie i spojrzał na stojącą niedaleko grupkę.
- Wsiadajcie! - zawołał donośnym głosem.

Polak bardzo ucieszył się widząc sanie.
- O już przyjechał! - wykrzyknął uradowany. Złapał Litwina za rękę i pobiegł razem z nim do stojących niedaleko sań. Wsiadł uradowany do pojazdu i usiadł za woźnicą.

Nie mając okazji nawet zareagować, Litwin został porwany przez Polskę do sań. Zanim usiadł obok niego w wozie przyjrzał się zaprzęgniętym koniom. Uśmiechnął się lekko i poklepał jednego po karku, po czym zajął miejsce przy Feliksie. Donośny ton woźnicy początkowo nieco zmartwił Taurysa, jednak w końcu przestał zaprzątać sobie tym głowę i uśmiechnął się lekko.
- Wiesz gdzie będziemy jechać? - Zwrócił się do sąsiada, zaciekawiony trasą wycieczki.

- Będziemy jechać przez las do miejsc przeznaczonych na ognisko - uśmiechnął się na myśl o ognisku. - Totalnie uwielbiam ognisko - spojrzał na Licię uradowany. Feliks już nie mógł się doczekać kiedy ruszą. Ogromnie cieszył się, że on razem z Torisem weszli jako pierwsi do sań dzięki czemu mogli zająć miejsce za woźnicą. Najbardziej jednak ucieszył się na myśl o wspólnym ognisku z znajomymi.

Taurys znał nieco okolicę, jednak nie potrafił sobie przypomnieć o żadnych miejscach na ognisko, dlatego też trasa wycieczki pozostała pod znakiem zapytania. Gdzieś w głębi obawiał się tego, że droga może być wyboista, że woźnica może pędzić jak szalony, że w ogóle coś pójdzie nie tak, jednak myśl, że mógł miło spędzić czas z innymi niwelowała te obawy. Uśmiechnął się do Feliksa.
- Na pewno przywołuje miłe wspomnienia - Ogniska zawsze kojarzyły się Litwie z odległą przeszłością, bez prądu i innych wygód, które były wtedy po za zasięgiem ludzkich oczekiwań. W końcu Litwin jest człowiekiem wielce sentymentalnym, który często lubi wspominać, niestety nie zawsze były to w pełni przyjemne wspomnienia. W każdym razie sam kulig zapowiadał się bardzo przyjemnie, w dodatku biorąc pod uwagę, że Taurys stał na mrozie co najmniej 2 godziny, a czekało ich również ognisko, wywołało rozmarzony uśmiech na jego twarzy. Dodatkowo nie był sam. Na samą tą myśl rozejrzał się za Łotyszem, skarcił się również za to, że kompletnie o nim zapomniał. Przeprosił na chwilę Polskę i zeskoczył z sań, po czym szybko ruszył w stronę Raivisa. Podszedł do niego i posłał mu lekki uśmiech.
- Mam nadzieję, że jedziesz z nami, jak chcesz możesz usiąść obok mnie i Polski - Bardzo się cieszył, że i Łotwa był tu z nimi, w końcu on i Feliks byli mu teraz najbliżsi. Trochę szkoda, że nie pojawił się i Estonia, jednak nie każdy zawsze ma czas lub ochotę na takie rzeczy, zwłaszcza, że były one dosyć dziecinne.

Mali sobie stał obok z uśmiechem na ustach, obserwując każdego po kolei. Nie miał co mówić i zbytnio z kim gadać, cóż, może to się zmieni później. Gdy tylko przyjechały sanie, zrobił wielkie oczy, jakby zobaczył coś megaprzezacnego.
- ŁOOOOOOOOOOOOOOJAAAAAAAAAAAAAAA - zawołał, obchodząc to wokół. Nie trzeba mu było drugiego zaproszenia. Wskoczył wesoło i siadł obok Polaka, śmiejąc się dziecięco. Bo to jest coś!

(czyli jednak forum ma dwie wersje na komórkę... Orgilarną i taką uproszczoną... Ja chyba do końca liceum będę dziękować Hondzie że ma za darmo internet w telefo ie)

- No sanie przyjechały...- rzrkł i uśmiechnął się do Krakowa. Poszedł i usiadł z tyłu. Popatrzył naKraków i odwrócił się by zobaczyć minę Austri. Kedy jej nie zauważył postanowił się zapytać Kraków
-To usiądziesz koło mnie czy na kolanach?-noe wiedział czemu od razu się zarumienił

Raivis ucieszył się bardzo na widok Polaka. Przez jakiś czas stał sobie obok Taurysa. Po paru minutach sanie przyjechały. Chłopak bardzo się ucieszył i przez jakiś czas patrzył na parskające koniki. Nagle z zamyślenia wyrwał go głos Taurysa.
- Tak jadę i z chęcią obok was usiądę - uśmiechnął się też do niego mimo, że cały był zmarznięty.

Oj tak przyjechały! - zawołała radośnie i wlepiła w nie swoje oczęta, zawieszając się na chwilę. Z zamyślenia wyrwał ją głos Turcji. Uśmiechnęła się radośnie, podbiegła do sań, wlazła na nie i wpakowała się swoim dupskiem na kolana Sadika. - Nie pewnie, że na kolanach! Obym tylko za ciężka dla ciebie nie była! - zaśmiała się radośnie.

- Oj nie będzie mi za ciężko księżniczko - rzekł do niej i przytulił się do niej. Turcja jak się do niej przytulił to od razu się uspokoił. Wszystkie jego zmartwienia, które od wielu dni go dobijały, uleciały w zapomnienie.
- To my tu możemy pogadać. Jeśli nadal chcesz? - szepnął jej cicho do ucha i pocałował ją w policzek, ale tak, by nikt tego nie widział. Kiedy to zrobił, zarumienił się tak bardzo, że aż schował twarz pod swój szalik.

Odwzajemnił uśmiech i ruszył w stronę sań, przygarniając lekko ramieniem Łotwę. Zdawał sobie sprawę, że to jego pierwszy kulig, dlatego postanowił jednak usiąść za Polakiem i Malijczykiem (tak dla bezpieczeństwa, wiedział, że Polak lubi się wiercić), który nie wiedzieć kiedy, przemknął obok nich i zajął miejsce obok Łukasiewicza. Taurys uśmiechnął się lekko i zajął miejsce za nimi.
- Mam nadzieję, że ci się spodoba. Później będzie ognisko więc się rozgrzejesz - - Posłał mu ciepły uśmiech. Widział, że Łotysz miał siną od mrozu twarz, i że wcale nie było mu ciepło. Zresztą, co się dziwić, w końcu przyszedł tu jako pierwszy i się naczekał.